Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Ilse van groep 3, 4 & 5 die zich afvroeg wat er gaande was toen de kinderen wel heel innig met elkaar om een tafeltje stonden te smoezen.
“Toen ik het lokaal binnenkwam stonden ze allemaal samengedromd rond een tafeltje. Er werd gesmoesd, gegniffeld, geschuifeld. Tot ze mij zagen. Opeens: doodse stilte. Twintig paar ogen groot als knikkers. Handjes die onhandig iets achter hun rug probeerden te verstoppen. En toen — alsof ze het hadden geoefend — draaiden ze zich allemaal tegelijkertijd om en deden net alsof ze heel geïnteresseerd naar een onzichtbare spin op het plafond keken.
Ik moest op mijn lip bijten om niet te grinniken. Wat een stelletje toneelspelers. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg ik, terwijl ik mijn jas ophing en deed alsof ik niets in de gaten had. ‘Niks’, klonk het in koor, iets te onschuldig.
Ik liet het gaan, maar nieuwsgierig was ik wel. Want ik was jarig. En hoewel ik daar echt geen big deal van had gemaakt, weten de kinderen het natuurlijk tóch altijd.
Toen het tijd was voor fruit stond daar Emma naast me met grote ogen en een trillende onderlip. ‘Juf… we willen je iets geven, maar we zijn nog niet klaar… Kan je misschien even je ogen dicht doen? Of wegkijken?’
Nou ja, dat laat je je geen twee keer zeggen op je verjaardag, toch? Ik draaide me om, hoorde gekras van stiften, geritsel van papier, en iemand die fluisterde: ‘Doe nou die plakband snel, straks kijkt ze weer!’ Na een minuut of twee — die verrassend lang voelden — riepen ze in koor: ‘Kijk maar, juf!’
Ik draaide me om en daar stond het: een zelfgeknutselde taart van wc-rollen, versierd met glittersterren, confetti, en bovenop een vlaggetje met ‘Lieve Juf Ilse, jij bent een feestje!’ Ik smolt. ‘En we hebben ook een dansje ingestudeerd!’ riep Tim, waarna ze allemaal begonnen te springen, klappen en draaien op een onherkenbare versie van Lang zal ze leven.
Mijn klas. Mijn geweldige, chaotische, lieve klas. Het mooiste cadeau dat je als juf kunt krijgen, is niet iets dat in papier zit. Het is een stel kinderen dat met rode wangen en grote trots jou wil verrassen. Ik kreeg die dag glitter op mijn trui, lijm in mijn haar en tranen in mijn ogen van geluk.
Joan dacht dat ze de juf een toepasselijk cadeau had gegeven, maar dat ging even he-le-maal mis. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Er zijn van die geboortekaartjes die je op de koelkast plakt omdat ze zó schattig zijn. Mooie naam, lief fotootje, zacht gedichtje erbij — je kent het wel. En soms ook niet.
Je zegt “nee”, zij horen “misschien”. Jij dacht dat jij de ouder was, maar sinds deze kleine in je leven is, lijkt het alsof jíj bij hém op tijd naar bed moet. Herkenbaar? Dan heb je misschien een kind met een van deze sterrenbeelden – geboren bazen met een flinke wil.
Iedereen kent wel een horrorverhaal over een schoonmoeder. Maar het kan ook andersom: Carla kreeg een schoondochter die haar niet mag.
Nu de meivakantie achter de rug is, gaat het snel: nog maar twee maanden en dan begint de zomervakantie. Gaan jullie dit jaar voor weekje zon, zee en strand in Spanje of met de auto naar Zeeland? De eerste vraag die opborrelt bij het zoeken naar een vakantie is vaak: wat mag het kosten?
Anouk (35) is samen met met Laurens (37) en moeder van Cato (6) en Emma (4). Haar schoonouders nemen haar dochters bijna elke maand naar een theatervoorstelling of pretpark, terwijl haar eigen ouders het geld hier niet voor hebben. Moet ze ingrijpen om scheve gezichten te voorkomen?
