Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Ilse van groep 3, 4 & 5 die zich afvroeg wat er gaande was toen de kinderen wel heel innig met elkaar om een tafeltje stonden te smoezen.
“Toen ik het lokaal binnenkwam stonden ze allemaal samengedromd rond een tafeltje. Er werd gesmoesd, gegniffeld, geschuifeld. Tot ze mij zagen. Opeens: doodse stilte. Twintig paar ogen groot als knikkers. Handjes die onhandig iets achter hun rug probeerden te verstoppen. En toen — alsof ze het hadden geoefend — draaiden ze zich allemaal tegelijkertijd om en deden net alsof ze heel geïnteresseerd naar een onzichtbare spin op het plafond keken.
Ik moest op mijn lip bijten om niet te grinniken. Wat een stelletje toneelspelers. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg ik, terwijl ik mijn jas ophing en deed alsof ik niets in de gaten had. ‘Niks’, klonk het in koor, iets te onschuldig.
Ik liet het gaan, maar nieuwsgierig was ik wel. Want ik was jarig. En hoewel ik daar echt geen big deal van had gemaakt, weten de kinderen het natuurlijk tóch altijd.
Toen het tijd was voor fruit stond daar Emma naast me met grote ogen en een trillende onderlip. ‘Juf… we willen je iets geven, maar we zijn nog niet klaar… Kan je misschien even je ogen dicht doen? Of wegkijken?’
Nou ja, dat laat je je geen twee keer zeggen op je verjaardag, toch? Ik draaide me om, hoorde gekras van stiften, geritsel van papier, en iemand die fluisterde: ‘Doe nou die plakband snel, straks kijkt ze weer!’ Na een minuut of twee — die verrassend lang voelden — riepen ze in koor: ‘Kijk maar, juf!’
Ik draaide me om en daar stond het: een zelfgeknutselde taart van wc-rollen, versierd met glittersterren, confetti, en bovenop een vlaggetje met ‘Lieve Juf Ilse, jij bent een feestje!’ Ik smolt. ‘En we hebben ook een dansje ingestudeerd!’ riep Tim, waarna ze allemaal begonnen te springen, klappen en draaien op een onherkenbare versie van Lang zal ze leven.
Mijn klas. Mijn geweldige, chaotische, lieve klas. Het mooiste cadeau dat je als juf kunt krijgen, is niet iets dat in papier zit. Het is een stel kinderen dat met rode wangen en grote trots jou wil verrassen. Ik kreeg die dag glitter op mijn trui, lijm in mijn haar en tranen in mijn ogen van geluk.
Joan dacht dat ze de juf een toepasselijk cadeau had gegeven, maar dat ging even he-le-maal mis. Je leest het hier.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
