Aya (36) is tien jaar na de ongeplande zwangerschap van haar zoon (9), nog steeds samen met zijn vader Björn (41) - al voelt ze zich single. "Een relatie, ik vind het een zwaar overschat fenomeen. Natuurlijk bestaan ze, stellen die jarenlang dolgelukkig zijn samen, zich zielsverwant voelen en geen leven kunnen bedenken zonder elkaar. Mijn ouders zijn zo'n stel, Björn en ik niet.
Het was een simpele verkering. We waren halverwege de twintig, konden leuk stappen samen, en hadden lol zolang we zware onderwerpen uit de weg gingen. Eigenlijk meer een vriendschap, maar dan met fysieke aantrekkingskracht. Het was nooit de bedoeling dat ik zwanger zou raken. Dat de pil niet zou werken, bij de antibioticakuur die ik slikte, hadden mijn huisarts en apotheker me niet verteld. Dus was ik al bijna tien weken onderweg, toen ik bedacht dat mijn menstruatie wel erg lang op zich liet wachten.
Droombeeld
Ik was zesentwintig. Wist dat ik ooit dolgraag kinderen wilde en bij voorkeur met de liefde van mijn leven. Maar wat was dat eigenlijk, de liefde van je leven? Vriendinnen om me heen klooiden ook maar wat aan. Kregen eveneens kinderen met mannen van wie ze zich soms afvroegen of dit het nou was, een liefdevolle relatie. Wijn drinkend en lachend om de slapstick die ons leven heette, besloten we dat we waren opgegroeid in een farce, met een droombeeld van liefde dat helemaal niet bestaat.
Björn nam verantwoordelijkheid als vader. Betaalde de hele babyuitzet, en toen ik - een maand nadat we waren gaan samenwonen - zes weken te vroeg beviel van onze zoon, was hij niet weg te slaan uit het ziekenhuis. Nog steeds staat hij altijd klaar voor zijn zoon. Is drie keer per week met hem op het voetbalveld te vinden, neemt hem op zondag mee naar het zwembad, de dierentuin of een wedstrijd van hun favoriete voetbalclub, en stoeit met hem voordat ik hem in bed leg. Een droomvader. Maar Björn en ik, wij hebben niks. Niets meer dan vriendschap en een geoliede gezins-BV, tenminste.
Onbereikbare liefde
Ik had er geen last van - want wat wil je meer dan een lekker lopende thuissituatie en een beetje gezelligheid? Tot ik twee jaar geleden halsoverkop verliefd werd op een getrouwde man. Met hem kon ik praten op een niveau dat ik met Björn nooit bereikt had. Het leek alsof hij een mannelijke kopie van me was; in alles voelde ik me zo enorm begrepen. Opeens snapte ik waar iedereen altijd over praatte. Wat mijn ouders al die jaren bij elkaar hield. Dít was dus liefde. Maar hij was onbereikbaar.
Na twee maanden zette ik een punt achter mijn verhouding. Ik besloot Björn niets te vertellen, want het veranderde niets aan onze situatie. We zouden samen blijven, en doorgaan in een relatie die hij als ultiem beschouwt, maar voor mij een vriendschap is met af en toe een keertje seks.
Dan maar met vriendinnen
Gesprekken op gevoelsniveau, theaterbezoeken, huilen om wat me echt beweegt; ik deel het met vriendinnen. Zoals zoveel mensen met relaties dat doen, denk ik. Björn verlaten omdat ik weet dat er meer bestaat dan dit, heeft geen zin zolang ik dat 'meer' niet heb gevonden bij een ander. Je stopt ook niet met het eten van boterhammen, omdat je weet dat er ook kaviaar bestaat. Zolang de kaviaar geen optie is, verhonger ik liever niet. Bovendien is het feit dat mijn zoon opgroeit in een verder harmonieuze gezinssituatie, me meer waard dan mijn liefdesleven - zeker omdat het maar de vraag is of ik die liefde ooit nog zal vinden.
Lees ook:
‘Mijn familie ziet me aankomen: scheiden is een schande’
‘Typisch vrouwen’
Voor Björn is mijn onvrede gewoon 'typisch vrouwelijk' - zoals hij elk gesprek afdoet dat ik hierover probeer aan te gaan. Er zit gewoon echt niet meer in dan dit, maar híj is in elk geval gelukkig.
Björn is een gezellige vriend en een fantastische vader. Ik leid dus eigenlijk een celibatair single leven met een huisgenoot die ook nog eens de helft van de zorg voor mijn zoon uit handen neemt, en al mijn kosten met me deelt. Misschien niet helemaal eerlijk, omdat ik waarschijnlijk weg ben zodra ik die liefde wél nog een keer tegenkom. Of mijn minnaar van twee jaar geleden alsnog besluit te scheiden. Tot die tijd tel ik mijn zegeningen: het gros van de vrouwen om me heen leeft met een man met wie ze niet echt gelukkig zijn én die niet meedraait in het gezin. Mocht Björn zijn zorgtaken van de ene op de andere dag ook neerleggen, dan ben ik natuurlijk zo vertrokken."
Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
