Rachel Cedar, schrijfster en moeder van twee zoons, vindt het onzin dat ouders hun kinderen dwingen om speelgoed op te ruimen.
Op Scary Mommy legt ze uit waarom.
‘Hoe zou jij het vinden als je bezig bent met je werk (schrijven, breien, een Powerpoint-presentatie maken – wat het ook is), en het wordt plots uit je handen gerukt door iemand die zegt dat je moet stoppen?’ schrijft ze. ‘Frustrerend is dat, toch?’ Bij kinderen werkt dit volgens Rachel precies hetzelfde: ‘Kinderen zien spelen als werken. En het is belangrijk dat ouders zich hiervan bewust zijn.’
Lees ook
De kledingkast van je kind opruimen: zo pak je het handig aan >
Wat kinderen ook gemaakt, gekleid, getekend of in elkaar geknutseld hebben: het is belangrijk voor ze. Rachel: ‘Net zo belangrijk als die Powerpoint-presentatie voor jou. Misschien is het wel de eerste keer dat je kind zelf een treinspoor in elkaar heeft gezet? Of de eerste keer dat alle blokken op elkaar bleven staan.’ En daarom roept ze alle ouders op: heb respect voor het werk van je kind.
Natuurlijk moet er af en toe opgeruimd worden, maar dan kun je het volgens Rachel beter anders aanpakken. Zeg bijvoorbeeld:
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
