Vrolijke opvoedtantes Els en Do beantwoorden jullie opvoedvragen met een knipoog. Deze week: rituelen.
Mijn dochter van negen houdt er een nogal star ritueel op na bij het welterusten zeggen. Dat breidt zich steeds meer uit. Naast de nachtzoen moeten we ook voorhoofdkruisjes uitwisselen, en sinds kort moeten we met zijn drieën tot tien tellen. Ze denkt dat er anders iets ergs gebeurt.
Wat uw dochter doet is normaal, maar het is goed dat u het nu signaleert, want het moet zich niet uitbreiden.Kinderen realiseren zich vanaf hun kleutertijd dat er dingen mis kunnen gaan in het leven. Dat de dood bestaat, dat mensen ziek kunnen worden.
Het zit in de mens te denken dat onheil kan worden bezworen door rituelen. Vaak spelen getallen daarbij een rol. Half katholiek Nederland bad vroeger vijftien keer het Onze Vader en honderdvijftig keer het Wees gegroet Maria achter elkaar. Dat heette de rozenkrans. Een hele toer, maar dan kon je ook weinig meer overkomen, was het idee. Niet-gelovigen moeten hun eigen rituelen bedenken.
Daarbij grijpen ze ook vaak naar cijfers. Tv-presentator Winston Gerschtanowitz moet van zichzelf elke dag veertig keer een voorwerp zeven keer aanraken. Actrice Katja Schuurman heeft zoveel last van teldwang dat ze er medicijnen voor slikt. Dit zijn extremen; een ritueeltje hier of daar kan geen kwaad. Maar de gedachten dat daarbij ernstige dingen op het spel staan moet u afkappen.
Els zag haar zoon op zijn achtste zijn bureautje overdreven minutieus ordenen. Na enig aandringen van haar kant bevestigde hij dat het zo moest omdat hij bang was dat er anders iets met mama zou gebeuren. Els deed een beroep op zijn gevoel voor humor. Ze stelde voor de zaak te onderzoeken door het bureau overhoop te halen. “Als ik dan morgen dood ben, had je gelijk”, zei ze. Hij moest daar erg om lachen, en toen Els de volgende ochtend ook nog in leven bleek te zijn, was hij van zijn ideeën af. Zo kunt u ook de avondlijke bezweringen van uw dochter speels afbouwen, tot ze tevreden is met een nachtzoen en een dikke knuffel.
Els en Do zijn geboren voordat de pil was uitgevonden en kwamen ter wereld zonder dat hun ouders daarom hadden gevraagd. Zelf kregen zij heel bewust kinderen en voelen de plicht hen permanent gelukkig te maken. Ze kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg. Heb je ook een vraag? Mail Els en Do op elsendo@kekmama.nl
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
