Patricia veroordeelt een medemoeder, maar spreekt zichzelf streng toe: ‘Dat mag ik écht niet doen’

Ik sla mijn boek ‘Mediteren voor Dummies’ (geen grap) dicht en ga op zoek naar mijn niet veroordelende ik. Ik mág het niet doen. Ik mag ze niet veroordelen. Ik mag ze geen vonnis toewijzen in mijn hoofd. Maar o, wat vind ik dat moeilijk!

Mijn buurvrouw en tevens een moeder uit de klas draait zich om en loopt met haar schattige labrador pup richting huis. Ze draait zich nog even om en we trekken allebei zo’n ‘ahhh, so cute’ gezicht naar elkaar, verwijzend naar het schattige hondje aan haar schattige lijntje.

Ik hoor je denken, maar waarom zou je dit tafereel veroordelen? Zij hebben ook een corona-pup. Nou en. Net zoals de hele Volvo-buurt waar je woont. Dat jij nu toevallig jouw zwarte standaard labrador nét voor de corona-lockdown hebt aangeschaft voor toen al een woekerprijs van veertienhonderd euro, wil niet zeggen dat je al die corona-puppy’s mag veroordelen!
 

Lees ook
Patricia krijgt tranen in haar ogen door verjaardagscadeaus dochters: ‘Ik voel me schuldig' >
 

Een hond

Ik neem je even mee naar een anderhalf jaar geleden. We leven nog in een pandemievrije wereld en in mijn buurtje is alles hosanna. Dezelfde buurvrouw/ moeder uit de klas loopt met eenzelfde super schattige blonde labrador door de buurt. Ik val op mijn knieën om haar pup te overladen met mijn liefde. Het is net zo’n speelgoedhondje die om zijn eigen as kan springen. Ze vraagt of wij niet ook een hond willen hebben. Ik vertel haar het verhaal over onze vorige hond Joop.

Onze hond Joop de Jack Russel (hij had ook een achternaam ‘de Vries’) hebben we helaas moeten laten inslapen. Hij had epilepsie. In het begin dachten we nog dat hij een grapje maakte, want humor had hij onze Joop, maar al snel kwamen we erachter dat het bloedserieus en vooral heel erg zielig was.

Hele episodes zat ik knielend naast hem met een kussen onder zijn hoofdje, want meer mocht je niet doen als hij een aanval had. De medicijnen hielpen wel iets, maar maakten een monster van hem. Hij kreeg daar zóveel dorst en honger van, dat hij op een avond bij ons op tafel sprong en onze borden leegat. Het ging niet meer. Met pijn in ons hart moesten we hem laten inslapen. ‘Maar we zijn nu wel weer toe aan een nieuwe hond’, zeg ik haar nog.

Vier maanden later komt mijn dochter uit school en vertelt me dat Josephine uit haar klas heel verdrietig was. Haar ouders hebben namelijk besloten om hun schattige labrador pup (inmiddels puber) aan een ander gezin te geven. Ik besluit haar te appen om te zeggen dat wij hun hondje eventueel wel willen overnemen. Ik hoor niets. Via mijn dochter hoor ik dat ze een nieuw gezin hebben gevonden aan de andere kant van Nederland. En nog veel later hoor ik dat mijn buurvrouw het niet over haar hart kon verkrijgen om de hond een paar deuren verder (en bij een klasgenootje) onder te brengen. De pijn zou dan te groot zijn. Ik snap haar. Maar ze had het me gewoon ook zelf even kunnen vertellen.
 

Oordelen

Ok, fast forward in de tijd. Wij hebben inmiddels een super lief huisgenootje gevonden in de vorm van een zwarte labrador, genaamd Lodewyck.

Mijn buurvrouw loopt langs ons huis met een kopie van hun vorige schattige pup aan haar schattige lijntje. Ik snel naar het hek en kniel bij het schattige beestje neer. Ik kijk omhoog en mijn verbaasde blik wordt snel beantwoord. Ze hebben zich bedacht en wilden toch wél graag een hondje, corona blablabla, dit was een meisje, heel anders.

Ik aai het beestje en haal diep adem. In, en weer uit.

‘Do not judge! Do not judge!’

‘Good for you’, zeg ik haar ten slotte en schenk haar een geforceerde lach.

’s Avonds aan tafel vertel ik mijn man het hele verhaal.

‘Ach’, zegt hij lachend, ‘het is maar goed dat hun eerste kind wel goed gelukt is’…
 

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby' vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.

Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.