Beeld: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (5 maanden).
De tijd is aangebroken dat mijn dochter zélf eet. Dat ze semi-stabiel een lepel uit mijn hand pakt met haar mini vingertjes om het naar haar mond te brengen, met dezelfde precisie als haar moeder die na twee wijn een dartpijltje op een dartbord afvuurt (niet dat ik zonder wijn kan darten).
Onder het motto niet geschoten is altijd mis, prikt zij haar lepel met volle snelheid en overtuiging in haar gezicht. In het minst gunstige geval raakt ze haar oog (huilen), in het minder gunstige geval plamuurt ze haar neusgaten dicht en in het meest gunstige geval bereikt ze haar mond. Jackpot. Enorm aandoenlijk dit tafereel: ik heb inmiddels als een ware mamarazzi tientallen videootjes van deze wereldse prestaties ongevraagd naar familieleden gestuurd.
Lees ook – ‘Het afgelopen jaar heb ik de woorden ‘wacht maar’ vaker gehoord dan ooit’ >
Maar goed, een column is geen column als er geen enkele kanttekening te plaatsen valt. Dus, komt ie: man, man, man wat een smeerboel maakt ze er van. Af en toe lijkt het net alsof er een festival heeft plaatsgevonden onder onze tafel. Het mist nog net de geur van een rij dixies, maar als haar luier tijdens het eten wordt gevuld is het onderscheid met Lowlands moeilijk te maken.
“Het mist nog net de geur van een rij dixies, maar als haar luier tijdens het eten wordt gevuld is het onderscheid met Lowlands moeilijk te maken”
En nu is het opeens een spelletje om de lepel op de grond te gooien. Een spelletje dat zij altijd wint, want ik ben degene die met krakende knieën (het gaat snel na je 30e) onder de tafel duikt om haar lepeltjes te verzamelen. Gisteravond wist ze het voor elkaar te krijgen om 12 lepels op de grond te gooien. Zelfs Leonardo Dicaprio dankt zijn vriendinnen niet zo snel af.
Als ik na haar optreden het achtergelaten festivalterrein schoonmaak, neem ik mezelf voor om mijn
dochter morgen te voeren. Dan heb ik nog wat aan mijn avond. Gelukkig word ik mijn hoofd streng toegesproken door mijn innerlijke moedermaffiabaas. Laat het lekker een kliederboel zijn, daar is
ze kind voor. Veel belangrijker is dat ze haar oog-handcoördinatie oefent en haar autonomie ontwikkelt. Braaf gehoorzaam ik. Ze is immers een maffiabaas: daar moet je niet mee sollen.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”