Marits dochter (5 maanden) eet zélf: ‘Zelfs Leonardo Dicaprio dankt zijn vriendinnen niet zo snel af, als zij haar lepels’

De tijd is aangebroken dat mijn dochter zélf eet. Dat ze semi-stabiel een lepel uit mijn hand pakt met haar mini vingertjes om het naar haar mond te brengen, met dezelfde precisie als haar moeder die na twee wijn een dartpijltje op een dartbord afvuurt (niet dat ik zonder wijn kan darten).

Mamarazzi

Onder het motto niet geschoten is altijd mis, prikt zij haar lepel met volle snelheid en overtuiging in haar gezicht. In het minst gunstige geval raakt ze haar oog (huilen), in het minder gunstige geval plamuurt ze haar neusgaten dicht en in het meest gunstige geval bereikt ze haar mond. Jackpot. Enorm aandoenlijk dit tafereel: ik heb inmiddels als een ware mamarazzi tientallen videootjes van deze wereldse prestaties ongevraagd naar familieleden gestuurd.

Lees ook – ‘Het afgelopen jaar heb ik de woorden ‘wacht maar’ vaker gehoord dan ooit’ >

Foodfestival

Maar goed, een column is geen column als er geen enkele kanttekening te plaatsen valt. Dus, komt ie: man, man, man wat een smeerboel maakt ze er van. Af en toe lijkt het net alsof er een festival heeft plaatsgevonden onder onze tafel. Het mist nog net de geur van een rij dixies, maar als haar luier tijdens het eten wordt gevuld is het onderscheid met Lowlands moeilijk te maken.

“Het mist nog net de geur van een rij dixies, maar als haar luier tijdens het eten wordt gevuld is het onderscheid met Lowlands moeilijk te maken”

En nu is het opeens een spelletje om de lepel op de grond te gooien. Een spelletje dat zij altijd wint, want ik ben degene die met krakende knieën (het gaat snel na je 30e) onder de tafel duikt om haar lepeltjes te verzamelen. Gisteravond wist ze het voor elkaar te krijgen om 12 lepels op de grond te gooien. Zelfs Leonardo Dicaprio dankt zijn vriendinnen niet zo snel af.

Moedermaffiabaas

Als ik na haar optreden het achtergelaten festivalterrein schoonmaak, neem ik mezelf voor om mijn
dochter morgen te voeren. Dan heb ik nog wat aan mijn avond. Gelukkig word ik mijn hoofd streng toegesproken door mijn innerlijke moedermaffiabaas. Laat het lekker een kliederboel zijn, daar is
ze kind voor. Veel belangrijker is dat ze haar oog-handcoördinatie oefent en haar autonomie ontwikkelt. Braaf gehoorzaam ik. Ze is immers een maffiabaas: daar moet je niet mee sollen.