Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Pas liep ik met de meiden vanuit de stad naar huis. Dat is ruim een half uur lopen. Voor de jongste had ik de kinderwagen meegenomen, want voor haar is dat nog best ver. Het probleem was alleen dat ze weigerde om in de kinderwagen te gaan zitten, terwijl ze ook niet zelf wilde lopen. Ze wilde alleen maar opgetild worden.
Mijn jongste heeft nogal een aversie tegen groter worden. Ze zegt ook regelmatig dat ze weer terug wil naar klein. Nu begrijp ik haar nostalgische gevoelens heel goed. Ik wil ook heel graag weer terug naar jong en strak. Dat strak zou ik misschien nog bereiken door haar inderdaad op te tillen, maar helaas ben ik met niet zoveel pk gemaakt.
Maar goed, ik probeerde haar op allerlei manieren de kinderwagen in te krijgen. Eerst lief en begripvol, vervolgens onderhandelen (lees: omkopen), daarna smeken en wat emotionele chantage om uiteindelijk maar gewoon zonder haar door te lopen in de hoop dat ze dan vanzelf zou komen. Dat deed ze. Luid schreeuwend en huilend rende ze achter ons aan, maar vervolgens struikelde en viel die lieve schat. Ik voelde me direct ontzettend schuldig, waardoor ik haar toch maar optilde.
Zo liep ik dus met een huilend kind op mijn arm, een kinderwagen, tassen en mijn andere drie dochters over straat. Bij het oversteken van een fietspad keek ik netjes naar rechts, maar ik had niet door dat het fietspad tweerichtingsverkeer was (er was ook geen streep in het midden). Een fietser die van links kwam, moest vol op de rem. Ik verontschuldigde me direct. Boos schreeuwde hij: ‘Je keek verdomme niet eens, dom mens!’
Ik zat er op dat moment al redelijk doorheen, dus boos riep ik terug: ‘Ik zei toch sorry. Een beetje begrip en tolerantie zou je niet misstaan, eikel!’ Misschien niet het beste voorbeeld voor mijn dochters. Veel indruk maakte deze woorden overigens niet, want hij was al boos doorgefietst (stel je voor dat hij mij eerst nog even zou laten passeren). Mijn woorden gingen dus op in de verkeersherrie.
Natuurlijk begrijp ik best dat hij ook geschrokken was en dat ik fout zat, maar kom op, zeg. Voor mij was het ook niet echt een walk in the park. Ik had het nu niet echt makkelijk op dat moment met vier kinderen, een kinderwagen en een krijsend kind op mijn arm, die inmiddels ernstig verzuurd was (net als mijn humeur). Ik spring heus niet voor de lol met vier kinderen voor zijn fiets. Een doodswens heb ik namelijk niet (al zag het er voor de objectieve toeschouwer er op dat moment misschien wel zo uit). Mijn kinderen zou ik ook nooit moedwillig in gevaar brengen. Ik ben juist zo’n irritant brave moeder die altijd wacht tot het stoplicht op groen gaat, ook al komen er geen auto’s aan.
Mijn oudste dochter maakte daarna van de gelegenheid gebruik om een mop te vertellen. Ze zei dat er vast veel eekhoorns achter die fietser aan liepen, omdat ze nog nooit zo’n grote eikel had gezien. Daardoor zakte mijn woede weer een beetje. De jongste had kennelijk ook medelijden met me gekregen, want ze ging direct lief in de kinderwagen zitten. Toch mag er wat mij betreft wel een verkeersbord bijkomen met ‘verboden voor hufters’ erop.
Meer columns van Anouk lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.