Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Mam, ze zeggen dat dit ‘the most wonderful time of the year’ is, maar voor mij is dat helemaal niet zo!”, aldus onze achtjarige. Hij lag al een paar dagen koortsig naast me op de bank, dus dat zijn wereld er even niet zo kerstrooskleurig uit zag, was niet zo gek. Toen ik hem vertelde dat Kerstmis pas over een week of anderhalf was, kwam de geruststelling. “Dan komt het denk ik wel goed”.
Waar onze zoon vol verwachting uitkijkt naar de feestdagen, is mijn gemoed wat gematigder. Ik doe mijn best om te genieten van de donkere dagen van het jaar. Zodra de Sint vertrokken is, krijgt nostalgie vrij spel: de lange avonden met overal lichtjes, de vertrouwde strijd tussen Radio 2 (mijn keuze) en Sky Radio (die van onze dochter), de triplex kerststal die ik ooit maakte in groep 8. Maar ondanks de warmte en de fijne tradities in ons gezin is er dit jaar genoeg om wakker van te liggen – en niet door een overdadige feestmaaltijd.
December is de maand van terugblikken en vooruitkijken, en vooral dat laatste is dit jaar niet bepaald feestelijk. Er gebeuren zoveel bizarre dingen in Nederland en de rest van de wereld, dat het vertrouwen vaak ver te zoeken is.
‘ik voel me het grootste deel van de tijd oprecht fijn. Ik ben niet klaar voor nieuwe grote zorgen over de toekomst’
Liegende, harteloze politici die bij het kerstdiner het liefst ‘hier werken we aan uw terugkeer’ op hun bord zien. Een kogel die slechts een oor raakte, en niet een oog. Het dubieuze bestaansrecht van bedrijven als Ali Express en Temu, klimaatontkenning, dat Soldaat van Oranje nog steeds draait, overal conflicten die een kookpunt bereiken, dat het huidige kabinet nog niet gevallen is, want verdomme, het geld gaat wéér niet naar de plekken waar het nodig is.
We staan aan de vooravond van een beslissend jaar. De polarisatie viert hoogtij, samenwerking lijkt iets wat alleen nog maar in Sesamstraat bestaat, een derde wereldoorlog voelt dichterbij dan ooit. Je druk maken over dingen als verplichte bezoekjes aan (schoon)ouders en fomo tijdens Oud en Nieuw is een luxe geworden, iets uit de tijd waarin het nieuwe jaar nog vol beloftes en hoop leek.
Nu mogen we blij zijn als de wereld er in 2025 zonder al te grote kleerscheuren vanaf komt. Dit is de eerste keer dat ik echt bang ben voor wat er kan gaan gebeuren. “Het zal mijn tijd wel duren, maar voor jullie jonge mensen vind ik het erg”, aldus de lieve man met zijn trouwe bouvier die ik regelmatig in het dorp tref. Ik denk aan onze kinderen. Aan hun toekomst. En aan hoe je als ouder lang niet alles in de hand hebt.
Eigenlijk wil ik de rest van de maand het huis niet meer uit. Ik wil met ons gezin onder een dekentje op de bank zitten, de katten op schoot, Harry Potter op tv en ons ver weg van de buitenwereld wanen.
Na een paar decennia van mentaal leed gaat het sinds een jaar of twee eindelijk beter met me: ik kan genieten, ik durf vooruit te kijken, en ondanks mijn chronische gebrek aan energie (mijn hoofd blijft een talent houden voor het creëren van doemscenario’s natuurlijk), voel ik me het grootste deel van de tijd oprecht fijn. Ik ben niet klaar voor nieuwe grote zorgen over de toekomst. I’m dreaming of a quiet Christmas dit jaar. En ik hoop met heel mijn hart dat die gedroomde rust volgend jaar stand houdt.
Lara: ‘Het klinkt vast niet sexy of onafhankelijk, maar mijn leven draait om onze kinderen’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
De zomervakantie: zes weken vol quality time, ijsjes, knutselprojecten en gezellige uitjes. In theorie. En voor sommige moeders pakt het ook vast zo uit…