Patricia kreeg spijt van borstimplantaten: ‘Ik zat huilend bij de plastisch chirurg’
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Vandeweek zag ik een programma waarin een psychologe een wetenschappelijk pleidooi hield vóór plastische chirurgie.
Ik zal je eerlijk bekennen dat ik er tijdens de aankondiging behoorlijk sceptisch bij zat. Vergelijk het met het kijken naar het Eurovisie Songfestival, en dat je even je blik de kamer met vrienden rond laat gaan, je vervolgens op het puntje van de bank gaat zitten en naarstig in dat bakje chips grijpt als bijvoorbeeld IJsland of Moldavië ten tonele komt. Zo van: ‘dit wordt lachen’. Zo zat ik er ook de eerste minuten van dit programma bij. Totdat deze psychologe met voorbeelden kwam waarbij ik instantly begreep wat ze bedoelde. Het ging om mensen die pas later in het leven de stap durfde te nemen om iets aan hun uiterlijk te doen. De desbetreffende psychologe pleitte voor het feit dat als je er zóveel last van had, je daarmee niet moest wachten tot je fucking 50 was.
Plastische chirurgie
Eén van de patiënten was een vrouw met een echt hele grote neus. Je hebt grote neuzen en je hebt GROTE NEUZEN. En geloof me, Barbra Streisand had een ieniemienie dopneusje vergeleken bij deze vrouw (overigens ben ik gek op de neus van Barbra Streisand, begrijp me niet verkeerd – ik vind hem zelfs fascinerend mooi!).
Een andere man had zijn hele leven al een vreselijk grote moedervlek bovenop zijn lip zitten. En daardoor durfde hij nooit een vrouw te zoenen. Nu deze weg was, voelde het als een bevrijding en was hij de koning van Tinder.
Borstimplantaten
Goed, dit gezegd hebbende, zit er ook een hele andere kant aan deze schoonheids-medaille.
Zelf heb ik op mijn negentiende borstimplantaten laten zetten, omdat ik de vorm van mijn titties niet mooi vond (ik kom uit de Baywatch-generatie en had dus een iets wat vertekend beeld over hoe een gangbare borst eruit hoort te zien).
Ik werkte destijds in de horeca in Amsterdam en drie van mijn collega’s hadden ‘ze’ ook (nee, ik werkte niet bij Hooters!). De drempel bleek compleet weg te zijn toen mijn werkgever ‘ze’ wel wilde voorschieten. Twee maanden later lag ik op de operatietafel en de dagen erna waren pijnlijker dan mijn keizersnee (wist ik toen nog niet, maar dat zou later blijken).
Lees ook
‘Mijn borsten hingen bijna tot mijn navel’ >
Bad fit
Wat ook bleek, ‘ze’ waren niets voor mij. Mensen (dus ook vrouwen) keken eerst naar mijn borsten en pas daarna naar mijn gezicht (misschien had ik toch bij Hooters moeten gaan werken).
Nee, zonder dollen. De Hypochonder in mij vierde hoogtij. Ik durfde niet op ze te gaan liggen, behalve in de zomer op het strand, want dan kon ik twee kuiltjes graven waarin ze konden rusten, zonder dat ik bang was dat ze explodeerden.
Precies een jaar later zat ik huilend bij de plastisch chirurg met de vraag of hij ze er alsjeblieft uit wilden halen. Ik heb nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken. Hij was diep beledigd, maar stemde in als ik nog eens vierduizend euro betaalde. Ik had er alles voor over, voor mijn part had hij een rib uit mijn lijf gehaald.
Het bleek de beste beslissing van mijn leven te zijn. Ik was bevrijd van al mijn waanbeelden.
Bezint eer ge begint
Inmiddels heeft het moederschap om mij heen behoorlijk huisgehouden en hebben best een aantal van mijn vriendinnen borstimplantaten genomen.
Ik steun ze hierin en begrijp het volkomen. We praten erover. Ik vertel mijn verhaal en zij dat van hun.
Ik zou het zelf niet meer doen, want steeds vaker blijkt toch dat ze niet zo ‘harmless’ zijn als werd geschetst. Alle siliconen gaan op een gegeven moment ‘zweten’ (zweten is een medische term, maar in de volksmond noemen we dat gewoon lekken).
Dus om af te sluiten waarmee ik deze column begon: soms kan plastische chirurgie echt wel bijdragen aan iemands geestelijke welzijn. Zoek goed uit wat voor jou de waarde daarvan is, maar zoals mijn moeder al zei: ‘bezint eer ge begint’.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
