Kris zei haar baan op: ‘Ik voel me opgelucht, zelfs zonder die 2400 euro per maand’

Kris (40, zelfstandig ondernemer), moeder van Stan (14) en Seb (9) en getrouwd met Daan.

“Welke driejarige gaat er nou op een tafel staan en zegt als hij ervan af wil springen: ‘Even kijken of de zwaartekracht nog werkt zoals ie werkt.’ Onze Seb dus. Dat hij net een andere benadering nodig heeft dan andere kinderen, merkten we eigenlijk al eerder. Hij was een kind van extremen, zijn buien wisselden van heel blij en enthousiast naar heel boos en heel verdrietig. Toen hij net kon praten, zei hij: ‘Zo stom dat ik altijd boos ben.’ Na allerlei tests bleek hij hoogbegaafd. Met zijn oudere broer Stan was precies hetzelfde aan de hand, al hadden we dat bij hem minder gemerkt.

Even probeerden we ze op het reguliere onderwijs te houden, mede omdat school aangaf dat ze het wel wilden proberen. Maar we merkten vooral bij Seb dat het hem geen goed deed, al zat hij pas net in de kleuterklas. Hij kon opeens niet meer tellen en zijn zindelijkheid was hij ook verleerd. Op het speciaal onderwijs zou hij met gelijkgestemden in de klas komen en wisten de leerkrachten er beter mee om te gaan.

Met tachtig kilometer op de teller

Ik werkte al vier jaar met veel plezier als strategisch brandmanager bij een onderwijsinstelling. Een baan die ongelooflijk veel van me vroeg. De telefoon was met mijn hoofd vergroeid en mijn laptop ging nooit uit. In het begin was dat prima en had ik zelf ook die gretigheid, maar het begon me steeds meer tegen te staan. Soms laadde ik op maandagochtend de schooltasjes in de auto en stond ik na één keer knipperen op zaterdagochtend weer langs het voetbalveld.

Daarnaast was de nieuwe school van de jongens een dorp verderop, op zestien kilometer afstand. Als ik om negen uur op kantoor aankwam, had ik al vaak tachtig kilometer op de teller staan. En als er een keer iets was met de kinderen of een speeldate ineens niet doorging, dan had ik niet de flexibiliteit om zo snel mogelijk op het schoolplein te staan. Er moest iets veranderen, wist ik.

Stoppen

Toen ik zowel bij een goede vriendin als bij mijn man het plan opperde te stoppen met mijn baan, waren ze allebei onverwacht enthousiast. ‘Doen. Meteen, Kris’, zeiden ze. Ik voelde me zo opgelucht toen ik ook bij mijn baas het hoge woord eruit gooide. Geld was natuurlijk wel een ding. Ik verdiende zo’n 2400 euro netto per maand en dat viel nu opeens weg. Een groot bedrag dat je echt wel voelt binnen een gezin.

Toch hield het ons niet tegen om op vakantie te gaan: we pakten de auto voor een kampeervakantie in Duitsland en Oostenrijk. In totaal kostte de vakantie zo’n 1700 euro voor drie weken. Dus nee, het kon eigenlijk niet. Toch herinner ik me vooral hoe we met een wijntje voor de tent zaten en ik eigenlijk alleen maar opgelucht was. Om de een of andere reden had ik er veel vertrouwen in dat het allemaal wel goed zou komen.

Toen ik mijn baan opzegde, was het commentaar van onze omgeving overigens niet van de lucht. ‘Dus je wordt huismoeder?’ vroegen mijn vriendinnen met een cynische ondertoon. Of anderen zeiden: ‘Wat goed dat het zo kan hè?’ Ze moesten eens weten.

Lees ook – Van carrièretijger naar huisvader: ‘Sommigen vragen of ik hem nog wel aantrekkelijk vind nu’ >

Downsizen

We hebben wel inzicht gecreëerd in onze financiën. Alle onnodige abonnementen opgezegd, alle goede doelen tegen het licht gehouden. Ook plannen we nu. We hebben onze hypotheek overgesloten, ons huis met tweedehands spullen ingericht. Luxe merken in de supermarkt laat ik links liggen, ik doe maar een keer in de week boodschappen en geef daar maximaal 120 euro aan uit. Voor toiletartikelen let ik zo goed mogelijk op de aanbiedingen. Als er iets moet worden verbouwd of opgeknapt, doen we dat zelf. We moesten zelfs nog meer downsizen toen Daan door een arbeidsconflict in de WW terechtkwam. Zijn inkomen kelderde van 2300 euro naar 1700 euro netto per maand, maar gelukkig vond hij al snel een nieuwe baan.

Na ongeveer een jaar begon ik ook weer met werken. Maar wél als zelfstandige, waardoor ik stukken flexibeler ben. Ik help kinderen die hoogbegaafd zijn met alles wat op hun pad komt. Mijn praktijk loopt lekker, maar ik verdien er nog niet veel mee. In een goeie maand kan ik ongeveer 1800 euro bijschrijven. Toch heb ik nooit spijt gehad van mijn eerdere beslissing om mijn vaste baan op te zeggen. Het heeft me zo veel vrijheid en lucht gegeven. Plus de mogelijkheid om er voor mijn kinderen te zijn, ze te helpen met hun huiswerk en dingen te regelen met hun school.

School

Onze zoons hebben het goed gehad op het speciaal onderwijs. Het is voor hen heel fijn geweest om zich tussen gelijkgestemden te bevinden. Inmiddels is de oudste naar het voortgezet onderwijs gegaan – weliswaar in het regulier onderwijs, maar met de nodige aanpassingen – en zit de jongste toch weer op een school dichterbij. Dat wilde hij zelf graag, zodat hij dichter bij zijn vriendjes kon zijn. Na overleg met de school was dit gelukkig ook mogelijk – en het gaat hartstikke goed. Bijkomend voordeel is dat hij nu zelf naar school kan fietsen.

Bij feest bestellen we pizza

Ik vind dat wij als gezin financieel niks tekortkomen. Dat komt ook omdat ik anders naar geld ben gaan kijken, het voelt minder belangrijk. Dure kleding koop ik niet meer. En mijn dagcrème komt tegenwoordig van de voordeeldrogisterij. Maar er staat elke avond eten op tafel en er is altijd iets lekkers in huis. En als het echt feest is, bestellen we pizza.

Alleen mijn zoons zou ik soms nog iets meer willen verwennen. Het enige waar we nu een fors bedrag aan uitgeven is merkschoenen. Daar zet ik geld voor opzij, als een soort ‘afschrijving’. Verder merken ze gelukkig nauwelijks iets van ons lagere inkomen – het scheelt dat ze weinig waarde hechten aan merkkleding of andere dure spullen.

Keuzes

Wat ik wel echt jammer vind, is dat ik niet kan skydiven met Stan. We hebben dat al eens gedaan en hij vond het zó fantastisch, dat ik meteen beloofde het nog een keer te doen. Helaas kost skydiven al gauw 100 euro, dus voorlopig zit het er niet in. Zeker niet nu we bezig zijn met een verbouwing van de badkamer en Stan ook toe is aan een nieuw bed. Ik ben daar gewoon eerlijk over naar mijn zoons toe – en ze accepteren het ook. Zien wat we allemaal wel kunnen, dat is wat ik ze nu vooral wil meegeven.”

Dit artikel stond eerder in Kek Mama.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.