‘Ons hele leven staat in het teken van de zaak’

“Precies een jaar geleden, op een zonnige herfstdag, stonden we met de hele familie in de tuin van mijn schoonouders, glas champagne in de hand. Die ochtend waren de handtekeningen gezet: Jan en ik waren officieel eigenaar geworden van de meubelzaak die mijn schoonvader dertig jaar geleden was begonnen. We waren uitgelaten van blijdschap.
 

‘Wanneer stópt hij er nu eens mee?’

Je hoort vaak dat kinderen zich onder druk gezet voelen om een familiebedrijf voort te zetten, maar daarvan was bij ons geen sprake. Mijn man Jan had zich de jaren ervoor al gestort op de webwinkel, en dat had zijn vruchten afgeworpen. Ikzelf stond al een paar jaar parttime in de winkel. Het was eerder zo dat we ons afvroegen: wanneer stópt die ouwe er nu eens mee? De winkel voelde als een tweede thuis, ook voor onze zoons Ollie en Max, die er al een paar lampen hebben laten sneuvelen tijdens verstoppertje spelen.

Realistisch waren we ook. Wij verkopen betaalbaar design, maar kunnen niet op tegen de betaalbaarheid van grote woonwarenhuizen. Het bedrijf maakte bescheiden winst, maar om het van mijn schoonvader over te nemen, moesten we een lening bij de bank afsluiten. Daarvoor moest ons huis als onderpand fungeren. Ook hebben we Jans broer uit moeten kopen. Hij had immers ook recht op een deel van de aandelen.
 

Onverwachte kosten

Nu denk ik steeds vaker dat mijn zwager een slimme beslissing nam door niet in de zaak te stappen. Die zat deze zomer met zijn gezin op Curaçao aan een cocktail te nippen. Wij konden niet op vakantie omdat een van onze vaste medewerkers ernstig ziek werd. Omdat we zijn loon moesten doorbetalen, konden we geen vakantiekracht betalen.

Naast de lening aan de bank moesten we ook de kosten van het opknappen van de winkel afbetalen. Dat hadden we ingecalculeerd, maar wat we niet hadden voorzien, was dat een van onze grootste leveranciers failliet zou gaan. Dat had tot gevolg dat de helft van de winkel leeg kwam te staan. We houden van minimalistisch, maar je moet wel wat te kiezen hebben. En toen viel er tijdens de eerste herfststorm van dit jaar ook nog een boom tegen onze gevelruit.
 

Lees ook
Bankrekening: ‘We moeten met zijn vieren rondkomen van één inkomen’ >
 

‘Ons hele leven staat in teken van de zaak’

Nu is alsnog gebeurd wat we zo graag wilden voorkomen: dat ons hele leven in het teken van de zaak is komen te staan. Ik heb onlangs mijn andere parttimebaan als secretaresse moeten opgeven om vaker in de winkel te kunnen staan. De kinderen gingen twee dagen naar de naschoolse opvang, maar dat kunnen we nu even niet betalen. Opa en oma passen tegenwoordig op en eten op die dagen ook met ons mee. Het nadeel daarvan is dat het dan onmogelijk is om het níet over de winkel te hebben.

Mijn schoonvader voelt zich enorm bezwaard, die ziet meteen aan zijn zoon of het een goede of slechte dag was. Laatst bood hij zelfs aan de hypotheek van hun huis open te breken om de overwaarde te gelde te maken en die in de zaak te investeren. Dat hebben we geweigerd: ondernemen is risico’s nemen, en die dragen wij als eigenaar nu zelf. Dat betekent: nog meer budgetteren. Ollie wilde graag op voetbal maar daar moet hij nog even mee wachten. De schoonmaakster hebben we ook opgezegd.

Financieel komt het slecht uit dat er een derde kind op komst is. Ik heb serieus overwogen de zwangerschap te laten afbreken, maar mijn man wist me over te halen dat niet te doen. Hij weet hoezeer ik verlang naar een derde kind. En we zijn niet het enige gezin in Nederland met drie kinderen en geldzorgen.
 

‘Het komt wel goed met ons’

Dat we open praten over onze financiën, brengt ook veel moois. Toen mijn man tijdens een meubelbeurs in het buitenland aan een fabrikant vertelde dat het sappelen was, bood hij ons zijn meubels aan in ruil voor een veel lagere marge dan hij normaal rekent. ‘Als het weer beter gaat, gaan we wel weer om de tafel zitten’, zei hij.

Een andere meevaller is dat ik recht heb op een zwangerschapsuitkering omdat ik in de zaak van mijn man werk. Die € 4000 netto voor zestien weken verlof kunnen we goed gebruiken om onze schuld weer wat naar beneden te brengen. Hopelijk daalt mijn bloeddruk ook: de verloskundige drukt me op het hart het echt rustiger aan te doen. Dat lukt me de laatste weken steeds beter. Elke dag trek ik me tien minuten terug op het kantoortje achterin de zaak om te mediteren met behulp van een app. Het helpt me om doemgedachten op afstand te houden. Bijvoorbeeld dat we straks met zijn vijven op straat staan omdat we de lening niet op tijd konden aflossen.

Vorige week stapte er een vrouw onze winkel binnen die recht op een hoekbank afliep en zei: ‘Die neem ik’. Het was het duurste meubelstuk dat we verkopen en ze rekende ook nog in één keer af. Ik was zo opgelucht dat ik mijn tranen niet kon bedwingen. Die avond vierden we de verkoop met taart. En ik sliep voor het eerst in maanden de hele nacht aan één stuk. Het komt wel goed met ons.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer verhalen lezen over geld en gezin? Volg ons op Facebook.