Marinja is een expatvrouw: ‘Eerst zorgde ik voor het hoofdinkomen, nu doet mijn man dat’

Marinja (38), getrouwd met Stephen (40), moeder van Liz (7), AnneMay (5) en Noah (4).

“Wij begonnen ons expatavontuur acht jaar geleden in Jakarta. Ik was toen hoogzwanger van onze eerste. Van een druk sociaal leven in Amsterdam en een baan bij een grote hotelketen, zat ik opeens in een drukke, niet zo veilige stad waar ik niemand kende.

Vaak alleen, want mijn man was aan de slag gegaan als piloot bij een vliegtuigmaatschappij. Een weloverwogen stap, want hij was net klaar met de opleiding en kon op deze manier zijn vlieguren maken. Door deze opleiding had hij een studieschuld van bijna twee ton opgebouwd. Het was noodzaak dat hij zo snel mogelijk aan het werk ging om die schuld af te betalen.

In het begin moest ik echt wel wennen aan deze ommezwaai in ons leven, maar al snel merkte ik dat expats elkaar opzoeken en bouwde ik op die manier vrij snel een sociaal leven op.

Luxe

Twee jaar later verruilden we Jakarta voor Masqat, de hoofdstad van Oman. Stukken beter. Het is hier veiliger, meer op kinderen gericht ook, en het klimaat – niet onbelangrijk – zeer aangenaam, altijd zo rond de 25 graden in de winter. We zijn constant buiten. Als we een weekend vrij zijn, gaan we met z’n allen kamperen. Soms met z’n vijven, maar ook weleens met vrienden. Je mag hier overal in de bergen, de woestijn of op het strand je tent opzetten. We nemen alles zelf mee. De kinderen vinden het fantastisch.  Hun favoriete bezigheid? Eerst zelf hout zoeken voor een vuurtje om marshmallows op te roosteren.

Ons leven is misschien minder luxe dan je verwacht bij expats. Wij wonen niet in een grote villa met een zwembad, maar in een rijtjeshuis met vier kamers en een tuintje op een grote compound. Maar dat is in verhouding duur, want we betalen alleen voor ons huis al 2200 euro per maand. Sowieso is het leven hier vrij prijzig: voor de boodschappen ben ik 275 euro per week kwijt. Schoolgeld bedraagt 8000 euro per kind per schooljaar. Mijn man verdient 8000 euro per maand, dus dat telt al gauw op.

Toch zijn er kennelijk mensen die geld overhouden, want bij sommige gezinnen lijkt alles te kunnen. Toen onze oudste hier voor het eerst een kinderpartijtje had, viel ik van mijn stoel van verbazing. Er was op werkelijk niets bezuinigd: er was een springkussen, een draaimolen, goodiebags en er liepen Disneyfiguren rond. Toch net iets too much voor een nuchtere Hollandse. Zelf pakte ik het eenvoudiger aan, want voor onze dochter organiseerde ik een ‘home-spa-party’ bij ons thuis waarbij de meisjes gezichtsmaskers konden opdoen en hun nagels konden lakken. Ze vonden het net zo fantastisch.

Lees ook: ‘We hebben geen geld, maar wel de blauwe zee en de barbecue’ >

Vrije tijd

De luxe die ik hier heb zit hem vooral in vrije tijd. Al onze kinderen gaan naar school en dat betekent dat ik elke ochtend tot twaalf uur voor mezelf heb. Ik werk namelijk niet, omdat je hier als ‘vrouw van’ geen visum krijgt om te werken. Bovendien wil ik er voor de kinderen zijn. Op mijn ochtenden spreek ik af met vriendinnen en drinken we koffie. Of ik ga tennissen.

’s Middags begint het racen, want alles hier gaat met de auto. Als een ‘mama-taxi’ haal ik de kinderen van school en breng en haal ik ze daarna naar al hun activiteiten. Ik doe zelf ook nog vrijwilligerswerk en geef zwemles aan kinderen. Daarnaast ben ik distributeur van essentiële oliën geworden die ik zelf graag gebruik en heb ik me onlangs opgegeven voor een cursus tot doula, omdat het me wel lekker leek om ook weer iets voor mezelf te doen. Ik ken de vrouw die het organiseert – zij vroeg me of het niks voor mij was. Maar de cursus is door de coronaperikelen helaas tot nader order opgeschort.

Financieel afhankelijk

Ik vind het niet erg dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man. We zijn al lang samen. In de tijd dat hij studeerde was ik degene met het hoofdinkomen, nu is hij dat. Ik was manager bij een hotelketen en van mijn inkomen betaalden we onder meer de hypotheek van ons koopappartement in Amsterdam. Stephen was net in de crisis in 2008 klaar met zijn opleiding, daarna nam hij verschillende banen aan om zijn aflossing en rente te kunnen betalen. Eind 2011 vertrok hij naar Jakarta om daar te vliegen, ik volgde een paar maanden later met Liz.

Ik zie dit als een tijdelijke situatie, ik ga wel weer aan het werk. Misschien wel weer gewoon in Nederland, want de vliegbranche ligt nu op z’n gat en ik acht de kans groot dat we op een gegeven moment weer terug zullen gaan. Ik verheug me er vooral op om weer eens collega’s om me heen te hebben, want dat mis ik wel.

Sociaal leven

Sowieso is een sociaal leven niet makkelijk als expat. Toen we hier net waren hadden we een grote vriendenkring, dat was heel gezellig. Maar het is vluchtig, mensen gaan op een zeker moment weer terug of naar hun volgende bestemming. Dan sta je soms twee keer per maand op een afscheidsfeestje. Ook voor de kinderen vind ik dat moeilijk. Hebben ze net een vriendje gemaakt, gaat die er weer vandoor. Mijn zoon had het pas nog, hij was zo verdrietig. Ik heb hem een beetje extra verwend in die periode. Zo gingen we een keertje naar de bioscoop en met z’n allen naar het wildwaterpark.

Flexibel

Ik ben niet bang dat we het moeilijk krijgen om weer te aarden in Nederland. We gaan in de zomer – als het hier verschrikkelijk warm is, wel vijftig graden – altijd een paar weken die kant op. In de winter komt de familie hiernaartoe. Mijn man krijgt korting op de vliegtickets; we vliegen al voor 200 euro per persoon retour naar Nederland. Al is het dit jaar door corona een beetje anders natuurlijk.

De kinderen vinden het heerlijk in Nederland en zijn dan blij om hun opa en oma weer te zien. Het afscheid nemen is vaak wel eventjes moeilijk voor ze, maar ik merk wel dat ze daar inmiddels ook gewend aan raken. Afscheid nemen van vriendjes en van familie hoort bij dit bestaan. En dat maakt ze juist voor de rest van hun leven heel flexibel.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.