‘Ik verdien 38.000 euro per jaar, maar we redden het niet’

“Zondag kwamen mijn kinderen met merkgympen aan hun voeten terug van het weekend bij hun vader. ‘Van papa gekregen!’, riepen ze enthousiast. ‘Lief hè?’ ‘Heel aardig’, kreeg ik er met moeite uitgeperst. Ik zou ze ook graag eens blij willen maken met nieuwe kleren, een Wii of een elektrisch drumstel: de droom van mijn zoon. Maar ja, geen geld.

We redden het nét

Terwijl ik met mijn 38.000 euro per jaar toch een modaal inkomen verdien. Maar ja, de helft ervan gaat op aan de huur van mijn vrijesectorwoning. Onze fietsen staan op de parkeergarageplek die ik er gratis bij kreeg: de auto heb ik verkocht. Na de vaste lasten, de rekening van de buitenschoolse opvang en de dagelijkse boodschappen houd ik zo’n 150 euro per maand over. We redden het nét. Of eigenlijk net niet. Als de wasmachine stukgaat, heb ik een probleem.

Intussen zie ik op Facebook dat mijn ex in een strandtent eet. Of een paar dagen naar Parijs is met zijn nieuwe vriendin. Toen hij me twee jaar geleden vertelde dat hij verliefd was op een ander, dacht ik: dat kun je je helemaal niet permitteren. Mijn ex is hoogopgeleid. Zijn LinkedIn-profiel vermeldt dat hij modefotograaf is – een glamoreus beroep waarmee hij aanvankelijk ook mij zand in de ogen strooide. Maar hij verdient bijna niets en als hij eens geld heeft, smijt hij ermee in het rond.

Lees ook
Bankrekening: ‘Omdat ik nogal een gat in mijn hand heb stop ik mijn geld in vastgoed’ >

Recipe for disaster

Vrienden en familie begrijpen niet waarom ik hem niet voor de rechter sleep om hem te dwingen alimentatie te betalen. Maar van een kale kip kun je niet plukken. En, nog belangrijker: een rechtszaak is een recipe for disaster. Nu kunnen we het tenminste nog opbrengen gezamenlijk Sinterklaas te vieren, en de verjaardagen van de kinderen.

Mijn beste vriendin heeft het er wél op gewaagd, zo’n rechtszaak. Zij is nu twee jaar vechtscheiden verder, krijgt nog steeds geen cent en haar ex zet hun dochtertje af op de hoek van de straat. Ik moet er niet aan denken. Dan maar geen vakantie of hockeykamp voor mijn dochter. Als ik op weg naar mijn werk langs de tennisclub fiets, zie ik vaak moeders van school op de baan staan, onbezorgd een balletje slaand in de zon. Dat steekt soms even. Maar daarna denk ik: wacht maar tot je man je in de steek laat. Ik ben er trots op dat ik mijn hand niet hoef op te houden.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >