Charmaine (37) kwam als alleenstaande, dakloze moeder een leuke man tegen

“Tijn was net twee toen mijn ex opbiechtte dat hij verliefd was op een collega. Hij wilde ‘uitzoeken hoe diep die gevoelens waren’. Ik besloot de uitslag van dat onderzoek niet lijdzaam af te wachten en zette hem het huis uit. We zaten als stel al lange tijd in de overleefmodus met een extreem slecht slapend kind en de zorg voor mijn ernstig zieke moeder. Dat hij niet het geduld had betere tijden af te wachten, zei mij genoeg. Ik kreeg gelijk, binnen een halfjaar was zijn nieuwe liefde zwanger.

Komt de oppas echt zo vaak?

We kwamen overeen dat ik voorlopig met de kinderen in ons huis zou blijven wonen. We hadden het vijf jaar daarvoor gekocht. Mijn ex nam de helft van de hypotheek voor zijn rekening en betaalde €370 aan alimentatie. Toch kwam ik iedere maand geld tekort. Ik heb als visagiste best veel vaste klanten, ook een aantal tv- presentatoren, maar ik ben geen ‘merk’ zoals Leco van Zadelhoff. Als ik netto €1300 overhoud, is het veel. Ik nam er een extra baantje bij in de bediening van het cateringbedrijf van een vriendin. Maar toen mijn oudste zoon wijzend naar de weekplanner met een sip gezichtje tegen me zei: ‘Mama, komt de oppas deze week echt zo vaak?’, ben ik daar weer mee gestopt.

Wie ik ben? Alleenstaande, dakloze moeder

Ik weet nog hoe ellendig ik me voelde op het moment dat ik Rutger tegen het lijf liep. Letterlijk: hij kwam mee met een talkshowgast wiens make-up ik die avond deed. Vlak voor de uitzending had ik nog bij mezelf de sporen van een fikse huilbui gecamoufleerd: ik had net te horen gekregen dat ik met geen mogelijkheid in mijn eentje een nieuwe hypotheek op ons huis kon afsluiten, en dus binnen afzienbare tijd op straat zou komen te staan. Na afloop van het programma belandde ik naast Rutger aan de bar. Op zijn vraag wie ik was, antwoordde ik iets kansloos als: een alleenstaande, dakloze moeder. Het schrok hem niet af; hij vroeg mijn nummer.

Geen zorgeloze wittebroodsweken

Nu zijn we alweer twee jaar gelukkig samen. Ik vind dat heel bijzonder, want zorgeloze wittebroodsweken hebben we niet gekend. Eerst overleed mijn moeder en zes weken later werd mijn huis verkocht. Het eerste halfjaar woonde ik met de kinderen in een appartementje van een vriend die op wereldreis was. Rutger, die een klein aannemersbedrijf heeft, vond het vanzelfsprekend dat ik daarna bij hem introk, maar dat vond ik een grote stap. Ook vanwege het financiële aspect. Het enige wat ik inbracht was €7000: de helft van de overwaarde van ons huis. Plus twee jonge huisgenootjes met wie hij geen enkele verwantschap heeft, maar voor wie hij ook zou gaan betalen. Wat als het niet zou klikken tussen hem en mijn kinderen? Ik ben dol op Rutger, maar het geluk van mijn jochies staat voorop.

Lees ook
‘Mijn dochter en ik zwerven van het ene huis naar het andere’ >

Man cave wordt gezellig gezinshuis

Mijn vrees bleek ongegrond, en dat is echt Rutgers verdienste geweest. Hij vertimmerde zijn man cave eigenhandig tot een gezellig gezinshuis. Hij offerde zijn flipperkast- en gitaarruimte op, zodat Tijn en Storm allebei een eigen kamer kregen. En hij kerfde hun namen in het stukje boomstam naast de deur. Belangrijker nog is dat hij zich nooit heeft opgesteld als surrogaatvader. Hij luistert aan tafel graag naar hun verhalen over het nieuwe filmpje van Enzo Knol, brengt ze af en toe naar atletiek- en judoles, maar in opvoedkundige kwesties mengt hij zich niet.

‘Met jou en de jongens is nu mijn leven’

Die lessen, kinderkleding, de kosten voor de naschoolse opvang betaal ik deels zelf, deels van de alimentatie. We hebben net een gezamenlijke rekening geopend, waarop ik maandelijks €750 en Rutger € 1500 stort. Daarvan betalen we de vaste lasten, benzinekosten en de dagelijkse boodschappen. Hij neemt ook veel voor eigen rekening: cadeautjes voor verjaardagsfeestjes, op vrijdagavond eten bij de pizzeria, een Barcelona-tenue voor Tijn omdat-ie ‘dat niet kon laten liggen’. Hij heeft dit jaar zijn jaarlijkse kite-vakantie met vrienden voor het eerst in vijftien jaar moeten afzeggen. Het was financieel niet op te brengen. Ik voelde me daar bezwaard over, maar hij haalt er zelf zijn schouders over op. ‘Dit is nu mijn leven, met jou en de jongens. Als ik dit niet had gewild, had ik je nummer niet moeten vragen.’

‘Ik ben mijn ex dankbaar’

Het verbaast me hoe het is gelukt onze levens zo naadloos in elkaar te schuiven. Rutger en ik zijn maar eens in de veertien dagen met zijn tweeën, als de kinderen bij hun vader zijn. Dan lezen we urenlang de krant in bed. Of we gaan de stad in om pas ’s avonds laat weer thuis te komen. Die weekenden zijn heilig en die houd ik zo veel mogelijk vrij voor hem. Laatst kwam ik op een zondagavond terug van een visagie klus en trof ik Rutger, Storm en Tijn broederlijk met het bord op schoot op de bank. Ze keken naar Studio sport. Ik herinner me nog maar al te goed dat het licht uitging toen mijn ex een bom onder ons huwelijk legde. Ik had nooit gedacht dat ik dit nog eens zou zeggen, maar ik nu ben ik hem dankbaar, want anders had ik dit geluk nooit gekend.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.