Marloes: ‘Iedere maand waren we zo’n 3000 euro aan vaste lasten kwijt’

Marloes (46) is getrouwd met Gerben (50) en is moeder van Jonathan (9).

“Het was altijd onze grote wens om de eerste bewoners van een nieuwbouwhuis te worden. Geen gedoe met achterstallig onderhoud en alles gloednieuw. Maar toen Gerben en ik in 2006 ons eerste huis in Amsterdam wilden kopen, ontdekten we dat alle nieuwbouwprojecten al twee jaar vóór de start van de bouw verkocht zijn.

We kochten uiteindelijk een appartement uit de jaren negentig en schreven ons in op alle woningbouwprojecten in de stad. Keer op keer werden we uitgeloot. Toen we na jaren wachten alsnog een nieuwbouwhuis kregen toegewezen op een locatie die zeker niet onze eerste keuze was – het was bijvoorbeeld vrij ver van Jonathans school – besloten we de kans toch aan te grijpen. Ons oude huis verkochten we vrij snel met een enorme winst, voor wel 360.000 euro. Met dat geld kochten we ons nieuwe huis van 340.000 euro – plus 40.000 voor een parkeerplaats.

Dubbel

Omdat het huis nog gebouwd moest worden, moesten we op zoek naar een tijdelijke woning. We vonden iets in het centrum, met het idee dat we daar anderhalf jaar zouden wonen. Vanaf toen moesten we ook al rente betalen voor de hypotheek van het nieuwe huis, plus de huur voor een berging voor een groot deel van onze spullen. Iedere maand waren we zo’n 3000 euro aan vaste lasten kwijt, bijna het dubbele van wat we daarvoor betaalden. Omdat we flink wat spaargeld hadden konden we het wel uitzingen, maar heel relaxed was het niet.

Onzekerheid

Het was de bedoeling dat we eind 2017 zouden verhuizen, maar het huis was op dat moment nog verre van klaar. Dat de bouw zou uitlopen, daar hadden we wel rekening mee gehouden, we hadden alleen nooit kunnen bedenken dat we geen idee zouden hebben hoelang het hele proces zou duren. Op een gegeven moment begon dat aan ons te vreten. We konden bijvoorbeeld helemaal niets meer plannen.

Zo had ik een strandhuisje voor de zomervakantie, maar annuleerde ik de boel toch maar, omdat we niet wisten of we die zomer verhuisdozen moesten inpakken. Ook het feest voor mijn 45e verjaardag heb ik niet door laten gaan omdat ik bang was dat we net op die dag de sleutel zouden krijgen. We bevonden ons in een soort twilight zone waarin we niets anders konden doen dan wachten. En ondertussen begon het einde van ons spaargeld in zicht te raken.

Piekeren

Gerben en ik zijn allebei vrij nuchtere types, we houden het hoofd altijd wel koel. Maar nu lagen we ’s nachts opeens wakker omdat we piekerden over alles wat er nog moest gebeuren aan het huis en over het geld dat in rap tempo aan het slinken was. En over waar we heen moesten als het huis niet op tijd af was. Mijn wallen namen flink toe in die tijd. We wilden het niet aan elkaar toegeven, maar we begonnen ons af te vragen waarom we ooit aan dit avontuur waren begonnen.

Opeens waren we geïrriteerd over dingen waar we nooit eerder ruzie om maakten, over wie de wc schoonmaakte bijvoorbeeld. De lontjes werden steeds korter. Jonathan kreeg daar ook wel iets van mee, soms greep-ie in. Dan riep hij dat we op moesten houden met ruzie maken, wat we dan ook schuldbewust deden. Hij begon ook steeds vaker te vragen wanneer we nu ‘eindelijk eens’ naar het nieuwe huis zouden gaan. Hij kon niet echt wennen aan de tussenwoning en stond te springen om met al zijn Lego te kunnen spelen in zijn nieuwe kamer.

Lees ook: Kort lontje: dat krijg je van slaapgebrek 

Uitstel

Het huurcontract voor de tussenwoning liep ondertussen op zijn einde en bij het idee nog een keer te moeten verhuizen naar een volgende huurwoning raakte ik helemaal in paniek. We moesten bij de huisbaas bedelen om extra tijd en mochten het huis uiteindelijk een maand extra huren, maar geen seconde langer.

Ik kreeg allerlei klachten: migraine, een stijve nek en op een gegeven moment zat ik zelfs bij de eerste hulp omdat ik zo veel pijn op mijn borst voelde dat ik dacht dat ik een hartaanval had. Pure stress, constateerde de arts. Ik moest wat meer ontspannen, was het advies, maar door de voortdurende onzekerheid was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet nog dat ik stond te huilen in de keuken en door mijn tranen heen tegen Gerben gilde dat ik nog liever ging kamperen in een half af huis dan dat ik weer naar een ander huis zou moeten verhuizen. Precies in de maand dat het huurcontract afliep – het was augustus en de mussen vielen van het dak – kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Het had geen moment langer moeten duren.

Deadline

Meteen viel er een last van onze schouders, en dat terwijl het huis van binnen nog niet eens af was: de keuken zouden we namelijk pas na de oplevering uitkiezen, omdat we eerst wilden weten hoe de ruimte aanvoelde. Toen we er zeker van waren dat we een kookeiland wilden, bleek dat we net de deadline hadden gemist voor het doorgeven van de wijzigingen aan de keukenbouwers. En dus moesten we nu zelf alles gaan regelen.

Daarna moesten we drie maanden wachten op de installatie, en stonden we alsnog te koken op een campinggasje en af te wassen in de badkuip. We zijn echte kampeerders en Jonathan vond het wel gezellig. Hij was vooral dolblij met zijn nieuwe stek en de bouwplaats in zo’n wijk in wording bleek een ideale speelplek – Jonathan maakte meteen een nieuw vriendje in een huis achter ons. We gingen in die periode ook wel veel uit eten, wat dé manier bleek om onze nieuwe buurt te leren kennen. Wonen in een huis zonder keuken is verre van ideaal, maar we waren allang blij dat we na twee jaar eindelijk weer een plek hadden die we echt ons thuis konden noemen.

Nieuw huis

Toen we in ons huis trokken, namen mijn lichamelijke klachten in rap tempo af: mijn lijf schoot als vanzelf uit de verkramping waar het twee jaar lang in had gezeten. Onze relatie is er, ondanks de onderlinge spanningen, sterker door geworden. We weten nu dat we er ook in tijden van stress samen wel uitkomen. Het nieuwe huis heeft ons veel rust gegeven, we maken weer meer tijd voor elkaar – ha, en maken geen bonje meer over wie de wc schoonmaakt.

We hebben ook veel opgestoken over huizen verkopen, huren, kopen en verbouwen. Ik weet nu dat altijd alles willen plannen echt onmogelijk is als je in een nieuwbouwproject stapt. Bovendien zouden we ons eigen huis een volgende keer nooit meer zo snel verkopen – die dubbele lasten en het twee keer verhuizen hadden we onszelf achteraf echt liever bespaard.

Toch hebben we nergens spijt van. We zijn heel blij met ons nieuwe huis en de plek waar we wonen. Er is hier zó veel ruimte, en Jonathan speelt hier voor het eerst buiten met andere kinderen. Qua financiën zijn we er ook op vooruitgegaan nu onze lasten een stuk lager zijn, zo’n 2400 euro per maand. We kunnen weer sparen en nog belangrijker: dit jaar gaan we wel op vakantie. Naar Amerika, gewoon zoals gepland.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.