Willemijn beviel in rap tempo op de overloop thuis: ‘Ik dacht dat ik gewoon ongelooflijk naar de wc moest’

“Na een gecompliceerde bevalling van mijn oudste dochter, waarbij ik met tien centimeter ontsluiting alsnog per ambulance naar het ziekenhuis moest, was ik de tweede keer dolgelukkig dat niets een veilige thuisbevalling in de weg stond. Thijmen ontwikkelde zich in mijn buik voorbeeldig en ik voelde me ijzersterk.

Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
 

Persdrang

Toen de weeën om de twee minuten kwamen, beloofde de verloskundige dat ze er binnen twintig minuten zou zijn. Ik had nog geen persdrang, toch? Lachend wuifde ik haar vraag weg. Bij Linde had ik nooit persdrang gehad, deze baby kwam er heus ook niet zomaar uit. Ik voelde wel wat druk en kramp in mijn endeldarm. ‘Ik moet gewoon ongelooflijk naar de wc’, piepte ik tegen mijn man in ons zolderbed, ‘ik ga nog héél even snel naar beneden, nu het nog kan.’

Steunend op de trapleuning, stapje voor stapje naar beneden, sloeg de schrik me halverwege de trap om het hart. O god, dacht ik, ik poep in mijn broek. Hier en nu. Met alle kracht die ik in me had, redde ik het tot de overloop van de tussenverdieping. Daar kreeg ik opeens zo’n sterke aandrang, dat ik het niet kon tegenhouden.

‘Schat, ik doe het in mijn broek!’ gilde ik. En terwijl hij de trap af stormde om met naar de wc te helpen, werd het hoofdje van onze zoon geboren. Op het koude laminaat – zonder enig spoor van ontlasting overigens. Nog geen minuut later stond de verloskundige op de stoep. ‘Dus dát is persdrang’, grijnsde ik.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 01-2021.

Lees ook: 13 dingen die je vóór je bevalling gedaan wil hebben >