Verslaafd aan wijn: ‘Toen al mijn grenzen vervaagden, deed mijn moeder melding bij Jeugdzorg’

Nova (41), single, moeder van Luka (13), Lucy (11) en baby Kai (18 maanden).

“Heel lang was wijn het hulpmiddel om mijn enorme verdriet om mijn stil geboren kindje te verdoven. Veertien jaar geleden had ik een perfecte zwangerschap, met perfecte echo’s. Tot ik de baby op een dag niet meer voelde bewegen in mijn buik. In het ziekenhuis constateerden artsen dat onze zoon met acht maanden was gestikt door een bloedprop in de navelstreng. Later bleek dat ik lijd aan een bloedstollingsafwijking en bloedverdunners had moeten slikken om dit soort drama’s te voorkomen, maar dat wist ik toen nog niet.
 

De dag verwerken

Het verdriet om mijn overleden baby was enorm, maar ik ging gewoon door. Ik werkte in de zorg en vond dat ik alles moest aankunnen. Alcohol hielp daarbij. Met een wit wijntje kon ik de dag verwerken. Binnen de kortste keren was het gebruik mateloos en ging er dagelijks een fles doorheen. Zelfs toen ik niet lang erna weer zwanger raakte, dronk ik nog door. Ik was dolblij met deze nieuwe zwangerschap, maar had nauwelijks gerouwd om de vorige. De twee kinderen zaten zelfs zo dicht op elkaar dat ik bij Luka moest worden ingeleid, anders zou ze op de geboorte/sterfdag van haar broer ter wereld komen.

Ondertussen bleef ik doordrinken. Zelfs toen ik weer zwanger raakte en nog een gezonde dochter kreeg. Mijn ouders zagen mijn gedrag met lede ogen aan: waarom stopte ik niet? ‘Doe het voor je kinderen’, smeekten ze. Maar een verslaving is zo venijnig. Het ene moment denk je heel rationeel en beloof je beterschap, het volgende heb je alweer een glas achterovergeslagen. Bovendien was mijn huwelijk bar slecht. Ik had niets aan mijn man. We communiceerden amper en ik hield thuis de boel draaiende. Overdag ging er trouwens geen druppel in. Ik verzorgde mijn zoon en dochter, ging naar mijn werk en deed het huishouden. Maar zodra ik kon, trok ik een fles wijn open en dronk die in een uur leeg. Pas dan kreeg ik dat euforische, verdovende, blije gevoel alsof ik de wereld aan kon. Alleen kwam er dan juist niets meer uit mijn handen en ging ik naar bed.

Tot mijn scheiding had mijn omgeving niets in de gaten, op mijn ouders en twee vrienden na. Op mijn werk was ik clean en drinken is veelal sociaal geaccepteerd.
 

Verslaving

Alcohol is net zo verslavend als drugs, maar je hoeft geen dealer thuis te laten komen met flessen. Als ik op visite ging, hoorde daar standaard een borrel bij en anders had ik wel een wijntje verdiend vanwege mijn ongelukkige huwelijk of drukke dag. Zo vergoelijkte ik mijn gedrag. Maar in 2018 scheidde ik van mijn ex en was het hek van de dam. Ik kon onbeperkt avonden doorhalen en al mijn grenzen vervaagden. Mijn moeder heeft toen een melding gedaan bij Jeugdzorg, uit bezorgdheid om mijn kinderen. Ik deed echt rare en gênante dingen waar ik nu megaveel spijt van heb.

Dronken achter het stuur kruipen, met mijn kinderen achterin. Ladderzat van de trap vallen, vlak voor de ogen van Luka en Lucy. Een aanrijding veroorzaken, precies voor het kantoor van Jeugdzorg. Dat was het absolute dieptepunt, want ik realiseerde me meteen dat ik op dat moment alles had verpest. Mijn kinderen werden bij me weggehaald door de kinderbescherming en naar mijn ouders gebracht. Vanaf toen hield niets me meer tegen me te bezatten. Wat had ik nog te verliezen? Ik was alles kwijt.
 

Lees ook
Linda was verslaafd aan pijnstillers: ‘Ik was een junk, zoiets verzin je toch niet?’ >
 

Kliniek

Gelukkig had ik ook nog heldere momenten waarop ik me realiseerde dat ik op deze manier geen veertig zou worden en dat ik voor de terugkeer van mijn kinderen wilde knokken. Ook had ik een fijn gesprek met mijn werkgever gehad, die me overal in wilde steunen. In een helder moment googelde ik naar een verslavingskliniek. Op maandag belde ik, met een flinke slok op, op woensdag had ik een intake en op vrijdag zat ik voor dertig dagen binnen.

In de kliniek kwam ik in een warm bad terecht. Ik hoefde niks uit te leggen, niemand oordeelt, de sfeer is saamhorig. Ongeacht de soort verslaving zit je allemaal in hetzelfde schuitje. Het was totaal niet de bedoeling en bovendien verboden, maar ik werd er verliefd op Rob, een ‘fellow’. Hij zat daar om af te kicken van speed. Binnen hielden we ons netjes aan de gedragsregels, maar eenmaal ontslagen uit de kliniek kregen we een relatie.

Door een scheurend condoom en dwars door de morning-afterpil die ik de volgende dag had gehaald heen, raakte ik zwanger. Totaal niet gepland, op een verkeerd moment, maar zo welkom. Het grappige is dat Kai voor verbinding heeft gezorgd. Ik durfde Jeugdzorg en mijn ouders en kinderen bijna niet te vertellen over de zwangerschap. Maar iedereen was na de eerste schrik door het dolle. Luka noemt hem liefkozend ‘our happy little accident’.
 

Verwerken

Helaas heeft Kais vader niet van hem mogen genieten. Toen ik twintig weken zwanger was, heeft hij een terugval gehad en is overleden aan zijn gebruik. Heel triest. En ook een zorg: Kai is het product van twee ouders die verslavingsgevoelig zijn, wat zit er in zijn DNA? Toch probeer ik hem uit alle macht zo goed mogelijk op te voeden, waarin veel aandacht zal zijn voor de gevaren van alcohol en drugs. Dit doe ik samen met zijn broer en zus die sinds december weer bij mij wonen, omdat mijn leven zo goed op orde is.

We hebben allemaal therapie om de afgelopen jaren te verwerken, maar we komen er wel. Het moeilijke is dat je altijd verslaafd blijft. Je bent nooit ‘genezen’, je kíest ervoor niet meer te gebruiken. Elke dag opnieuw. Soms mis ik mijn wijntje, maar ik wil het nooit meer terug. Kai, Luka en Lucy zijn mijn grootste drijfveer om clean te blijven. Mijn vriendin zei laatst heel treffend: ‘Jouw verslaving begon en eindigde met een baby.’”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 11-2021. Alle namen van de geïnterviewden zijn gefingeerd, de redactie kent hun echte namen.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >