‘Een vakantie met vriendinnen, ik begin er niet meer aan’

Liesbeth (39), gescheiden, moeder van Jayden (4) en Mylena (2).

“Na mijn scheiding had ik voor mijn gevoel twee keuzes: mijn heil zoeken in alcohol of mijn heil zoeken in yoga. Het werd dat laatste en ik sloot me aan bij een klasje in de plaatselijke sportschool slash ontmoetingscentrum. Zes vrouwen, allemaal moeder, drie net gescheiden – al snel werden we een vriendinnengroep en bleven we na het yoga’en nog lang hangen om te kletsen.

Samen weg

Ook spraken we buiten de yogalessen om af, regelmatig met de kinderen erbij. Heerlijke dagen waar we allemaal veel energie van kregen. Het duurde dan ook niet lang voor iemand riep: ‘We moeten met elkaar een weekend weggaan!’ Iedereen stemde enthousiast in. Alleen bleek het een heel geregel om een weekend te vinden waarop iedereen kon, want co-ouderschema’s en andere afspraken maken zoiets tot een schier onmogelijke planningsopgave.

‘Waarom gaan we in de meivakantie niet vijf dagen mét de kinderen?’ stelde uiteindelijk iemand voor en dat bleek een veel haalbaarder plan. We boekten een grote villa in een huisjespark met enorme speeltuin en dito zwembad en zonder onszelf een paar wezenlijke vragen te stellen – was vijf dagen niet te lang, bijvoorbeeld – gingen we die kant op.

Zoveel moeders, zoveel meningen

Het probleem is: zoveel moeders, zoveel meningen. En je kunt nog zo leuk met elkaar yoga doen en lange gesprekken voeren, zodra je je vriendinnen in hun rol als moeder treft, is het anders. Het was gewoon geen goed idee om met z’n zessen plus elf kinderen op pad te gaan. Eén dag gaat het nog wel, want dan verwonder je je over wat je ziet gebeuren en haal je je schouders op: ieder z’n opvoeding en lang leven het feit dat we allemaal verschillend zijn. Maar dan hoef je er ook niets mee.

“Vijf dagen is te lang om te denken: ach, laat maar gaan”

Twee dagen wordt al lastiger, maar vijf… Dan kun je het niet meer negeren en bovendien gaan de verschillen je eigen kinderen beïnvloeden. En vijf dagen is te lang om te denken: ach, laat maar gaan. Want waar ik vind dat mijn kinderen niet moeten piepen maar gewoon moeten eten wat de pot schaft – aangezien de pot geen spruitjes schafte maar pasta met tomatensaus of pizza of een gehaktbal – stonden er twee moeders apart te koken voor hun kinderen die geen pasta of pizza blieften. Oneerlijk, vond Jayden, en zie dan nog maar eens je poot stijf te houden.

Opvoedstijlen

Maar ook: kinderen die vijftig keer uit bed kwamen en na veel ‘als je nog één keer, dan…’ ineens toch de hele avond bij ons op de bank mochten zitten en chips eten, terwijl anderen in ons gezelschap – ikzelf bijvoorbeeld – zich hadden verheugd op een gezellige avond met de volwassenen. Kinderen die oorverdovend begonnen te gillen als ze hun zin niet kregen en dan toch hun zin kregen. Kinderen die niet naar het zwembad wilden of juist nú onmíddellijk, en die ook hun zin kregen.

Kinderen die andere kinderen sloegen omdat ze boos waren en niet streng werden aangepakt maar begripvol getroost (‘Hij is ook zo gevoelig voor prikkels’), kinderen die met hun vieze handen aan tafel gingen en met vingers vol bacteriën in ónze sushi prikten en niet werden gecorrigeerd, kinderen die een gigantische rotzooi maakten en vervolgens geen speelgoedje hoefden op te ruimen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn kinderen zijn echt niet heilig, maar ik pak ze wel aan als ze zich niet gedragen en ik had gehoopt dat anderen dat ook zouden doen.

Lees ook – Ach, het is vakantie: opvoeden doen we daarna wel weer >

Vriendinnen

Maar het waren niet alleen de kinderen. Ook de vrouwen die ik zo leuk vond tijdens onze yogaklas bleken in het dagelijks leven gewoon wat anders in elkaar te zitten. Zoals de vriendin die normaal zo gezellig was en nu alleen maar klaagde over alles – het weer was niet goed, het zwembad deugde niet, het huis was niet naar haar wens, de speeltuin te saai, het eten niet lekker: echt níets was goed genoeg volgens haar. Of de vriendin die het niet trok als ze niet alles kon bepalen. Wat we gingen eten, hoe laat we waar naartoe gingen, welke film de kinderen keken – als iemand anders iets besliste, draaide ze dat terug om haar eigen zin erdoor te duwen. Was dit die relaxte vrouw die ik wekelijks trof?

Er was ook een vriendin die juist níets regelde of bedacht, maar wel overal commentaar op had. Bedenk jij dan eens iets, wilde ik snauwen, maar dat deed ik niet. Ook vond ik het lastig dat één vriendin de hele dag tegen haar kinderen schreeuwde – en hard ook.

Ongezellig

Waar ik had gehoopt op een vakantie vol vrolijkheid en energie, voelde ik me nu uitgewrongen. Op dag vier zat ik er doorheen. Alles en iedereen irriteerde me en ik kon dat niet verbergen. Dat botste. Ik trok me terug op mijn kamer om een potje te huilen. Een van mijn vriendinnen kwam binnen, deed de deur dicht en zei: ‘Wat zit je nou te janken? Sorry hoor Lies, maar we hebben het er met elkaar over gehad en jij bent echt zó niet gezellig aan het doen.’

“Nu was ík ineens de ongezellige?”

Ik wist niet wat ik hoorde. Ík, die zich voortdurend inhield en maar gewoon helemaal geen mening meer gaf? Ik was nu ineens de ongezellige? Dat voelde zó oneerlijk, vooral omdat ze het kennelijk met elkaar hadden besproken.

Voor de lieve vrede

Voor, opnieuw, de lieve vrede droogde ik mijn tranen en zei niets. Daarna zette ik een glimlach op die de rest van de week niet van mijn gezicht gebeiteld kon worden. Als ik ’s avonds naar bed ging zaten er doorgaans nog drie kinderen op de bank, dus gezellige vriendinnenavonden waren sowieso niet aan de orde.

Na de vakantie heb ik nog twee yogalessen gevolgd om me vervolgens af te melden met de mededeling dat ik geen tijd meer had. Er kwamen verbaasde reacties in de groeps-app, maar daar bleef het bij. Eén ding weet ik zeker: vakantie met vriendinnen, ik begin er niet meer aan.”

Dit artikel staat in de Kek Mama Zomerspecial 2022.

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel

*Lees elke maand als eerst Kek Mama

*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.