Saar Koningsberger: ‘De hele familie moest huilen toen ik zwanger bleek, ze hadden zo meegeleefd’

Op haar scooter komt Saar aangereden. Ze is net terug van de eerste vakantie met baby Scottie, naar Portugal. Maar echt heel uitgerust is ze niet, ook heeft ze geen enkel boek kunnen lezen. “We kwamen thuis en ik dacht: wow, dus dit was onze vakantie? Er zat weinig zonnen of chillen bij. Maar ik ga in de herkansing: dit weekend ga ik met vriendinnen naar Ibiza. We gaan er feesten en relaxen. De borstvoeding heb ik zo goed als afgebouwd, dus dat moet me niet weerhouden. Toch twijfelde ik of ik mee zou gaan, het is de eerste keer dat ik zonder Scottie wegga, en ik ga haar zo missen. Maar Martijn boekte een ticket: je gaat gewoon! Hij gunt het me zo, dit soort dingen los van het gezin.

Scottie is nu vier maanden oud en wordt nu echt een mensje. Er komt een beetje spek op, dat hele prille is er nu vanaf. Ze gaat drie dagen per week naar het kinderdagverblijf. Daar voel ik me soms wel schuldig over. Maar is dat niet sowieso het ouderschap? Schuldgevoel is daar onlosmakelijk mee verbonden.”
 

Stadsmeisje

Ze is altijd een stadsmeisje geweest. Opgegroeid in hartje Utrecht, naast de Domtoren: “Voor de deur hadden we een pleintje, daar konden we spelen en voetballen. Ik vond het tof om naast die grote toren te wonen. En toen ik ouder werd en ging stappen, bleven al mijn vriendinnen altijd bij mij slapen.” Saar experimenteerde met jongens, sigaretten en drank.

Ze woonde bij haar moeder, met wie ze alles deelde: “Openheid en eerlijk zijn, dat vond mijn moeder heel belangrijk. Niets was taboe, mijn moeder vond het belangrijk dat we alles met haar konden bespreken, ook over seks. Ze weet meer van mij dan wie dan ook. Maar ze is niet mijn beste vriendin, dat zou niet gezond zijn.” Die onderlinge openheid hoopt Saar ook aan Scottie mee te geven. “Dat ze mij kan vertrouwen en weet dat ik er altijd voor haar ben. Zelfs als ze iets verkeerd heeft gedaan.”
 

Pleaserig van aard

Haar ouders gingen uit elkaar toen ze elf was. Net toen ze naar de middelbare school ging. “Dat was heftig, er kwam ineens veel tegelijk. Ze hebben nooit echt ruzie gemaakt waar mijn broertje en ik bij waren, of slecht over elkaar gesproken. Maar natuurlijk voelde ik die spanning in huis. Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn ouders en de sfeer thuis. Probeerde het te ‘hechten’. Nog steeds ben ik heel pleaserig van aard, ik wil dat iedereen blij is en heb een hekel aan ruzie. Pas veel later viel het kwartje bij mij waar dit gedrag vandaan kwam. Mijn vader is ook een tijd depressief geweest, dus dan liepen we op eieren. De scheiding gaf iedereen meer rust. Enige tijd na de breuk is hij in Frankrijk gaan wonen. Onze band is goed, ondanks de afstand zie ik hem gelukkig geregeld.”
 

‘Jij bent het voor mij’

Ze ontmoette Martijn vijf jaar geleden op een feest op Ibiza: “In de rij voor de wc, hoe chic. Martijn maakte een flauwe grap en ik moest zó hard om hem lachen. De tranen rolden over mijn wangen. Shit, jij bent leuk, dacht ik. Maar ik had al een relatie, dus ik deed er verder niets mee. Maanden later kwam ik Martijn opnieuw tegen op Ibiza – inmiddels was ik weer single. Ik herkende hem meteen en we raakten weer aan de praat. En vanaf minuut één wist ik: jij bent het voor mij. Gek, want hij was op papier niet mijn type: tien jaar ouder, kaal, met een zachte g. Ik dacht dat ik oud zou worden met een grote gast met donkere krullen. In vorige relaties was ik altijd een stuiterbal en trok ik de kar. Maar Martijn geeft tegengas en brengt rust: ‘Schat, relax, het komt goed. Ik zorg er wel voor.’ En dat is zó fijn.”
 

Eisprong

Dat ze samen kinderen wilden, was snel duidelijk. Drie jaar geleden besloot Saar met de pil te stoppen, maar er gebeurde niets. Haar menstruatie kwam maar niet op gang. “Ik dacht dat ik moest ‘ontpillen’. Na acht maanden afwachten kwam ik via de gynaecoloog bij de poli fertiliteit terecht. Uit onderzoek bleek dat mijn eitjes niet goed rijpten, waardoor er geen eisprong plaatsvond. Ik had hormonale behandelingen nodig wilde ik ooit zwanger raken.

Dat was pittig. Ik had er nooit bij stilgestaan dat het niet natuurlijk zou lukken. Dat het probleem bij mij lag, vond ik confronterend. Maar Martijn haalde dat gevoel meteen bij mij weg. Hij zei: ‘Schat, of dit nou wel of niet gaat lukken, jij en ik zijn goed. Ik wil hoe dan ook voor de rest van mijn leven bij jou zijn.’ Deze woorden gaven me rust en vertrouwen: oké, we gaan dit traject samen aan.”
 

Lees ook
Kim Kötter: ‘We dachten dat zwanger worden weer lang zou gaan duren’ >
 

‘Kom, we móeten nu’

Er brak een intensieve tijd aan. Saar injecteerde zich dagelijks met hormonen om eitjes te laten rijpen en vervolgens om een eisprong op te wekken, en moest drie keer per week op controle in het ziekenhuis. “Dan krijg je een seintje als je aan de bak moet. Seks op commando. Alle romantiek verdwijnt dan. In het begin was ik er te planmatig mee bezig. Kom, we móeten nu! Martijn trapte op de rem: zo gaan we dat niet doen. Hij had gelijk; het moest wel leuk blijven. Dus ik vertelde het ook niet altijd als ik een eisprong had en hem naar bed lokte. Ach, ergens wist-ie het natuurlijk wel, maar daar konden we dan wel om lachen.”
 

Talloze zwangerschapstesten

Stemmingswisselingen, huilbuien, gewichtstoename. De bijwerkingen van de hormoonbehandelingen waren niet mis. “Soms had ik meteen al bij het opstaan het gevoel dat ik met 5-0 achterstond. De onzekerheid, niet weten of je inspanningen ooit beloond worden, was moordend. Het was verdomd lastig om positief te blijven als je steeds weer onderuit wordt geschopt. Vaak gebeurde het dat ik na een eisprong niet ongesteld werd, maar dan was het toch niet raak. Ik heb talloze zwangerschapstesten gedaan. Het was een continue mindfuck.
 

Belonen

We zijn leuke dingen blijven doen, dat was onze redding. We gingen naar festivals, hebben fantastische vrienden tegen wie we altijd heel open zijn geweest over ons traject, maakten mooie reizen. Ik sloot me niet thuis op met een idioot streng gezondheidsregime. Tussendoor dronk ik nog wijntjes, rookte ik een sigaretje. Want als ik dat allemaal had opgegeven, was ik mezelf verloren. Werd ik weer eens ongesteld, dan ‘beloonde’ ik mezelf daarna met een leuke stapavond. Dat was mijn manier om niet te obsessief te worden.”
 

‘Ik durfde er niet op te hopen’

En toen was het raak, in de zomer van 2017. Ze waren met Saars hele familie op vakantie in Spanje toen ze merkte dat ze pijnlijke borsten had. “Maar ik durfde er niet op te hopen, uit zelfbescherming. ’s Morgens deed ik toch maar een test, die ik tussen Martijn en mij in bed legde. ‘Het zal wel niet’, zei ik. En toen verscheen het woordje: zwanger.

Ik begon keihard te brullen. Ongeloof, vreugde. ‘Het is gelukt, het is gelukt!’ zei Martijn. Dit konden we onmogelijk voor ons houden. Ik klopte op mijn moeders deur, in tranen. ‘Wat is er?’ vroeg ze geschrokken. ‘Ik ben zwanger!’ gierde ik. Ze barstte in huilen uit, net als andere toegesnelde familieleden. Iedereen had die tweeënhalf jaar zo met ons meegeleefd.
 

Het hele interview staat in Kek Mama 09-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >