Negentien jaar en ongepland zwanger: ‘Alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte’

“Ik had geen kinderwens, wel een vriendje. We zaten in het tweede jaar van onze studie rechten en dachten niet na over de toekomst. Het leven draaide om feesten. Onbezorgdheid. Later kwam nog wel een keer. Ik slikte de pil meestal door, dus ongesteld werd ik zelden. Niets wees erop dat in mij ondertussen een mensje groeide. Tot ik me van de ene op de andere dag opeens heel moe voelde. Ik kwam wat aan en mijn borsten waren pijnlijk. Ik besteedde er geen aandacht aan; al die biertjes hakten er natuurlijk in.

Mijn moeder was degene die het opmerkte. ‘Ben jij niet zwanger?’ polste ze fijntjes toen ik een weekend thuis was. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Intuïtief wist ik dat ze gelijk had – ik had alleen geen idee hoeláng ik zwanger was. Via de huisarts kon ik gelukkig meteen terecht bij de verloskundige. Ik bleek al zestien weken onderweg.
 

Lees ook
Serap beviel veel te vroeg tijdens haar babymoon: ‘Lag ik daar, in een krakkemikkig ziekenhuisbed in Spanje’ >
 

Besluit

‘Abortus is een optie hè’, zei de verloskundige voorzichtig. Ik was blij dat ze me die keuze gaf, ik was pas negentien. Maar ik kon het niet. Mijn kind had een kloppend hart, en armen en benen. Mijn vriend beloofde me te steunen, wat ik ook besloot.

Hoogzwanger rondde ik mijn tweede studiejaar af. Op mijn studentenkamer, het wiegje naast mijn slaapbank. De ouders van mijn vriend steunden ons meteen na de bevalling bij de koop van een appartement, waar we tot op de dag van vandaag wonen. Vlak voor ik – bewust, deze keer – zwanger raakte van onze tweede dochter, haalde ik mijn bul. Waar ik ooit dacht: niet hier, niet nu, denk ik nu dat ons leven niet mooier had kunnen lopen.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 01-2021.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >