Naomi van As over de kraamtijd: ‘Toen mijn moeder vertrok, bleef ik huilend achter’

Als er iemand bezig is met de sportzomer, is het Kae Kramer (2) wel. De dochter van Naomi van As (37) en Sven Kramer (35) draagt oranje en voetbalt erop los met haar eigen bal. “Alleen nog even het Wilhelmus erin stampen”, zegt Naomi lachend. Tot haar eigen verbazing was ze zelf vooraf niet zo bezig met alle sportevenementen deze zomer.

“Mijn focus lag ergens anders. We zijn net verhuisd, Sven ging op trainingskamp in Italië en ik had, en heb, ook gewoon mijn handen vol aan Kae. Maar nu het echt speelt, volg ik alles. Ik heb elke wedstrijd van het Nederlands elftal gekeken en ik kijk de Olympische Spelen. Gewoon thuis voor de buis, ik hoef geen commentaar te geven of hockeywedstrijden te analyseren. Tactiek was nooit mijn sterkste punt, ik hockeyde vooral op gevoel.

Ik vind het nog steeds de allerleukste sport. Ik speel bij de veteranen, samen met oudteamgenootjes Ellen Hoog en Kim Lammers. We zijn nog altijd bloedfanatiek. Dat zit erin, al schreeuw ik op het veld tegenwoordig wel minder dan ik ooit deed. Op de eerste training dacht ik even een trucje uit te halen met de bal, maar die rolde via mijn voet zo over de zijlijn. In mijn hoofd ben ik nog net zo handig als vroeger, in de praktijk valt dat tegen.”
 

Hockey

Na de Olympische Spelen in Rio, in 2016, stopte Naomi bij het Nederlands team. Ze verloren in de finale van Groot-Brittannië. “Die wedstrijd kan ik nog steeds niet terugkijken. Ik trek het niet om de Britten te zien juichen. Wij waren de beste ploeg en hadden goud moeten winnen. We hadden moeten scoren, ík had moeten scoren. De beste wint niet altijd, dat is ook sport. Zo probeer ik het te relativeren. Die zilveren plak was niet de gedroomde afsluiting van mijn topsportcarrière, maar als ik terugdenk aan al die jaren op het veld verschijnen andere herinneringen op mijn netvlies. Gelukkig overheersen de mooie momenten. De vriendschappen, lol, wedstrijden en het reizen.”
 

Veranderingen

Sinds Naomi is gestopt, is er veel veranderd in haar leven. Van een topsportregime met veel trainen, rusten en bewust leven naar alle vrijheid om te gaan en staan waar ze wil. Al is dat met een peuter in huis zeker niet altijd het geval. De zorg voor Kae ligt voor het merendeel bij Naomi, omdat Sven nog aan topsport doet. Daar hebben ze het voor Naomi zwanger werd ook wel over gehad. Ze begrijpt als geen ander hoe het werkt met trainingskampen, intensieve schema’s en toernooien. Een fiftyfiftyverdeling qua zorg is er bepaald niet, maar ze wilden niet wachten tot hij zijn schaatsen aan de wilgen zou hangen.

“Het blijft bij mij vanbinnen natuurlijk niet eeuwig zo lekker jong en vitaal. Ik had een app gedownload waarmee ik mijn cyclus in de gaten kon houden. Terwijl ik aan het draaien was voor Zappsport kreeg ik een notificatie dat de seinen op groen stonden. Dus ik Sven appen dat ik direct na de opnames naar huis zou komen. Op de Olympische Winterspelen in Korea werd ik niet ongesteld. Dat vertelde ik Sven niet hoor, ik wilde dat hij op zijn wedstrijden kon focussen. Maar voor de zekerheid stapte ik wel over op 0.0 biertjes. Thuis heb ik meteen een test gedaan: zwanger.”
 

Rondje met een kruisje

Een paar weken later waren ze samen in Loods5 om spullen voor de babykamer te shoppen. Toen Naomi op haar mobiel keek, bleek de uitslag van de NIPT in haar mail te zitten. “Ik scrolde als een malle door dat bericht, op zoek naar een roze of blauw vlak. Iemand had me verteld dat daarmee het geslacht van de baby werd aangeduid. Dat bleek gewoon boven aan pagina één te staan. En niet in kleur, maar met het internationale seksesymbool. Ik zag een rondje met een kruisje eronder; een meisje dus. Ik ging juichend door die woonwinkel. Tot we twijfelden of we het wel bij het goede eind hadden en we die tekens gingen googelen. Het is bizar hoe ons dat op dat moment bezighield, want eigenlijk boeide het helemaal niet. Heel cliché, maar ook wij hoopten vooral dat het gezond zou zijn.”
 

Volle dagen

Kae is geboren op 21 oktober 2018, midden in het schaatsseizoen. Die eerste periode was pittig voor Naomi, Kae had best veel last van krampjes en huilde veel. Gelukkig kwam haar moeder naar Heerenveen – waar ze ook een huis hebben – om te helpen.

“Toen zij weer vertrok, bleef ik huilend achter. Ik was onzeker en voelde me soms ook wel alleen. Dat verweet ik Sven overigens niet. Tijdens het seizoen traint hij ’s ochtends en ’s middags. Tussendoor komt hij thuis om te eten en slapen. Dan blijft er nou eenmaal weinig tijd over voor wat anders. Bovendien gaf ik borstvoeding en ging het kolven niet zo lekker. Er stonden geen volle flessen klaar die hij kon geven.

Destijds vond hij het lastig dat hij mij niet zo veel kon helpen. Maar op drukke momenten mist hij haar nu erger dan toen ze nog een baby was. Die twee zijn helemaal gek van elkaar. Daar heb ik me weleens zorgen over gemaakt. Hoe gaat dat als ze elkaar zo weinig zien? Dat bleek nergens voor nodig. Geen idee hoe het kan, maar bij de grote mijlpalen was hij er elke keer: kruipen, lopen, praten, die dingen. En ik grijp de hele dag naar Facetime natuurlijk. Bij elke schaatser in een geel/zwart pak – de kleuren van Jumbo-Visma – die ze op tv ziet, staat ze klappend voor de buis: ‘Papa!’

Ik merk wel dat Sven zich soms weleens schuldig voelt als hij er niet is en dus niets met haar kan doen. Hij denkt dan dat ík daar iets van vind. Maar ik begrijp het. Bovendien: hij hoeft niet voor mij te denken, dat kan ik prima zelf.”
 

Lees ook
‘Ik werk en mijn man zit fulltime thuis, want hij heeft een bloedhekel aan werken’ >
 

Vastomlijnde ideeën

Toen Kae nog echt klein was, wilde Naomi graag dat iedereen alles op haar manier deed. Het gaf haar rust als de spenen werden schoongemaakt zoals zij het deed. “Die eerste kerst was ik bij mijn ouders, in een hoekje van de keuken had ik alle spulletjes van Kae uitgestald. Ik had een speciale kunststof zak om flessen mee te steriliseren. Dat had mijn vader niet door, hij had al het plasticafval erin verzameld. Ik werd helemaal gek toen ik dat zag. Arme man, denk ik nu. Hij bleef overigens uitermate rustig.”

Vastomlijnde ideeën over de opvoeding hadden Sven en Naomi vooraf niet. Al was er wel een lijst met dingen die ze nóóit zouden doen en waar Naomi nu hard om moet lachen.

“Nooit voor de tv eten, sowieso weinig schermtijd, netjes aan tafel zitten, dat werk. Ik dacht dat ik een strenge moeder zou zijn. Maar dat valt dus reuze mee. Ook om het mezelf wat makkelijker te maken, soms heb ik gewoon geen zin in gezeik. Dus kijkt Kae weleens een filmpje terwijl ik haar tanden poets, anders gaat die mond gewoon niet open. Sinds we de beugel van haar stoel hebben gehaald, kan ze er zelf op- en afklimmen. Dat moet blijkbaar minimaal tien keer voor mevrouw aan tafel gaat zitten. En dan nog: soms weigert ze wat ik haar voorschotel. Als ik dan alleen met haar ben, zet ik echt weleens de tv aan. Dan lepelt ze ineens alles zo naar binnen. Ik probeer het te minimaliseren, maar af en toe is dit wel de manier om even mijn handen vrij te hebben en ook wat te kunnen eten.”
 

Geduld

Voor ze moeder werd, stond Naomi niet bekend om haar geduld. Dat is compleet veranderd sinds Kae er is. “Daar blijf ik me over verbazen. Ik had een snel leven en altijd haast. Nu dat niet meer kan, kachelt het een beetje voort. Alles gaat op tempo doeloe. Een peuter die opschiet, bestaat gewoon niet. Dus schakel ik terug en ga mee in haar ritme. Het enige waar ik echt geen geduld voor heb is knutselen. Als kind was ik er dol op, nu vind ik er geen reet aan. Laat mij maar met haar naar buiten gaan, plassen stampen, fietsen, achter een bal aan. Gelukkig zijn beppe Elly en tante Brecht – de moeder en zus van Sven – supercreatief. Zij passen samen met mijn moeder en zus geregeld op. En dan wordt er heel wat getekend, geverfd en gekleid.”
 

Het hele interview staat in Kek Mama 10-2021.

Meer lezen?
Bestel het nieuwste Kek Mama nummer nu zonder verzendkosten >