‘Moet ik mijn kinderen (8 en 10) vertellen dat onze hond doodgaat?’
Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Mirella (40) is single moeder van Julia (10) en Floris (8).
“Toen Floris een jaar was, adopteerden mijn toenmalige man en ik een hond uit het dierenasiel: Jip. Een vuilnisbak. Iets groter dan we van plan waren, maar hij koos ons uit, zo leek het wel. Hij was pas acht maanden, en had al vier baasjes gehad. Het dierenasiel verzekerde ons dat hij niet getraumatiseerd was en prima bij kleine kinderen kon, en dat was zo. Het is een dier uit duizenden.
Troost
Na mijn scheiding, twee jaar geleden, vertrok mijn ex uit onze woning, en bleef ik achter met de kinderen, én Jip. Best druk, de zorg in mijn eentje voor twee kinderen plus hond, maar hij bood ons zó veel troost. De kinderen waren al enorm aan hem gehecht, maar na de scheiding werd dat alleen maar hechter. Elke zondag brachten we door aan het strand of in het bos met z’n vier – nog steeds, trouwens.
Jip had een bult op zijn buik. Julia ontdekte hem, afgelopen zomer, tijdens het kroelen. Ik googelde ‘bulten bij honden’ en las dat zo’n beetje alle honden wel een keer een bult van het een of ander krijgen, en dat het vaker goed- dan kwaadaardig is. Maar de bult groeide, dus ging ik onlangs naar de dierenarts. De röntgenfoto wees een aantal zorgelijke plekken uit, en na een operatie om de zichtbare bult te verwijderen, kwam de uitslag: uitgezaaide kanker.
Lees ook:
4x waarom een huisdier goed is voor je kind >
Onbezorgd
Jip heeft nu nog geen pijn en kan nog een aantal maanden een onbezorgd, pijnloos leven leiden, maar hij zal er uiteindelijk aan overlijden. Natuurlijk ben ik zelf immens verdrietig over dit nieuws, maar ik heb een grotere zorg: moet ik dit nu al aan de kinderen vertellen? Ze zijn net een beetje gewend aan de scheiding, ik wil ze niet wéér een groot verdriet aandoen. Tegelijkertijd is het onvermijdelijk wat gaat gebeuren.
Misschien leeft Jip nog wel een halfjaar, en belast ik ze al die tijd met de angst dat zijn einde nadert. Dus wil ik eigenlijk voorlopig nog wachten met het inlichten van de kinderen. Hoe langer Jip en zij nog onbezorgd kunnen genieten samen, hoe beter, toch? Maar ik wil ze ook voldoende tijd geven om zich mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Hoe pak ik dit aan?”
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
