Moeder op je 50e: ‘We hadden ook nooit gedacht dat zwanger worden zo lang zou duren’

Maggie: “Jarenlang had ik een droom voor ogen: ik, aan het werk in mijn dansstudio, maar dan met een baby op de arm. Mijn baby, waar ik zo naar verlangde en waar ik zo lang op moest wachten. Natuurlijk heb ik voor Ghislain ook relaties gehad, vooral in de kunstwereld; filmmakers en muzikanten. ‘Laten we nog even wachten met kinderen’, zeiden ze. Als je begin dertig bent, denk je nog niet over de gevolgen na. Ook niet over eventuele complicaties, dat kinderen krijgen niet vanzelf gaat. Dus ik stortte me op mijn werk als moderne danseres, choreograaf en lerares.

O ik hou van mijn werk, van de vrijheid die het me geeft om de wereld over te reizen. Om tot het uiterste te gaan, zowel fysiek als emotioneel. En ja, wat mij betreft hadden kinderen daar wel bij gepast, toen al. Alleen, ik wilde het wel met iemand doen, niet in mijn eentje. Het was een gemis dat ik nog geen baby had, maar ik heb altijd geweten dat ik op een dag moeder zou worden. Dus als ik een vrouw met een kinderwagen zag lopen, stak dat niet. Babynieuws van vriendinnen vond ik ook geweldig; hoe fijn dat het hun gegund was. En dat ik op een dag mijn eigen baby vast zou houden. Die dag kwam gelukkig ook. Zij het na tien jaar actief proberen.
 

‘Oudere’ ouders

Nee, we hadden eigenlijk niet echt stilgestaan bij het feit dat we oudere ouders zijn. Of de eventuele gevolgen voor onze kinderen, om oudere ouders te hebben. Misschien is dat egoïstisch, maar we wilden het zo graag. Allebei. De kinderen van Ghislain – hij heeft er drie uit een eerdere relatie – zeiden tien jaar geleden al: ‘Waar begin je aan?’ We hadden ook nooit gedacht dat het zo lang zou duren…

Ik kwam Ghislain pas op mijn 39e tegen. Hij kwam een dansles bij me volgen. ‘U zit in de verkeerde les’, zei ik tegen hem. Hij is klassiek balletdanser op solistniveau geweest en dus meer ontwikkeld dan de andere leerlingen. Maar hij stond erop om te blijven en nodigde me na de les uit voor een kop kruidenthee.

Op onze eerste echte date bespraken we de toekomst. Hij begreep dat ik kinderen wilde. En steunde me daar volledig in. Sterker nog, naarmate de jaren verstreken wilde hij het alleen maar meer. Net als ik. Ik ben ook een paar keer zwanger geraakt, maar dat ging steeds mis. Zelfs een keer op het podium. Huilend, met mijn gezicht in het donker, nam ik afscheid van het vruchtje. Had het leven eigenlijk nog wel zin, als ik geen moeder kon worden? Maar we bleven proberen, ondanks dat artsen me steeds vroegen of ik soms al in de overgang was.
 

Alternatieve routes

In Frankrijk staan artsen niet echt open voor zogenaamd oudere moeders. Ze kijken alleen naar risico’s en statistieken. Maar ik heb altijd zo intensief met mijn lijf gewerkt en gezond gegeten dat ik topfit was. En ik wist vanbinnen dat ik een zwangerschap kon voldragen. Daarom wilde ik niet opgeven, en naast reguliere behandelingen als ivf ook een alternatievere route proberen.

Ghislain en ik zijn twee jaar geleden zelfs naar China gegaan. ‘Voor de cultuur’ logen we tegen onze omgeving. Maar we gingen voor acupunctuur. Voor vruchtbaarheidsbehandelingen en meditaties. Helaas had ook dat niet het gewenste resultaat. En ja, na tien jaar proberen waren we bijna op het punt dat we de hoop misschien moesten laten varen. Dat we misschien moesten accepteren dat we geen kindje zouden krijgen. En toen bleek en bleef ik zwanger.
 

Twee hartjes

Ik moet nog lachen als ik aan die eerste echo denk. De gynaecoloog zag niet één, maar twee kloppende hartjes en viel bijna flauw. Zelf was ik verrassend praktisch: ‘Dan moeten we groter gaan wonen.’ Ghislain was in shock; hij liep vanuit de dokterspraktijk meteen naar een café voor een dubbele whisky. Om het nieuws te verwerken. Maar natuurlijk waren we dolblij, extatisch!

Toen heel de wereld in lockdown ging, zaten wij vanzelfsprekend ook thuis. Er waren geen voorstellingen, de dansstudio moest dicht. Voor het eerst in mijn loopbaan had ik rust, zij het gedwongen. Dat gaf Aurore en Flora, die in oktober werden geboren, de kans om te groeien en zo kon ik de zwangerschap voldragen. Nou ja, daar heb ik voor moeten knokken.

De artsen wilden onze dochters, die één placenta deelden, al met 35 weken halen, om op safe te spelen. Ik begreep er niets van. Ik voelde me geweldig en was kerngezond, de meisjes ook. Ik wist het op te rekken tot 37 weken. Met leugentjes hoor, dat Ghislain een week uit de stad was voor werk.
 

Lees ook
Mama is danseres: ‘Dansen met mijn dochter is mijn grote droom’ >
 

Weinig begrip

Tegen het einde was er in het ziekenhuis wel paniek; ik hoorde zorgelijk gemompel, ze konden iets niet vinden. Ik schrok me wild; konden ze geen hartslag vinden? Wat was er aan de hand? Maar het grote probleem was dat ze geen complicatie konden vinden. Geen hoge bloeddruk, geen zwangerschapsvergiftiging… Dat waren ze niet gewend.

Dat is me enorm tegengevallen, hoe weinig begrip er is voor ‘oudere’ moeders in het ziekenhuis. En wil je ‘oudere’ tussen aanhalingstekens zetten? Wat mij betreft is leeftijd een mindset. Ik heb niet het lichaam en de geest van een 51-jarige. Mijn man is 63, en die danst twintigers van het podium.

Of het moederschap is zoals ik had verwacht? De intense liefde voor onze dochters is nog mooier dan ik had durven dromen. Maar ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn. Dat ik me zo kwetsbaar voelde en na de keizersnee niet eens mijn eigen kindjes op kon tillen. Als danseres was ik gewend aan mijn sterke, slanke lichaam en nu was ik dertig kilo aangekomen. Ook was ik van een A cupje naar een dubbel D gegaan omdat ik borstvoeding geef.

En ik had altijd een gigantisch uithoudingsvermogen, maar de eerste week na de bevalling kon ik niet zelfstandig uit bed stappen. Is dit het begin van het einde, vroeg ik me wel even af. Want zo voelde het wel; of ik doodging. En daar durfde ik niet zo goed over te praten in het ziekenhuis. ‘Heeft u soms donkere gedachten?’ vroegen de dokters regelmatig. Ik zag het nut er niet van in om daarvoor een traject in te gaan, omdat ik ergens ook wel wist dat ook dat tijdelijk was.
 

Naast danseres nu ook moeder

Als ik mijn kinderen twintig jaar eerder had gehad, was ik fysiek sneller hersteld. Dat weet ik zeker. Maar ik weet niet of ik dan mentaal zo goed om had kunnen gaan met de veranderingen van mijn lichaam. Tijdens de eerste dansles na de bevalling viel ik halverwege een beweging om. Mijn leerlingen sloegen van schrik hun handen voor hun mond. Maar ik rolde over de grond van het lachen. Ik realiseerde me dat ik naast danseres nu ook echt moeder was. En tijdelijk helemaal out of shape.

Natuurlijk was ik een andere moeder geweest als ik mijn meisjes twintig jaar geleden al voor het eerst vast had mogen houden. Niet beter, niet slechter. Gewoon anders. Ik neem veel levenservaring mee in het moederschap, dat is zeker. Maar ik was ook vijftig jaar lang een controlfreak en dat heb ik los moeten laten. Want bij een zwangerschap en pasgeboren baby’s valt er weinig te plannen en te voorspellen. Dat enorme geluk dat me overviel toen ik de meisjes voor het eerst vasthield. De trots die ik voel als ik naar ze kijk.
 

Met melkvlekken op mijn pyjama

Het was fysiek wel zwaar. Denk aan de tien voedingen per dag, keer twee, de eerste maand. In die periode werd ik echt geleefd. Ik was te moe om na te denken, om echt te functioneren. Ik weet nog dat we op een dag bezoek kregen. Die mensen gingen zitten en verwachtten de gastvrijheid die ze van me gewend waren. Ghislain praatte met ze, ik verzorgde de meisjes en onze gasten; koffie met een punt taart erbij. Maar het werd me te veel; huilend stapte ik de woonkamer in, met melkvlekken op mijn pyjama. ‘Kan iemand me alsjeblieft helpen?’ snikte ik.

De geschokte blikken die ik kreeg! O ja, er zijn echt momenten geweest dat ik dacht: waar zijn we aan begonnen? Dat de meisjes allebei huilden en ik het ook niet meer wist. En me opsloot op het toilet om ook even te janken. Soms lees je over moeders die gewoon vertrekken. Dat snap ik nu.
 

Plannen

De redding kwam in de vorm van onze zussen; die van mij en Ghislain. Die kwamen om de beurt bij ons slapen. Bij elk geluidje uit de wieg stonden zij al naast het bed. Eindelijk konden we een nachtje doorslapen en schuifelden we niet maar als zombies door ons huis. En we konden genieten, omdat onze zussen het huis aan kant brachten en ons een warme maaltijd voorzetten. Anders waren we gebroken, dat weet ik zeker. Daarna kregen we met het hele gezin Covid-19. De meisjes en ik hadden alleen koorts, maar Ghislain had het behoorlijk te pakken. Dat was eigenlijk voor het eerst dat ik dacht: o jee, misschien is hij er op een dag niet meer.

Mijn man gaf de codes van zijn telefoon en laptop. Ik barstte naast hem in snikken uit; wat als hij echt doodgaat? Dat kan niet hoor. Ik heb hem nodig, de meisjes hebben hem nodig. Voor het eerst realiseerde ik me dat we inderdaad oudere ouders zijn. Wanneer zij achttien worden, ben ik 68, Ghislain 81.

Gelukkig zijn we allebei topfit en enorme planners. We hebben geïnvesteerd in onroerend goed en ons bedrijf. We vinden lesgeven allebei nog heel leuk, maar wanneer we het iets rustiger aan willen doen, kan dat ook. Dat geeft rust. Maar ik zie ons echt niet als een ouder koppel gezapig op een bankje in het park zitten. Zo vind ik het heerlijk om op een schommel te zitten. Maar ja, dat doe je niet zomaar als vijftigplusser. Nu heb ik met de meisjes het perfecte excuus om dat wel te doen. Ik heb dat altijd zo’n onzin gevonden, dat je je zou moeten gedragen en kleden naar je leeftijd.
 

Met een baby op de arm

Inmiddels heb ik een paar keer meegemaakt dat iemand dacht dat ik de oma was, niet de moeder van de meisjes. Nee, ik was niet boos. Natuurlijk niet. Blijkbaar voldoe ik niet aan het beeld dat sommige mensen hebben van een moeder. Verwarring alom. Maar daar kan ik om lachen.

De meisjes slapen nu door en wij dus ook. We hebben ons ritme gevonden, zijn goed door Covid-19 heen gekomen en kunnen nu, na een halfjaar, echt genieten. Dat visioen waarbij ik dansles geef met een baby op de arm is inmiddels uitgekomen. Ze zaten met hun au pair in een hoekje van de zaal en Aurore was een beetje knorrig. Ik pakte haar op, en ging verder met mijn les aan de laatstejaars van onze dansacademie. Haar speeltje viel, maar voordat ik kon bukken danste een van mijn leerlingen naar het knuffeltje toe. In een vloeiende beweging pakte ze het op, gaf het aan Aurore en viel weer perfect in. Het was zo surrealistisch en echt tegelijk.

Die twee meisjes, die geweldig mooie meisjes met hun bolle wangetjes en eigen karaktertjes zijn van mij. Ik mag ze houden. Ik ben hun moeder. En ze zijn het lange wachten, het verdriet en alle frustratie meer dan waard.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2021.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >