‘Mijn zoon (1) vindt het vreselijk op de crèche’

Mack vanaf z’n eerste verjaardag één dag per week naar de opvang brengen zodat ik wat extra uurtjes kon werken: het leek zo’n goed plan. Op papier, want hoewel de crècheleidsters schatten zijn en er alles aan doen om het onze zoon naar zijn zin te maken, haal ik ‘m keer op keer eerder op omdat hij zowat ontroostbaar is…

‘Hij eet slecht’

Hij eet z’n fruit niet, drinkt slecht en stopt pas met huilen als een van de leidsters hem op schoot neemt. Zelfstandig spelen? Daar moet hij helemáál niets van weten. En dat terwijl het thuis heerlijk vindt om zich op z’n kleedje, omringd door speelgoed, in zijn eigen bubbel te begeven. 

Lees ook
Deze moeders werken fulltime: ‘Mijn kinderen hebben het prima naar hun zin op de crèche’ >

‘Kwestie van wennen’

Eerst gooiden we het op ‘een kwestie van wennen’, maar ik moet toegeven dat ik hier langzaam op terugkom. Wie weet víndt hij het gewoon akelig en kan hij die prikkels moeilijk verwerken – misschien ook niet zo gek, want al vanaf z’n geboorte is hij extreem gevoelig voor alles wat om hem heen gebeurt. 

‘Ik voel me schuldig’

Man, wat voel ik me soms schuldig; ‘Doordat ík een paar uur extra wil werken, is Mack zo verdrietig’, schiet er geregeld door m’n hoofd. We kijken het daarom nog een paar keer aan. Blijft hij het lastig vinden? Dan adviseert de crèche ons om hem in plaats van één hele dag, twee halve dagen te brengen – schijnt vaak enorm te helpen. Toch blijf ik hard hopen dat het snel beter gaat, want hem twee dagen missen, daar moet ík weer aan wennen.