‘Mijn pasgeboren dochter moest afkicken van mijn medicijnen’

Désiree: “Midden in de nacht, op 8 maart 2018. ‘Steek je armen maar vooruit’, zei de gynaecoloog. En voor ik het wist, pakte ik onze dochter Vienna aan. Op dat moment was mijn bevalling al 32 uur bezig en deed ik wat ik niet voor mogelijk had gehouden: ik zette haar zelf op de wereld.

Tijdens mijn zwangerschap was ik heel bang dat ze zou stoppen met ademen zodra ze in mijn armen lag, omdat ze door mijn medicijnen verslaafd is geboren. Maar Vienna huilde en ademde. Ze pakte mijn pink en de wijsvinger van mijn man Bryan. Ze liet ons niet los. Dat moment was goud waard. Lang heb ik gedacht dat wij geen kind zouden krijgen. En nu was ze er. Onze dochter. De goede start was fantastisch, maar we wisten dat het zware maanden zouden worden voor haar, omdat ze moest afkicken.

Auto-ongeluk

Ruim vijf jaar geleden heb ik een auto-ongeluk gehad. Ik stond voor een rotonde te wachten, toen een andere auto achter op die van mij klapte. Gevolg: een whiplash en twee nekwervels plus mijn atlas – het punt waarop je hoofd staat – waren verschoven. Daarna kreeg ik uitval aan mijn zenuwbaan aan de linkerkant. Na een paar weken kon ik niet meer lopen, niets vastpakken met mijn linkerhand, ik lag eigenlijk alleen maar in bed. Net voor ik het ongeluk kreeg, was ik gestopt met de pil. Moeder worden was altijd mijn grootste wens. Maar hoe kon ik voor een kind zorgen als ik amper voor mezelf kon zorgen?

Ik heb uiteindelijk twee jaar gerevalideerd. Ik kan weer lopen, maar heb altijd een tintelend gevoel in mijn linkerarm. Om de dag door te komen, slik ik zware pijnstillers. Zonder die medicijnen heb ik niet de kracht in mijn spieren om mijn bed uit te komen en gil ik het uit van de pijn. Ik voel een soort verkramping in mijn nek. Alsof iemand er constant keihard in knijpt. Het is zenuwpijn die gloeit, klopt en snijdt.

Kinderwens

Die kinderwens is altijd gebleven, bij ons allebei. Daarom zaten we twee jaar na het ongeluk tegenover de gynaecoloog, want met al die pijn zou ik geen normale zwangerschap hebben. In overleg heb ik een slaapmiddel afgebouwd. Een ongeboren baby zou het niet overleven als ik dat zou slikken. Van twee medicijnen kwam ik niet af. Ik kreeg direct afkickverschijnselen: zweten, trillen, hoofdpijn en overgeven. Ik kon niets en had meer pijn. Ik wilde doorzetten en focussen op het kind dat we misschien ooit zouden krijgen. Maar het werkte niet.

Via de gynaecoloog kwamen we bij een kinderarts die speciaal voor ons onderzoek had gedaan naar het effect van mijn medicijnen op een kind. Ze vond het verschrikkelijk om te zeggen, maar er was vrijwel niets over bekend. ‘We vergelijken het met heroïne, dat is het enige dat ik je kan vertellen’, zei ze. Dat was het dan, dachten Bryan en ik. Dit willen we ons kind niet aandoen. Zij kon ons wel vertellen dat er geen verhoogde kans was op een aangeboren afwijking. En zij wist dat ons kind een halfjaar zou moeten afkicken van mijn medicijnen.

‘Het kan niet anders’

Bryan en ik wisten het niet meer. Moesten we dit een kind aandoen? Er zijn heel wat gesprekken thuis, met familie en in het ziekenhuis geweest voor we ervoor durfden te gaan. Pas toen de kinderarts zei dat ons kind er op lange termijn niets geks aan over zou houden, zakten mijn schouders, keken wij elkaar aan en wist ik dat we het gingen proberen.

Toen ik zwanger was, was ik aan de ene kant dankbaar en gelukkig. Maar het was ook een aanslag op mijn lijf, dat toch verzwakt is. Toch heb ik geen seconde getwijfeld, dit wilde ik. In het begin van mijn zwangerschap kostte het me moeite mijn medicijnen in te nemen, ik kon alleen maar denken aan de baby in mijn buik. Bryan merkte dat aan me, net als mijn familie en vriendinnen. Zij waren heel duidelijk: het kan niet anders.

Gelukkig werd de baby streng in de gaten gehouden. Tijdens de bevalling mocht ik bijvoorbeeld niet persen, want dan zou de druk op mijn hoofd en ruggenwervels te groot worden. De kans op een keizersnee was groot, maar om dat het herstel van die operatie zwaar zou zijn voor me, wilde de gynaecoloog kijken of mijn lichaam onze dochter zelf naar buiten kon werken. En dat lukte gelukkig.

Lees ook
‘De dag dat mijn zoon (11) naar Amerika emigreerde’ >

Afkickverschijnselen

Kort na de bevalling liet Vienna de eerste afkickverschijnselen zien. Ze kreeg constant ademdepressies, dan zakte het zuurstof gehalte in haar bloed en stopte ze even met ademen. Elke keer pakte ze haar ademhaling uit zichzelf weer op. Tot op dag twee. Ik zat op mijn ziekenhuisbed te eten en zag via de webcam dat er een heel team rond haar couveuse stond en druk bezig was. Bryan heeft me direct in een rolstoel gezet, we zijn als een malle naar haar toegereden en zagen de artsen haar beademen. Nu is het klaar, dachten we, het ergste wat je kunt meemaken. De herinnering aan dat moment maakt me nog steeds verdrietig. Maar weer kwam Vienna er bovenop.

Daarna krabbelde ze op en drie dagen later waren we thuis. De ontwenningsverschijnselen gingen door, ze stopte niet meer met ademen maar thuis schokte ze regelmatig met haar lijf. Haar hele lichaam ging dan heen en weer. Ze had ook niesaanvallen die een paar minuten duurden. Als ik haar zo zag, voelde ik me enorm schuldig. Dit komt allemaal door mij, dat maalde maar door mijn hoofd. Bryan is dat niet met me eens, hij rekent mij helemaal niets aan.

‘Er is amper wat over te vinden’

Na drie maanden werden de ontwenningsverschijnselen minder en na zes maanden was Vienna helemaal af gekickt. Wat een opluchting, eindelijk was het voorbij. Of de medicijnverslaving toch schade heeft aangericht, weten we nog niet. Er is amper wat over te vinden. Mensen zijn hier zo gesloten over. Wel merken we dat ze snel overprikkeld is. ’s Avonds heeft ze vaak lange huilbuien. Gelukkig weten we hoe we haar dan kunnen troosten. Op latere leeftijd kan ze last krijgen van concentratieproblemen, maar nu zien we vooral een eigenwijs meisje. Vienna is vrolijk en actief, ze gaat op iedereen af.

Trots

Aan mij is niet te zien dat ik een ongeluk heb gehad en niet zonder medicijnen kan. Dat ik daardoor nu bijvoorbeeld heel dun ben, levert geklets op. Die zal wel aan de drugs zijn. In het dorp waar ik vandaan kom, ging de roddel dat ik coke en GHB had gebruikt tijdens mijn zwangerschap. Toen ik dat hoorde was ik in staat naar diegene toe te rijden om te vertellen hoe het echt zit. Maar dat doe ik niet. Juist dan doe ik Vienna in de draagdoek en dansen we samen door de kamer. Ondanks mijn pijn ben ik maar al te blij dat zij mij moeder heeft gemaakt en ben ik trots op hoe zij het doet. Natuurlijk had ik mijn dochter een andere start gegund. Maar het was dit of niets. Als ik naar haar kijk, weet ik dat we de juiste beslissing hebben genomen.”
Wil je meer weten of in contact komen met Désiree, mail dan de redactie op kekmama.nl@sanoma.com
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.