‘Mijn dochter wil niet meer naar haar vader toe, moet ik haar verplichten?’

10.03.2020 10:41
dilemma dochter wil niet naar vader Beeld: Shutterstock

Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.

Lot (34) is gescheiden en moeder van Britt (10) en Just (7).

“Ruim twee jaar zijn we nu uit elkaar, mijn ex en ik. Aanvankelijk in harmonie. De kinderen zouden met mij mee verhuizen naar onze nieuwe woning, en om het weekend naar hun vader gaan, plus de woensdagmiddagen. Maar binnen een maand nadat ik de deur achter me had dicht getrokken, had mijn ex een nieuwe vriendin. Zijn goed recht, natuurlijk, ware het niet dat hij daarmee alle aandacht verloor voor onze kinderen.

Zijn woensdagmiddagen, zijn weekends: na de eerste twee keer was hij er niet meer. Nooit. De eerste weken stonden de kinderen en ik nog voor een dichte deur. Maar toen hij na een week of drie nog niet één van mijn berichten had beantwoord, nam ik niet eens meer de moeite om te gaan. En hij vroeg niet waar ze bleven.

Elk weekend afwachten

‘Houdt papa niet meer van ons?’, vroeg Britt avond na avond in bed, huilend. Just was amper vijf en realiseerde het zich nog niet helemaal, denk ik. ‘Tuurlijk wel’, zei ik, elke keer weer. ‘Hij heeft het alleen een beetje druk. Het komt wel goed.’

Het kwam niet goed. We zijn nu twee jaar verder, en van een vaste omgangsregeling is geen sprake. Wel op papier, maar dat lapt mijn ex aan zijn laars. Zijn app beantwoordt hij inmiddels wel. Dus is het elke twee weken afwachten wat hij zegt, voordat zijn weekend met de kinderen begint: ‘Breng ze maar’, of ‘ik ben er niet’. De woensdagen heb ik in het begin al opgegeven.
 

Lees ook:
‘Mag ik mijn kinderen hun puppy ontnemen?’ >

 

Alle dagen pizza

Just geniet ervan, de weekends die hij onverhoopt toch heeft met zijn vader. Gemiddeld vinden die eens in de anderhalve maand plaats. Dan gamen ze en eten drie dagen pizza, en geniet ik van een paar dagen vrij, buiten die man cave. Britt voelt zich er stukken minder thuis. Vanwege het uitgesproken mannelijke karakter van die weekends, maar bovenal omdat ze het haar vader kwalijk neemt, dat hij slechts selectief interesse toont in haar en haar broertje.

Ik heb geprobeerd dat aan hem uit te leggen. Aan Britt verteld dat mannen nu eenmaal anders zijn dan vrouwen, en papa echt wel van haar houdt. Ik denk ook echt dat dat zo is. Hij staat alleen heel anders in het ouderschap dan ik; we zijn niet voor niets gescheiden.
 

Ik zet de kinderen tegen hem op, vindt hij

Los van dat ik af en toe twee dagen voor mezelf keihard nodig heb om bij te tanken, vind ik het vooral belangrijk dat mijn kinderen de band met hun vader behouden. Zelfs al vult hij die anders in dan ik graag zou zien. Tegelijkertijd begrijp ik de weerstand van mijn dochter: het voelt ook niet alsof de kinderen heel erg welkom zijn bij hem thuis.

Tussen de vriendin van mijn ex en onze kinderen botert het redelijk. Ze is er ook niet altijd, als zij er zijn. Voor Just blijft het daarbij, maar Britt rekent haar de verslechterde band met haar vader deels aan. Sinds een paar weken wil ze niet meer naar hem toe. ‘Het boeit hem toch niet’, zegt ze. De eerste keer, toen ze heel overstuur was, heb ik toegegeven. Nu denk ik: als ik meega in haar emotie, help ik de band tussen haar en haar vader niet.

Mijn ex verwijt het mij, zegt dat ik mijn dochter tegen hem opzet. Het tegendeel is waar: ik moet er niet aan denken dat ik er in de toekomst honderd procent alleen voor sta. Ondertussen wil ik wel dat mijn dochter zich geliefd, welkom en veilig voelt. Moet ik dan maar toegeven aan haar weigering?”

 

 

Meer dilemma’s? Volg ons op Facebook.