‘Mijn baby kreeg een delier’

Pia: “Ze was snotterig en koortsig. Marc en ik waren in een paar weken tijd al een paar keer met Lieke naar de huisarts en huisartsenpost van het ziekenhuis geweest, en uiteindelijk kreeg ze een pufje en antibiotica. Een beginnende longontsteking, dacht de huisarts.

Maar Lieke werd alleen maar zieker. Ze was slap en grauw en trok haar borstkas in tijdens het ademen. Onze zoon Joey (5) heeft luchtwegproblemen, en daardoor wisten we dat dát niet goed was. De huisartsenpost stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. Daar kreeg Lieke het ondanks de toegediende extra zuurstof zo benauwd, dat de artsen besloten haar in slaap te brengen, aan de beademing te leggen, en vanuit Leeuwarden over te brengen naar de kinder-intensive-care van het UMC Groningen.
 

Afkickverschijnselen

Lieke bleek het – op zich veel voorkomende – RS-virus te hebben. Gaandeweg knapte ze stukje bij beetje op, en op vierde dag haalden de artsen haar uit haar kunstmatige slaap. Omdat ze nog erg duf was van de medicijnen, hielden ze haar nog een nachtje, om haar de volgende dag weer terug te sturen naar het ziekenhuis in Leeuwarden.

Daar ging het pas echt mis. ‘Kinderen die uit een langdurige narcose komen, kunnen last hebben van afkickverschijnselen’, hadden de artsen ons gewaarschuwd. Maar bij Lieke was veel meer aan de hand. Ze was verward, compleet in paniek, liet zich niet optillen en maakte geen contact met Marc en mij.  Ze kreeg een kalmeringsmiddel tegen de afkickverschijnselen, maar de paniekaanvallen werden alleen maar erger. De knuffels in haar bedje vond ze opeens doodeng. Lieke was ontroostbaar.
 

Lees ook:
‘Iedere moeder zou deze bacterie moeten kennen’ >
 

The Exorcist

Onder toeziend oog van drie kinderpsychiaters, kreeg Lieke – mijn baby van nog maar vier maanden – een antipsychoticum. Liekes ogen draaiden weg, het was net The Exorcist. ‘Daar gaat mijn kind’, dacht ik. ‘Nu gaat ze dood. Ze heeft op z’n minst hersenschade.’ Ze lag met infuusnaalden in haar hoofd aan toeters en bellen en tóen ging bij de kinderarts in Groningen een lampje branden: Lieke had een delier. Oorzaak: de medicatie in combinatie met een traumatische ervaring.

Het duurde twaalf uur voordat de medicatie uit haar bloed zou zijn. Daarna ging het inderdaad iets beter, al had ze de drie daarop volgende nachten nog steeds angstaanvallen – ondanks kalmeringsmiddel. Daarna mocht ze naar huis.
 

Beestjes over de tv

Ik googelde me suf over delier bij kinderen, maar er is weinig informatie over te vinden. Ook artsen zijn er niet op ingesteld. Ze noemen het ook wel hetzelfde als ijlen. Joey heeft ook weleens beestjes over de tv zien lopen toen hij hoge koorts had, maar dat was van een andere orde dan nu, met Lieke. Bovendien kan een baby die dingen niet benoemen.

Lieke is nu bijna negen maanden. Het gaat redelijk met haar, als is ze vorige maand wéér erg ziek geweest, waardoor ze aan het zuurstof moest. Vaak zijn de longen van kinderen gevoeliger nadat ze een tijdje aan de beademing hebben gelegen. Ook nu kreeg Lieke weer last van angstaanvallen. Ze heeft toch een trauma opgelopen. Ze kan er overheen groeien; het is ook mogelijk dat ze hierdoor later een angststoornis ontwikkelt. Artsen hebben zelfs gewaarschuwd dat er ook zoiets bestaat als baby-PTSS: een post-traumatisch stresssyndroom. Van hersen- of andere lichamelijke schade lijkt gelukkig geen sprake.
 

Onbegrepen

Ik vind het belangrijk dat bekender wordt dat ook baby’s en kleine kinderen een delier kunnen krijgen. Nu voel ik me nog vaak onbegrepen. ‘Dat krijgen toch alleen alcoholisten en bejaarden?’, reageren mensen dan. Niet dus. Ik ben bang dat Lieke met haar negen maanden, er altijd gevoelig voor blijft.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >