“Mijn affectie richting mijn zoons kent grenzen. Dat is pijnlijk”

“Mijn jongste zoon drukt soms mijn hand tegen zijn piemel”, begint Henk van Straten zijn verhaal. “Mijn hand ligt op zijn been, of knie. Eerst klemt hij mijn hand tussen zijn benen, en dan verschuift hij die steeds een beetje, zodat de rug van mijn hand tegen zijn piemel drukt. Hij doet dat achteloos, totaal opgegaan in het tv-programma. Hij vindt het fijn, waarschijnlijk zoals het ook fijn is om te duimen.”

‘Bang wat anderen zullen denken’

Hoewel Henk van Straten wil dat zijn zoons zich nergens voor hoeven te schamen – niet voor liefde, emoties of intimiteit – trekt hij toch altijd zijn hand terug. “Blijkbaar is er toch gêne; niet bij hem maar bij mij. Ik zie mezelf door de ogen van fictieve anderen en vind het dan toch ineens niet kunnen, een man met zijn hand op het kruis van zijn zoon. Bang voor wat ze zullen denken.”

‘Mijn affectie kent grenzen’

Henk omschrijft het als een rotgevoel. “In zekere zin wakker ik daarmee ook zijn gêne aan. Door mijn hand weg te halen bij zijn kruis zeg ik tegen hem: daar wil ik je niet aanraken. Mijn affectie kent dus grenzen. Dat is pijnlijk. Een klein kind is je zo dierbaar, en voelt zo als een deel van jezelf – je liefde voor hem is zo onvoorwaardelijk – dat iedere weigering of afwijzing verkeerd voelt.”

Een voorwaardelijk mens

Volgens Henk is het gedrag van zijn zoon onschuldig en probeert het jongetje hem in feite zo dicht mogelijk tegen zich aan te drukken. “Hij wil mijn aanwezigheid voelen tot in zijn midden, zijn binnenste, zijn kern. Hij wil met mij versmelten, wellicht. En ik trek me dan terug. Ik zeg: tot hier en niet verder. En zo maak ik een volwassene van hem. Zo wordt hij net als ik. Een begrensd iemand. Een voorwaardelijk mens.”

Positieve reacties

Het bericht van Henk is inmiddels vele malen geliket. Je kunt de volledige column hier lezen. Wil je je abonneren op de columns van Henk van Straten, klik dan hier.