Kolvende moeders: ‘En toen vroeg mijn collega of hij even mocht komen kijken’

Vera (36), moeder van Saar (3) en Pepijn (1): “Ik had het druk op mijn werk, en eigenlijk geen tijd om te kolven. Dus nam ik een spraytje syntocinon om de toeschietreflex op te wekken en hield de hendel van mijn handpomp lekker lang ingeknepen. Iets te laat liet ik hem los, waardoor zich teveel melk had verzameld in het opzetstuk, het vacuüm eraf schoot, en mijn kleren plus de vloer onder de melk zaten. Kun je poetsen wat je wilt; ik heb de hele middag zuur geroken.”

Stephanie (31), moeder van Dion (6), Noël (3) en 30 weken zwanger: “Een paar weken na de geboorte van Dion kolfde ik mijn allereerste flesje melk – een flinke portie. Dion had honger en huilde, ik was daardoor gehaast, dus toen ik het flesje had opgewarmd en uit de magnetron haalde, stootte ik het per ongeluk tegen de bovenkant van de magnetron. Met als gevolg dat mijn kostbare borstvoeding door de keuken en tegen het plafond vloog. Voeding weg, maar nog steeds een huilende baby. Nu kan ik erom lachen, maar toen was het een reden voor een flinke dosis kraamtranen.”

Froukje (27), moeder van Benja (10 maanden): “Mijn collega, bioloog, vroeg zich af wat ik toch elke keer zo’n heel halfuur deed in de kolfruimte, en wilde weleens kijken. Een wonder van de natuur, vond hij het, maar bij gebrek aan kinderen had hij geen idee hoe kolven nou precies werkte. ‘Zou je wel willen he?’, knipoogde ik. Maar als troost heb ik hem aan het eind van de dag wel mijn flesjes melk getoond.”

Sanne, moeder van Lois (8) en Kiki (2): “Drie maanden na de bevalling van mijn dochter ging ik naar mijn lievelingsfestival. Ha, liep ik daar met mijn rugzak met kolfapparaat en flesjes. Een goeie kolfruimte vinden bleek wat lastiger – uiteindelijk belandde ik in een mobiel toilet. Ging overigens prima, maar het is nogal een contrast; kolven in een gehorige Dixie terwijl er drie deuren verderop iemand over z’n nek gaat.”

Lize (32), moeder van Brent (4) en Max (2): “Ik had mijn eigen kolfkamertje op mijn werk, dat ik eens per week deelde met de Arbo-arts. Die zat er precies op de dag dat ik altijd vrij was, dus prima geregeld. Tot ik op een dag mijn melk was vergeten in het koelkastje van mijn kolfkamer. De volgende ochtend reed ik snel naar mijn werk om de flesjes op te halen. De Arbo-arts was afwezig, maar in het koelkastje had hij, naast mijn melk, gezellig zijn kwartlitertje halfvolle koe en stapeltje boterhammen neergelegd. Oh well, niks om je voor te schamen, toch?”

Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook >