‘Ik wil niet tegen mijn kind zeggen dat iets niet kan omdat daar geen geld voor is’

Ilona (49) is single en moeder van Luuk (10).

“Vorige week zag ik een reportage op tv over moeders die net als ik een kind van een donor kregen. Zij beschikten bijna allemaal over een groot netwerk van familie en vrienden. Dat geldt niet voor mij. Niet dat ik daarover klaag hoor, ik heb er zelf voor gekozen in mijn eentje een kind op de wereld te zetten. Het is mijn verantwoordelijkheid alles wat in mijn macht ligt te doen om mijn zoon een zo goed mogelijk leven te bieden. Dat lukt tot nu toe, maar dat kan over vijf jaar zomaar anders zijn.

Sparen

Vorig jaar was ik een paar maanden uit de running vanwege een ernstige polsblessure. Toen besefte ik eens te meer hoe kwetsbaar ik ben. Ik heb mijn leven heel goed op de rails, maar wel bij gratie van mijn gezondheid. Daarom spaar ik me suf. Ik wil nooit tegen mijn kind zeggen dat hij niet met de klas op kamp kan omdat daar geen geld voor is.

Van het netto salaris van € 2570 dat ik verdien als webredacteur bij de gemeente, zet ik al jaren maandelijks honderd euro opzij. Plus de alleenstaande oudertoeslagen, mijn vakantiegeld en het kindgebonden budget dat ik ontvang. Dankzij die discipline heeft Luuk nu al twaalfduizend euro op zijn rekening staan. Daarvan kan hij ooit studeren. Of een dure gitaar kopen omdat hij in een band speelt waarmee hij beroemd hoopt te worden. Mag hij te zijner tijd zelf beslissen.

Vaste lasten

Dat ik maar liefst zes goedgevulde spaarrekeningen heb, is ook te danken aan de lachwekkend lage huur van € 445 per maand voor mijn kleine etage in Amsterdam. Mijn huisbaas doet niet aan onderhoud en ik word af en toe gek van het lawaai van mijn buurman, maar mijn zoon kan lopend naar school. Dat we geen tuin hebben, compenseer ik met een vaste campingplek aan de kust. Als het maar een beetje mooi weer is gaan we daarnaartoe.

Als ik nog iets overhoud, besteed ik dat liever aan een cursus freerunnen voor Luuk dan aan een oppas die ik moet betalen. Ik ga weleens uit, maar dan sta ik in een kroeg tussen allemaal vage types en denk ik vaak: een avondje op de bank met een boek of Netflix was eigenlijk ook niet verkeerd geweest. De volgende keer blijf ik heerlijk thuis.

Geluk

De laatste tijd realiseer ik me meer en meer dat het ook mijn verantwoordelijkheid is zelf blij en gelukkig te zijn. Mezelf een beetje verwennen, dat schiet er soms bij in. Aan Luuk ligt het niet; toen ik hem vertelde dat ik in de zomer best een weekje op vakantie zou willen met vriendinnen, zei hij enthousiast: ‘Moet je doen, mam. Leuk voor je. Dan ga ik toch lekker op kamp.’

Ik moet ervoor waken dat hij zich zorgen gaat maken over onze financiële situatie. Dat het geen ramp is dat hij de hoverboard die ik hem cadeau heb gegeven nauwelijks heeft aangeraakt. Wellicht heeft het ermee mee te maken dat we een kleine unit vormen, zo met zijn tweetjes. Dan deel je nu eenmaal veel met elkaar. Die unit uitbreiden met een man heb ik nooit overwogen.

Het lijkt me heus weleens fijn, een lieve man die zegt: ‘Ga jij maar op de bank zitten met een glas wijn. Ik kook vanavond.’ Maar lieve mannen zijn dun gezaaid. De laatste keer dat ik een date had, moest ik de hele rekening betalen van een etentje. En zo’n kampeervakantie voor singles waar alle vrouwen zich op die ene leuke man storten – nee, dank je. Bovendien is daten ingewikkeld, omdat mijn zoon er altijd is. En misschien ben ik zelf gewoon ingewikkeld.

Lees ook: ‘Ik vroeg mijn beste vriend of hij de donor wilde zijn van mijn baby’ >

Donor

Dat mijn kind zonder vader opgroeit, komt natuurlijk weleens ter sprake. Bijvoorbeeld toen de dokter vroeg naar medische aandoeningen in de familie. Op zulke momenten vraag ik Luuk altijd eerst of ik mag vertellen hoe het zit. Meestal zeggen we dan dat we zijn vader niet kennen. Helemaal waar is dat niet, want de fysieke en sociale gegevens van de donor heb ik lang geleden al opgevraagd. Ik vond het belangrijk dat mijn beste vrienden, met wie ik mondeling heb afgesproken dat zij voogd voor Luuk zullen zijn, die informatie ook kunnen krijgen.

Door dat doktersbezoek heb ik me voorgenomen dat we binnenkort maar weer eens moeten praten over zijn vader; vanaf zijn twaalfde heeft Luuk daar ook wettelijk recht op. Als hij zestien is, zou hij hem zelfs kunnen ontmoeten als hij dat wil. Of dat een lang gesprek zal worden, betwijfel ik. Voor Luuk hoeft het geloof ik niet. Iemand die je niet kent, kun je ook niet missen. Laatst zei hij nog dat hij het fijn vindt dat hij me niet hoeft te delen. Het lijkt me voor een kind lastiger voortdurend tussen twee huizen te moeten switchen als zijn ouders zijn gescheiden.

Comfortzone

Een ander voornemen is dat ik mijn baan ga opzeggen. Ik zit daar al veel te lang. Makkelijk vind ik dat niet. Toen vrienden zeiden dat het goed voor me zou zijn eens uit mijn comfortzone te stappen, zei ik: ‘Zát ik maar in een comfortzone.’ Toch vind ik dat ik nu het risico maar eens moet nemen. Het wordt tijd dat ik werk ga doen dat ik echt leuk vind. Al moet ik daar de hele maand pasta en boterhammem met pindakaas voor eten.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.