‘Ik moest mijn eigen bedrijf na een jaar alweer opdoeken’

Sophie (33) en Rob (42), twee kinderen (6 en 3), stopten hun tienduizend euro spaargeld in het startkapitaal voor Sophies kledingwebshop.

Sophie: “Na een hele carrière in loondienst, betaald zwangerschaps– en ouderschapsverlof en een leuke pensioenregeling, leek drie jaar geleden de tijd rijp: ik ging voor mezelf beginnen. Mijn leven lang had ik al een grote droom, maar een die ik nooit aandurfde vanwege het gebrek aan zekerheid. Nu had ik een tweede baby, onze financiële basis was goed, dus leek het een logisch besluit: ik zou mijn webshop in betaalbare ‘Ibizastijl’-kleding runnen vanuit huis. Geen opvang nodig voor de kinderen, want ik was altijd thuis, geen geld meer kwijt aan een werkster, elke avond om zes uur het eten op tafel en bovenal: volledig flexibel. Dat thuiswerken met een baby en een kleuter in de praktijk min of meer onmogelijk is, en schoonmaken al helemaal, kwam niet in me op.
 

‘De bestellingen zouden binnenstromen’

Rob steunde me aan alle kanten. Dacht mee met de webbouwers, zocht een goede accountant voor mijn zakelijke administratie, we verbouwden de logeerkamer tot kantoor en de zolder tot opslagruimte. Het geld vloog met duizenden tegelijk van onze rekening, maar dat deerde ons niet: we bespaarden immers op opvangkosten en take-out-maaltijden na de zoveelste race vanuit werk via crèche naar huis. Bovendien: binnenkort zouden de bestellingen binnenstromen, en was het grofweg een kwestie van orders verwerken, pakketjes versturen, zorgen voor voldoende voorraad en de rest van de dag naar de speeltuin met de kinderen; mijn website en administratie had ik immers uitbesteed.

Had ík het even mis. Want collecties inkopen betekent keihard zakendoen. Onderhandelen en beurzen aflopen. Kijken wat de concurrentie doet en proberen me te onderscheiden als winkel. Dat laatste bleek niet zo eenvoudig, want van die winkels bleken er meer dan ik me realiseerde, en op wat lief bedoelde aankopen van vriendinnen en buren na, bleven de bestellingen uit.
 

Lees ook
‘Mijn man en ik verloren veel spaargeld toen onze wijnhandel mislukte’ >
 

‘Geef het twee jaar’

Advertenties, persberichten, social media – alles greep ik aan om de boel aan de man te brengen. Hield thuis-party’s bij vrienden, in de hoop op die manier bekendheid op te bouwen. Het kostte me meer tijd dan mijn oude baan in tweevoud, en degene die ervoor opdraaide was Rob. Avond na avond was ik aan het werk, vaak tot diep in de nacht. Ik had stress over de financiën. En was bovenal niet de moeder die ik wilde zijn. Ons inkomen was gehalveerd en Rob en ik zagen elkaar nooit meer. Iets waar Rob verbazingwekkend goed mee omging. “Geef het twee jaar”, sprak hij bemoedigend, vastberaden me te steunen in mijn ontplooiing. “Geen bedrijf is winstgevend in het eerste jaar.”
 

De toko opdoeken

Maar ik was doodongelukkig. Voelde me alleen maar gestrest, en waar ik had gehoopt te genieten van mijn kinderen, zag ik ze vooral als last, als ik weer eens niet aan mijn werk toekwam door de zorg die zij nodig hadden. Begin dit jaar heb ik de hele toko opgedoekt en ben teruggegaan naar mijn oude baan als managementassistent. Ik vind het bewonderenswaardig hoe Rob me onvoorwaardelijk steunde in mijn droom, ook al kostte het hem een hoop geld voor niks. Dat heeft ons nu meer tot een team gemaakt. En die kinderopvang is zo gek nog niet, nu ik de avonden en weekends altijd weer vrij ben voor ons gezin.”

Dit artikel is deel van een interviewserie in Kek Mama 11-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >