‘Ik ben trots op mijn litteken: dankzij de medische wetenschap leef ik nog’
Rachel heeft een litteken van 25 cm, Eva een deuk in haar been en Sharon heeft volgens haar zoons een krokodillenhuid. “Het weerhoudt me er niet van in bikini te zwemmen.”
Rachel Koot (32) is getrouwd met Maarten en moeder van Morris (4) en Owen (2).
“Ik ben geboren met een hartafwijking. Mijn afwijking voorspelde weinig goeds en artsen dachten dat ik het niet zou overleven, maar na een second opinion bleek gelukkig dat ik hiermee gewoon oud kon worden. Wel moest ik als kind twee keer onder het mes om mijn hartklep te verplaatsen en een ader om te leiden.
Onzekerheid
Door de operaties heb ik een litteken van 25 centimeter op mijn borst. Na de eerste operatie – ik was vijf – gingen we met de klas zwemmen. Iedereen vroeg wat ik had. Ik vond het vreselijk steeds mijn verhaal te moeten doen. Door die hartafwijking kwam ik minder goed mee met gym. Ik werd als laatste gekozen en een sprintje trekken lukte niet. Het maakte me onzeker: ik wilde niet anders zijn dan de rest, maar het litteken herinnerde me er elke dag aan. Op een bepaald moment droeg ik alleen nog maar hooggesloten kleding.
Op mijn achttiende kwam ik een oud-klasgenoot tegen die een glimp van mijn litteken opving. Hij vroeg wat ik had. Toen ik mijn verhaal deed, bleek dat hij nooit iets aan me had gemerkt. Ik had me blijkbaar jarenlang druk gemaakt om niets.
‘Dat heb ik toch maar mooi geflikt’
Het moederschap heeft mijn laatste restje onzekerheid weggenomen. Vooraf was het de vraag of mijn lijf een zwangerschap aan zou kunnen. Gelukkig verliep het beide keren prima. Wat was ik trots toen ik mijn zoons voor het eerst vasthield: dat had mijn lijf toch maar mooi geflikt.
Lees ook
Moeder deelt foto’s van haar lichaam vier weken na de bevalling >
Trots
Inmiddels heb ik er geen enkele moeite mee om over mijn hartafwijking te praten. Tegenover de kinderen zijn mijn man en ik altijd open geweest – met behulp van filmpjes hebben we ze verteld hoe het zit. Soms vraagt mijn oudste zoon ernaar en zit hij aan mijn litteken tijdens het knuffelen, maar ze weten niet beter dan dat ik een streep op mijn borstkas heb.
Ik draag weer spaghettibandjes en ga naar het strand. Toch zal je me niet snel tegenkomen in een minuscule bikini – net als iedere andere vrouw heb ik onzekerheden over mijn lijf. Maar met mijn litteken heeft het niks te maken. Daar ben ik juist trots op: dankzij de medische wetenschap leef ik nog.”
De hele portrettenserie staat in Kek Mama 06-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
