‘Ik barst van de hoogtevrees. Dat was ik even vergeten’
Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (10) en Róman (8). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het gaat natuurlijk niet lang meer duren, maar de jongens denken nog steeds dat hun moeder alles kan. Laatst wilde ik een jurk pakken, ik opende de deur van onze kledingkast en pardoes had ik het metershoge zware geval in mijn handen. “Mam!” riep Miró. “Jij bent echt té sterk!” Ik probeerde hem te vertellen dat er iets mis wat met de scharnieren, maar hij schudde zijn hoofd. “Jij kent gewoon je eigen krachten niet.”
‘In mijn enthousiasme vergeten’
Nu ken ik die wel, maar mijn zwaktes ook. Hoewel. Daar vergis ik me soms in. Zo ging ik eens tijdens een vakantie kijken naar mensen die aan een trapeze hingen. Of ik het ook wilde proberen, vroeg één van de circusartiesten. Sure! Ik beklom de eindeloze ladder naar boven tot ik op een klein plateautje stond. De trapeze werd naar me toe geslingerd. Ik hield mijn handen in de lucht, en toen… niets. Geen sprong. Geen beweging überhaupt. Plotseling wist ik het. Ik barst van de hoogtevrees. Dat was ik in mijn enthousiasme even vergeten.
Lees ook
11x kindvriendelijke wintersportgebieden >
Motormuis
Vorig jaar waren we op wintersportvakantie in Zweden. Nu kun je daar skiën, op een slee achter honden glijden, sneeuwballen gooien. Maar je kunt er ook sneeuwscooteren. “Wat tof!” riep ik nog toen we op een sneeuwvlakte luisterden naar de instructies van een vriendelijke kabouterachtige jongen met baard. Daar was het gas. Daar de rem. En racen maar. “Joe!” highfivede ik.
Tot ik op het gevaarte zat, alle anderen een dot gas gaven en schaterend door de bossen scheurden en ik me plotseling realiseerde: “Shit. Ik ben doodsbang op alles wat een motor heeft.” Van een gemotoriseerde step krijg ik al de kriebels. Ik ben er gewoon niet handig in. “Kom op, Roos, niet zeiken,” siste ik. Hoe moeilijk kon het wezen? Ik haalde diep adem en gaf gas.
Als een bejaarde die voor het eerst een scootmobiel berijdt. Traag en schokkerig ging ik vooruit. De roedel wachtte me op. Ik naderde ze, het ging best goed, maar toen ik netjes naast ze wilde stoppen wist ik opeens niet meer wat gas en rem was en stoof ik vooruit om de scooter pal in die van de kabouter te parkeren. Het moge duidelijk zijn: deze motormuis was de running gag van de vakantie. Maar in één ding had Miró wel gelijk. Ik ken mijn krachten niet. En komende winter blijf ik lekker binnen.
Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2019.
Meer Kek Mama? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg elke week de beste artikelen in je mailbox >
