‘Is het erg dat ik mijn kind vertel dat de Kerstman niet bestaat?’
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Desiree (34) is single moeder van Youp (5). “Wat? Zeg jij tegen je kind dat de Kerstman niet bestaat?” Annet, de moeder van het beste vriendje van Youp, keek me aan alsof ik gek geworden was. We stonden samen op het schoolplein op onze zoons te wachten toen ze me vertelde dat ze dit jaar voor Kerstavond een Kerstman wilde huren. Plus een mand vol cadeaus, het grote boek met gedichten: alles erop en eraan. “Joh, die kinderen zijn maar één keer klein”, had ze gezegd. “Hoe mooi is het dat ze nog geloven?”
‘Ik vertik het’
Persoonlijk heb ik niets met die bebaarde man op z’n arreslee. Ja, ik doe mee aan alle gezelligheid, we hebben een kerstboom en nodigen om het jaar de schoonfamilie uit voor een kerstdiner bij ons, maar zeggen dat de Kerstman bestaat? Ik vertik het. Bij ons thuis wordt op Sinterklaasavond de hele shebeng uit de kast gehaald en dat vind ik wel genoeg. En bovendien: met kerst gaat het toch vooral om samen zijn?
Lees ook
16x kinderen die de Kerstman maar niets vinden >
‘Eerlijk zijn’
Jaar in jaar uit is ‘het bestaan van de Kerstman’ nooit het gespreksonderwerp geweest bij ons thuis. Tot Youp na een middag spelen bij z’n vriendje thuiskwam en vol ongeloof aan mij vroeg waarom ik tegen hem loog. “Want Annet zegt dat de Kerstman wél bestaat.” Hij kreeg als bewijs zelfs foto’s van Kerstmis vorig jaar onder z’n neus geduwd – ook toen hadden ze de beste man op bezoek laten komen. Tja, zie je daar maar eens uit te kletsen, dacht ik, maar niet veel later besloot ik tóch eerlijk te zijn: met Kerstmis krijg je cadeautjes en nee, die krijg je niet van de Kerstman, maar van mama.
‘Doe ik er wel goed aan?’
Na een paar keer diep zuchten vond hij het prima. En toch vraag ik me sinds een paar dagen af of ik er wel goed aan doe om te vertellen dat de Kerstman niet bestaat, want toegegeven: het ís toch ook fantastisch om als kind in zoiets moois te geloven? Ontneem ik mijn kind nu dat bijzondere gevoel?
Meer persoonlijke verhalen? Volg Kek Mama op Facebook >
