Column Malu: ‘En toen kwam ineens het bewuste telefoontje…’

Ik hoor het mezelf tijdens m’n zwangerschap nog zeggen: ‘Als ik na m’n verlof weer begin met werken, gaat Mack één dag per week naar de opvang hoor. Kan hij goed wennen aan andere kinderen en kan ik wat meer schrijfklussen aannemen.’ 

‘Het vloog me naar de strot’

Nog geen paar minuten na de bevalling kwam ik hierop terug: alleen al het gevoel dat ik zo’n miniding bij een vreemde moest achterlaten, vloog me naar de strot…

En met de maand werd dat gevoel heviger. Helemaal toen we merkten dat thuis voor hem zijn veilige haven was. Daar was-ie relaxed, maar namen we hem mee naar een drukke verjaardag? Dan was-ie compleet uit z’n doen. Uren, soms nachten lang huilde hij het huis bij elkaar om alle prikkels te verwerken. Mijn vriend en ik wisten daardoor allebei: voor Mack geen opvang. 

‘In de nacht’

Omdat ik mijn werktijden zelf kan indelen, was hier gelukkig ruimte voor. Maar dat betekende wel dat ik vooral tijdens z’n slaapjes en in de avonduren aan de bak moest. 

De eerste maanden ging dit prima. Tot Mack na een maand of zes duidelijk geen zin meer had om overdag uren achter elkaar te tukken. Ik werkte hierdoor vooral ’s nachts zodat ik verder alle tijd had voor hem, maar sliep veel te weinig.

‘In de belangstelling staan’

Gelukkig merkten we naarmate onze zoon ouder werd dat hij – in tegenstelling tot een paar maanden geleden – veel meer interesse kreeg in de wereld om ‘m heen: prikkels kan hij sinds kort beter verwerken, hij zoekt uitdagingen voor zichzelf, wil niets liever dan in de belangstelling staan en ook kinderen vindt hij fantastisch. Langzaam overwogen we dus toch om ‘m een dag naar de opvang te brengen. 

‘Toeval’

‘Toeval bestaat niet’ zou je denken, maar een paar dagen geleden werden we totaal onverwachts gebeld door de crèche: vanaf 1 juni is er een plekje vrij voor Mack – we hadden ‘m al die tijd op de wachtlijst laten staan. Stoer ging ik direct akkoord met het voorstel, maar ik had nog niet opgehangen of ik barstte in tranen uit.

‘Lading zakdoeken’

Tuurlijk, ik weet dat Mack het geweldig gaat vinden, maar toch ben ik al dagen verdrietig. Misschien wel omdat dit nog eens bewijst dat ons kind echt geen baby meer is. Dat hij niet alleen ons meer nodig heeft, maar nu ook z’n energie haalt uit andere prikkels, ervaringen en uitdagingen zodat hij zichzelf kan ontwikkelen. 

Over drie weken zijn de eerste wenuurtjes. Tot die tijd sleep ik er ongetwijfeld een lading zakdoeken doorheen, maar hou ik ‘m vooral lekker dicht tegen me aan, zoals ‘vroeger’ ;).