Column Malu: ‘En ineens is mijn baby een dreumes geworden’

‘En hoewel ik de afgelopen twaalf maanden voor m’n gevoel meer heb meegemaakt dan ooit, lijkt die bewuste dag gisteren…’ 

‘Twee volle vuilniszakken’

Eigenlijk moet ik wel om mezelf lachen als ik eraan terugdenk. Ik, die notabene een paar maanden voor mijn bevalling nog riep dat ik ‘écht in het ziekenhuis wilde bevallen’, gilde vanuit mijn slaapkamer tijdens de weeën dat ik geen stap meer over de drempel ging zetten. Want zal je net zien: sta ik kreunend in de lift, komt de onderbuurman met twee volle, stinkende vuilniszakken binnenlopen. Of erger nog: met z’n enorme honden die altijd als speelse puppy’s op je afstormen… Ik bedacht me de meest abominabele scenario’s en had maar één doel: dat kind moest eruit. En snel ook.

Nadat mijn vriend mij ongeveer vijf keer liefkozend had gevraagd ‘of ik het écht zeker wist’, werd de boel in de slaapkamer gereed gemaakt…

Lees ook
9x bevallingsfoto’s waar je stil van wordt >

‘Dat gevoel was onbetaalbaar’

Het was pijnlijk. Bijna ondragelijk soms, maar als ik eraan terugdenk, zou ik het zo overdoen. Het gevoel dat ik thuis was en me omringd door mijn éigen spullen in een denkbeeldige cocon kon wikkelen, was onbetaalbaar. Mijn vriend en ik waren samen met mijn moeder en schoonmoeder een onoverwinnelijk team. En nog geen vijf uur nadat mijn vliezen waren gebroken, lag onze zoon op mijn borst.

‘Ik kan niet wachten’

Nu, precies twaalf maanden later, is dat miniding gewoon alweer 1 jaar. Hij kruipt, ontdekt de wereld, vormt een eigen mening en danst de hele dag. Hij is altijd vrolijk en als we niet uitkijken, rukt hij eigenhandig alle pannen uit de keukenkastjes.

Gek misschien, maar nu hij jarig is geweest, besef ik pas hóeveel er in een jaar tijd kan gebeuren. Maar ook hoeveel moois ons nog te wachten staat. Van z’n eerste stapjes tot eerste woordjes: ik kan nu al niet wachten. Al begint opvoeden dan wel pas écht ;).