COLUMN CLAUDIA: “Mama, die mevrouw rookt, dat kán toch niet?”

“Na ja zeg, die mevrouw rookt gewoon. Dat is toch zielig voor de baby?” Het is dinsdagavond en ik kijk samen met mijn dochter naar ‘Vier Handen op een Buik’, een van de weinige programma’s die we beiden leuk vinden. Komt ook door het hoge Songfestival-gehalte: lekker commentaar geven.
 

Dapper

Wil ik eigenlijk niet. Ik vind het namelijk dapper dat deze tienermoeders met hun gezicht én buik op tv gaan (ook al vrees ik dat deze meisjes gezwicht zijn voor een financiële beloning en de consequenties van kermis-tv niet kunnen overzien). En toch kan ik het loeren niet laten. Ik voel me net prinses Beatrix die volgens de overlevering bij onwaarschijnlijk wereldnieuws riep: “Dat kan niet waar zijn. Dat geloof je toch gewoon niet.”

En ‘Vier Handen’ is een aaneenschakeling van Kan Niet Waar Zijn/ Geloof Je Toch Niet. De ingrediënten: de hoofdpersoon is een tiener. Rookt. Drinkt de godganse dag energiedrank. Heeft veelal schulden. Woont in een bezemkast. En er is vaak geen vader in beeld. Of het is “een vriend van de familie”. Wat je maar familievriend noemt als iemand van 35 je zestienjarige dochter zwanger maakt.
 

Toekomst

De tienermoeders worden gecoacht door een BN’er, die hen stevig achter de broek aan zit om de boel weer op de rit te krijgen. Of zoals Monique Smit het zo treffend verwoordde in de uitzending van gisteravond: “Ik wil de moeder laten zien dat er ‘n toekomst is, want dat is ook de toekomst van de baby.”

En dit programma kijk ik dus samen met mijn dochter van tien. Mijn sprankelende, energieke dochter. Geboren in Amerika, geadopteerd door ons toen ze vijf dagen was. Maar voordat het zover was, zaten we drie lange jaren in een adoptietraject. En dat is serious business, want je wordt van boven naar beneden gescreend. Je doopceel wordt gelicht alsof je op het punt staat een bank te beroven.

Terwijl het programma loopt, dwalen mijn gedachten af naar alle verplichte zaken waar wij doorheen moesten, alles waar wij een GOED op moesten scoren voordat we door mochten naar de volgende ronde.

1. Bewijs van Goed Gedrag. Voordat je mag adopteren moet je een bewijs van goed gedrag overleggen. Jahaa, er bestaat echt zo’n document met die naam. Ik had er nog nooit van gehoord, maar opeens draaide alles om deze heilige graal: HET DOCUMENT. Dat te pakken te krijgen was niet makkelijk, ambtelijke molens werken traag, maar als je ‘m dan hebt, voel je je bijna uitverkoren: goedgekeurd door de Staat der Nederlanden.
    
2. Huisbezoek Kinderbescherming. Drie keer krijg je een medewerker van de Kinderbescherming over de vloer. Doorgezaagd word je, binnenstebuiten gekeerd. Alles wordt aan je gevraagd: je visie op kinderen, of je blijft werken (lees: eigenlijk moet je stoppen), hoe je eigen hechting met je ouders was. Het is bijna een wonder als je het stempel ‘approved’ krijgt.
    
3. Je financiën moeten op orde zijn. Adoptie is loeiduur, belachelijk eigenlijk, want zo sluit je ook weer een groep wensouders uit. Terwijl ik dit tik, denk ik aan de wrange situatie uit ‘Vier Handen’. De tienerouders diep, diep in de schulden verveelden zich, vriendlief had een Wiii gekocht. Waarop Bekende Moeder Patty Brard ontzet riep: “Jongens dat kan niet. Geen geld. Wel een Wii. Koop dan iets voor de baby.” Moeder antwoordde: “Het is ook voor de baby, de joystick is roze.”
    
4. Doen wat de rechterlijke macht zegt.  Het ‘finalizen’ van een Amerikaanse adoptie gebeurt na een jaar bij een Nederlandse notaris. Er wordt gebeld met een Amerikaanse rechter. Wij met onze hand op ons hart ‘I do solemnly swear’ (en dat terwijl niemand ons kon zien). Slapstick was het, als het niet bittere noodzaak was.
    

Ondertussen pruttelt mijn tienjarige naast me: ”Een vriend van 29 jaar is toch stokoud?” “Per ongeluk een kind krijgen, wat is dat?” en de allermooiste: “Ik ga nooit dingessen, da’s vies, ik ga wel adopteren”.

En dat schiet er nog een ding door mijn hoofd:

5. Ik gun alle moeders ter wereld een leuk kind, zoals deze. Dat. En de kracht om te stoppen met roken.

Claudia Straatmans (49) is hoofdredacteur van Nouveau. Ze is getrouwd met Wiepke. Samen zijn ze de ouders van Fardau de Vries (10).