Cadeau voor mezelf: ‘Heb ik verdiend’

Paulien (39), single moeder, twee zoons, tracteerde zichzelf op een motor.

“Achtduizend euro is een schijntje voor mijn vrijheid, dacht ik toen ik het geld voor een nieuwe badkamer besteedde aan een motor. Helemaal voor mij alleen. Mijn eerste motorrijles kreeg ik voor mijn dertigste verjaardag. Een cadeautje van vriendinnen die wisten dat ik daar al sinds mijn zestiende van droomde. Ik haalde mijn theorie en stapte na de eerste rijles stuiterend van de adrenaline van de lesmotor – wat was dit fantastisch.
 

Vast

De volgende dag bleek ik zwanger van mijn eerste zoon. Daarna kwam zoon twee. Toen ik ging scheiden, verdween de droom van een motorrijbewijs helemaal naar de achtergrond. Je bent kwetsbaar op zo’n machine, nu ik er alleen voorstond met de kinderen wilde ik geen onnodige risico’s nemen. Bovendien kon ik de rijlessen niet betalen. Dag in dag uit stond ik met mijn auto in de file van en naar mijn werk, tachtig kilometer verderop. Op de motor zou ik de helft aan reistijd hebben, dacht ik vaak als ik de jongetjes weer eens voor dag en dauw afleverde op het kinderdagverblijf, en vervolgens een uur vaststond op de snelweg.
 

Even Paulien zijn, in plaats van mama

Sowieso snakte ik naar iets voor mezelf. Iets waarbij ik heel even Paulien kon zijn, in plaatst van mama. ‘Doe het gewoon’, zei mijn beste vriendin toen ze me voor de zoveelste keer zag wegdromen bij haar Harley. Mijn kinderen gingen inmiddels naar de basisschool, ze sliepen om het weekend bij hun vader en de reistijd naar mijn baan brak me op. ‘Het is niet dat je met je knie aan de grond door de bochten scheurt, zoveel risico neem je nou ook weer niet.’ Dat gaf de doorslag. Die middag boekte ik een rijlespakket. Nog voor mijn examen kocht ik een tweedehands motor. Dan maar geen bad en vers gestucte muren; van douchen op jarenzeventigtegels word je ook schoon. Niks kan op tegen gas geven met de vrijheid in je gezicht.”
 

Vette bonus

Helena (41), getrouwd, drie kinderen, ging voor een liquid facelift.

“Ik had die vette bonus van tweeduizend euro kunnen delen met mijn gezin. Dan waren we op vakantie gegaan, of hadden we met z’n allen surfles genomen. Ik had mijn creditcard kunnen aflossen, ons spaartegoed aanvullen of eindelijk eens een nieuwe bank kopen. Maar ik koos voor een make-over.

Na elf jaar moederen over drie kinderen had ik die verdiend, vond ik. Mijn vriendinnen gaan stuk voor stuk aan de botox. Mijn man zou een beroerte krijgen als ik dat in mijn hoofd haalde, maar hij snapte wel dat ik mijn ogen wilde liften. ‘Je zet ons altijd op de eerste plaats’, zei hij. ‘Die bonus van je werk heb je zelf verdiend, en mag je dus ook zelf opmaken.’
 

Schuldgevoel aan de kant

Het was niet dat we er dingen voor moesten laten – al was het aflossen van de creditcard wel slim geweest – dus ik besloot mijn schuldgevoel aan de kant te schuiven en regelde een intake bij een privékliniek. Drie weken later lag ik op de tafel. Het was een fluitje van een cent, en toen de ergste blauwe plekken wegtrokken, smaakte het naar meer.

Een vriendin had een liquid facelift – een combinatie van fillers en botox – gedaan en haalde me over mee te gaan naar haar kliniek. Na een gesprek van een kwartier was ik om. Mijn man heb ik verteld dat het alleen om wat hyaluronzuur ging, de botox heb ik wijselijk achterwege gelaten. Ik zie er stralend uit, maar moet de botoxprik wel elke drie maanden herhalen. Kost een dikke honderd euro, maar dan ga ik wel wat minder vaak naar de kapper. Ziet mijn man niks van; die ziet alleen een vrouw die er geweldig uitziet.”
 

Lees ook
Waarom het als moeder goed is om mooie spullen voor jezelf te kopen >
 

Nu of nooit

Willeke (42), twee dochters ging een maand naar Australië van haar ontslagpremie – zonder kinderen.

“Twee weken nadat mijn vriend en ik uit elkaar gingen, werd ik op mijn werk boventallig verklaard. Daar stond ik dan, zonder man, zonder baan en de helft van de tijd zonder kinderen. Dankzij de alimentatie kon ik de huur van mijn huis net opbrengen, maar veel zou er niet overblijven van de uitkering waar ik recht op had.

Een weldenkend mens zet haar ontslagvergoeding opzij voor zware tijden, maar nadat de eerste paniek was gezakt besloot ik er tussenuit te piepen. Ik had altijd non-stop doorgedenderd. Keihard werken, twee dochters opvoeden, koken, wassen, strijken. Nu alles op de tocht stond, dacht ik: het is nu of nooit. Ik belde mijn tante in Australië en reserveerde het goedkoopste vliegticket dat ik kon vinden.
 

Liever arm dan ongelukkig

Mijn ex trok wel even zijn wenkbrauwen op, maar wilde best een maand voor onze dochters zorgen. Hij regelde zelfs een onderhuurder voor mijn huis, zodat ik financieel iets minder hoefde in te leveren. Mijn dochters hadden het even moeilijk met mijn beslissing, maar toen ik ze vertelde dat we in de zomer iets leuks gingen doen, was de lucht snel geklaard – zelfs al kwamen we niet verder dan kamperen bij een boer in Zeeland. Ons levensmotto werd: liever arm dan ongelukkig.

Het is een jaar geleden dat ik thuiskwam uit Australië. Ik vond al snel een nieuwe baan en ging nog meer verdienen ook. Door die reis heb ik nul financiële reserve, maar de ruimte in mijn hoofd is onbetaalbaar.”
 

Cadeautje voor mezelf

Sennah (36) kreeg een tatoeage cadeau en dat was pas het begin.

“Kenneth is een vriend van mijn man. En tatoeëerder. Toen ik zes maanden na de geboorte van mijn tweede dochter, stopte met de borstvoeding, vierde ik dat in de kroeg. Lichtelijk onder invloed van mijn eerste glas wijn sinds tijden, floepte ik eruit dat ik al mijn hele leven droomde van een tattoo. Ik wist precies wat het moest worden: een abstracte kompas met veel schaduw, tussen mijn schouderbladen. ‘Kom morgen maar langs in de shop’, zei Kenneth, ‘dan maken we een schets.’ Drie weken later stond zijn ontwerp op mij huid. Een verlaat kraamcadeautje van Kenneth, omdat moeders zo’n verwennerij veel meer verdienen dan de baby, zei hij.

Wat ze zeggen over een eerste tatoeage die altijd smaakt naar meer: dat klopt. Uren, dagen bracht ik door op Pinterest, op zoek naar manieren om mijn lichaamsversiering verder uit te breiden. Als Kenneth bij ons thuiskwam, bouwden we aan een ontwerp dat uiteindelijk mijn hele rug moest beslaan. Mijn man, zelf van top tot teen onder de plaatjes, vond het fantastisch. Snapte als geen ander hoe tattoos, na een jeugd waarin ik ben misbruikt, symbool staan voor zelfbeschikking. Eindelijk was ik de baas over mijn eigen lijf.

Dik drie jaar na de eerste tattoo, zette Kenneth de laatste punt van mijn backpiece, en trok ik de laatste cent van mijn spaarrekening. Zo’n tattoo is niet gratis, ook al rekende Kenneth een vriendenprijs. Ik ben er tot op de dag van vandaag dolgelukkig mee. Met dit kunstwerk reken ik af met mijn verleden en dat neemt niemand me meer af.”
 

Jij je keuken, ik mijn studio

Janine (37) haalde het geld voor een nieuwe keuken uit de gezamenlijke beleggingspot.

“Toen mijn vader twee weken na zijn pensioen overleed aan een hartstilstand, realiseerde ik me dat we niks moeten uitstellen in ons leven. Na vijftien jaar was onze keuken hard aan vervanging toe. Mijn man en ik waren niet van plan te verhuizen, en er zat meer dan genoeg in onze beleggingspot. Dat geld konden we eindeloos oppotten, maar wat als wij net zo snel het loodje leggen als pa? We moeten nu genieten, later komt misschien nooit.

‘Oké’, zei mijn man. ‘Jij je keuken, ik mijn studio.’ Ik kreeg een kapitaal kookeiland, hij verbouwde de kelder tot rockbandparadijs. Dat kostte een fractie van mijn droomkeuken, maar het ging om het idee. Ik klets nu avonden lang met vriendinnen aan ons kookeiland, terwijl mijn man dolgelukkig aanrommelt in zijn kelder. Twee vliegen in één klap. Als we willen, worden we honderd in deze woning. Onze kinderen krijgen later misschien geen grote erfenis, maar hebben twee zeer tevreden ouders.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >