Blijkt de baby ineens een jongen: ‘We hadden niet eens een jongensnaam bedacht’
Beeld: Shutterstock
Bij de twintigwekenecho zei de echoscopist: ‘Het is een dame. Echt, 99 procent zeker!’ En dat ene procentje, wie houdt daar nou rekening mee?
Dineke (42): “Vrij snel na de geboorte van mijn zoontje werd ik opnieuw zwanger. Een dreumes en een baby: we wisten dat ons een drukke tijd te wachten stond, maar vonden het een mooi idee dat onze twee kinderen met een klein leeftijdsverschil zouden opgroeien.
Jongensmoeder
Vroeger kon ik mezelf alleen voorstellen als een jongensmoeder. Misschien was het daarom, maar vooral omdat ik me precies zo voelde als in de vorige zwangerschap, dat ik dacht dat dit weer een jongetje zou zijn. Bij de twintigwekenecho zei de echoscopist: ‘Het is een dame’, en na een blik op onze verbaasde gezichten voegde ze daaraan toe: ‘Echt, 99 procent zeker!’ En dat ene procentje, wie houdt daar nou rekening mee?
Het idee van een dochter settelde pas echt in mijn hoofd toen we haar naam kozen: Isabelle. Ik zag ons al met poppen spelen en ik zou haar haartjes vlechten. Ik ging los met shoppen en vulde haar kast met meisjesoutfits. Achteraf gezien was het best stereotiep allemaal, wat ik van tevoren niet van mezelf had verwacht.
‘Er klopt nog iets niet’
Er is nooit een reden geweest om een extra echo te laten maken. Toen ik op het punt stond te bevallen, bleek dat de baby zich 180 graden had omgedraaid en in een stuit lag. Het werd dus onverwacht een keizersnede. De gynaecoloog tilde mijn baby uit mijn buik en gebruikte de woorden: ‘Er klopt nog iets niet…’ In de seconden die volgden dacht ik even gek te worden. Wat is er dan? Is er iets niet goed met de baby? Ze vervolgde: ‘Jullie hebben een zoon!’ Ik dacht: hè, zoiets gebeurt dus echt? Dus wíj zijn die ene procent?
Isabelle
Terwijl mijn man op dat moment moeiteloos omschakelde, vond ik het lastiger. Ik lag daar sprakeloos en alleen, want mijn baby werd verderop in de kamer gecontroleerd en mijn man stond bij hem. Ik kreeg wat extra zuurstof omdat ik begon te hyperventileren. Mijn hoofd tolde, ik kon het even niet bevatten. We hadden niet eens jongensnaam bedacht. We hadden alleen Isabelle, maar zij bestond helemaal niet. Zij bleek alleen een fantasie te zijn geweest, waar ik nu afscheid van moest nemen.
Dat korte maar toch trieste gevoel ebde weg toen ik hoorde dat de baby gezond was en vervloog volledig toen hij bij me lag en me voor het eerst aankeek. Een onvergetelijk moment. Die overweldigende liefde voor mijn ‘echte’ baby overstemde alle andere verwarrende gevoelens. En zijn naam werd Teun.
Meisje-onderwerp
In het begin lag het ‘meisje-onderwerp’ bij mij nog een beetje gevoelig. Zo kwam mijn kraamverzorgster op een ochtend bij me zitten. Ze keek me heel serieus aan en vroeg: ‘Zal ik de kleertjes van het kindje dat nooit geboren is voor je opbergen in een doos?’ Ik schrok van die vraag en nog labiel van de hormonen snauwde ik: ‘Nou ja! Er is niemand dood, zoiets moet je niet zeggen!’
Al waren haar woorden duizend keer te zwaar en mijn reactie erop veel te fel, haar aanbod was wel welkom. Ik kon tijdens die eerste dagen de met liefde uitgezochte meisjeskleding zelf nog niet wegdoen. Dat is overigens wel goed gekomen: na een paar weken heb ik alles weggeven.
Een prachtige anekdote
Achteraf gezien was het misschien beter geweest om – net als bij mijn eerste zwangerschap – het geslacht niet te ‘weten’. Ik had een stereotiep meisjeslabel op mijn kind geplakt. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn jongens. Het zijn twee persoonlijkheden en ik heb met allebei een goede band. Dat is waar het uiteindelijk om gaat, niet om hun geslacht. Wel blijft dit een bizar verhaal, een prachtige anekdote.”
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
