‘Als mijn zoon meisjesschoenen wil, dan krijgt hij die’

Toen Kristin met haar zoon in de schoenenwinkel liep, verscheen er een enorme glimlach op zijn gezicht. ‘Zijn oog was gevallen op een stel glinsterende, knalroze met paarse schoenen’, zegt ze. ‘Meisjesschoenen.’

Haar zoon liep echter automatisch door naar de jongensschoenen. ‘Want ja, daar ‘moest’ hij natuurlijk een nieuw paar gaan uitkiezen’, vervolgt Kristin. ‘Maar elk model dat hij probeerde, vond hij niks. Als ik hem vroeg wat hij ervan vond, reageerde hij gelaten.’

Tweede paar

Kristin bedacht zich geen moment en liep terug naar de meisjesafdeling, om de glitterschoenen uit het rek te pakken. ‘In mijn achterhoofd hoorde ik een stemmetje: wat als zijn vrienden hem met deze schoenen straks voor de gek houden? Of iedereen over hem heen valt? Maar dat stemmetje negeerde ik – ik wist dat ik mijn zoon dolblij zou maken.’

Lees ook:
‘Mijn zoon draagt crop tops en nagellak, dus?’ >

Ze had gelijk: haar zoon kon zijn geluk niet op toen hij de roze schoenen aangereikt kreeg. ‘Zijn enorme glimlach was onbetaalbaar. Uiteindelijk kochten we zelfs een tweede paar roze schoenen om binnenshuis te gebruiken. Toen we naar huis gingen, was mijn zoon lyrisch: hij wist precies welk overhemd en stropdas er perfect bij zouden passen.’

‘Ik laat hem zichzelf zijn’

Natuurlijk gaat het niet om de schoenen, zegt Kristin. ‘Ik deel dit verhaal om te laten zien dat ik mijn zoon laat zijn wie hij wil zijn. In plaats van wie de wereld denkt dat hij zou moeten zijn.’

Als moeder is het haar taak om vierkant achter hem te staan. ‘Dus als hij meisjesschoenen wil, dan krijgt hij die. Ik geef hem alle ruimte en vrijheid om zijn eigen pad te bewandelen, wat de buitenwereld er ook van vindt.’