‘Als mensen staren naar mijn gehandicapte kind, voelt dat als een belediging’

Vijf jaar geleden kreeg Lauren te horen dat haar zoon een hersentumor heeft. Daardoor kan hij onder meer niet praten en zit hij in een rolstoel. ‘Zijn gezicht hangt deels en hij heeft een lege blik in zijn ogen’, vertelt ze. ‘Dat, samen met het feit dat hij gebonden is aan een rolstoel, maakt dat mensen naar hem staren. En ik weet dat ze dat meestal met goede intenties doen – uit nieuwsgierigheid, of bezorgdheid. Maar soms wordt het staren raar.’

Ongemakkelijk

Ze legt een situatie uit waarbij een twaalfjarig meisje haar zoon laatst aanstaarde. ‘En toen zei ze: ‘Ik hou van mensen met een handicap.’ Hoewel ik weet dat ze het vast goed bedoelde en gewoon wat onhandig zei, klonk het erg naar. Beledigend, bijna. Ik knikte ongemakkelijk, zei ‘Eh, bedankt?’ en moest denken aan een vriendin van mij. Zij heeft een dochter met ernstige medische complicaties en vertelde dat sommige mensen zich meer op hun gemak voelen om gedag te zeggen tegen haar hond, dan tegen haar dochter.’

Lauren vertelt haar verhaal op haar blog om haar hart te luchten, maar ook om te laten weten wat mensen wél kunnen doen als ze haar zoon tegenkomen. ‘Glimlach gewoon en zeg gedag, of zwaai. Als je nieuwsgierig bent naar wat er met ‘m aan de hand is, vraag het mij dan – je merkt vanzelf of ik er voor open sta of niet. Als ik tijd heb, leg ik met liefde uit wat de situatie is.’

Compliment

Daarnaast vraagt ze mensen na te denken over wat ze precies zeggen. ‘En hoe je het zegt’, voegt ze daaraan toe. ‘Onthoud dat je met en óver een persoon praat. Geef een compliment, zeg iets leuks. Zeg dat hij er schattig uit ziet of wat dan ook. Niet iets over de handicap.’ En tot slot: stop met staren, zegt ze. ‘Als je dat doet en ik betrap je erop, maak ik een slechte grap en dan krijgen we er allemaal spijt van.’

Lees ook:
15x dit moet je echt niet zeggen tegen een moeder met een gehandicapt kind >