‘Als je het mij vraagt zitten werkgevers niet te springen om moeders’

Felice (44) is getrouwd en moeder van Megan (2). Ze werkt parttime als productmanager.

“Toen ik na bijna tien jaar proberen en een pittig medisch traject eindelijk zwanger was, riep ik het meteen dat ik zou stoppen met werken. Ik was 42 en wilde geen seconde van mijn kind missen. Daar werd nogal verschillend op gereageerd. Een gescheiden vriendin begreep me wel, maar vond het eng dat ik financieel afhankelijk werd van mijn man. Ze had zelf ondervonden wat een ellende dat met zich mee kan brengen.
 

Zelf je broek kunnen ophouden

Mijn ouders vonden het ook niet verstandig. Ze hebben mij opgevoed met het idee dat je als vrouw te allen tijde zelf je broek moet kunnen ophouden. Bovendien had ik niet voor niets gestudeerd. Dan had ik nog een paar vriendinnen die er nog net geen weddenschap over afsloten; ik zou het nooit lang volhouden tussen de luiers en flessen. Mijn man Thijs vond het gelukkig een topidee. Hij wist hoe graag ik moeder wilde worden en hoeveel verdriet ik heb gehad toen het maar niet lukte. Hij gunde mij mijn tijd met ons kind en gelukkig kon het financieel prima.
 

De gezelligheid

Het eerste halfjaar nadat Megan was geboren zat ik op een roze wolk. Ik was verliefd op onze dochter en had echt niks meer te wensen. Maar toen nodigde mijn vroegere baas me uit voor een jubileumfeest. Megan was bijna zeven maanden. Mijn oud-collega’s informeerden belangstellend naar mijn nieuwe leven als moeder, maar daarna gingen de gesprekken al snel weer over de zaak. Ik stond er wat verloren bij, een beetje weemoedig ook. Ik had vijf jaar bij dit bedrijf gewerkt en wist ineens weer hoe leuk het altijd was geweest. De gezelligheid, de onderlinge humor.

De dagen na het feest bleef het door mijn hoofd spoken: zal ik toch weer gaan werken? Het heeft een jaar geduurd voor ik de knoop doorhakte. Ik denk dat ik me schuldig voelde: ik had zo lang op Megan gewacht, dan drop je je kind toch niet in de opvang? Ik was inmiddels zo’n moederkloek dat ik mijn maag voelde omdraaien bij het idee haar op een kinderdagverblijf te moeten achterlaten. Ondertussen vond ik de dagen alleen met Megan thuis steeds langer duren, hoe lief ik haar ook vind.

Lees ook
Hartstikke blut: ‘Hard werken is de enige manier om hieruit te komen’ >

Werken en moederen is heerlijk

Thijs had het wel door. Hij is uiteindelijk degene geweest die mij het laatste zetje heeft gegeven door me te wijzen op een gave vacature. Ik werk nu drie dagen per week, waarvan een halve dag thuis. Het was even schakelen en ik heb echt wel een paar keer gedacht: waarom wilde ik dit ook alweer? Maar wat ben ik blij dat ik de stap heb gezet. Werken is heerlijk, moederen ook, en de combinatie is helemaal geweldig.” 
 

‘Zo moe dat ik alleen maar kon huilen’

Paulien (41) woont samen, is moeder van Dani (5) en Jay (4) en werkt vier dagen als officemanager.

“Mijn oude werkgever smeekte bijna of ik terug wilde komen. Daar was ik door gevleid, maar toen ik hoorde dat ze mij 36 uur nodig hadden, schrok ik wel. Toch heb ik het gedaan. Het was geen bittere noodzaak, maar extra geld was welkom. Fulltime werken had niet mijn voorkeur, ook al kon ik de uren verdelen over vier dagen.

Ik ben nu een paar maanden aan de slag en vind het zwaar. Vorige week zat ik er bijna doorheen, ik was zo moe dat ik alleen nog maar kon huilen. De kinderen worden goed opgevangen door mijn ouders, schoonouders en de bso, maar ik ben toch het liefst zelf bij ze. Om mijn leed te verzachten heb ik een prachtige tas voor mezelf gekocht en Marcel en ik hebben een weekje vakantie geboekt. Of ik dit volhoud, weet ik niet. Ik heb mezelf een jaar gegeven; als ik dan nog niet gewend ben, zoek ik een baan voor twee, drie dagen.”
 

‘Ik kwam nu al elke dag 24 uur tekort’

Janneke (35) is gescheiden en moeder van Elias (9), Job (8) en Levi (7). Ze werkt parttime als administratief medewerkster.

“Zolang ik me kan herinneren wilde ik thuisblijfmoeder zijn. Toen onze oudste werd geboren, stopte ik dan ook met werken. Daarna kreeg ik nog twee jongens, allemaal kort op elkaar. Ik begreep niet hoe werkende moeders het deden, voor mijn gevoel kwam ik nu al elke dag 24 uur tekort. Het was niet zo dat ik alleen maar thuiszat, ik was actief op de peuterspeelzaal en later op school. Ik ben in de afgelopen jaren alle vormen van hulpouder geweest; ik heb luizen geplozen, sportdagen begeleid en ik was overblijfmoeder.
 

Onverwachts

Vorig jaar dropte mijn man een bom op ons huwelijk: hij had een ander. Ik had veel zien aankomen, maar dat niet. Er viel ook niets meer te redden, hoe hard ik ook smeekte om relatietherapie of een beroep deed op zijn verantwoordelijkheid als vader, hij vertrok. Ik bleef radeloos met de jongens achter in een huurhuis, de rechter stelde een bedrag aan alimentatie vast en een snelle rekensom maakte duidelijk dat ik aan de bak zou moeten om het hoofd boven water te houden.
 

‘Ik hyperventileerde al bij het idee’

Acht jaar lang had ik geen collega’s gehad, geen baas boven me gehad. Ik hyperventileerde al bij het idee. Ik had niet alleen verdriet om mijn mislukte huwelijk, ik moest ook nog eens mijn vertrouwde leven met de kinderen loslaten. Wat heb ik gehuild in die tijd; ik vond mezelf zo zielig. Het was mijn zus die me wakker schudde. ‘Janneke, van werken ga je niet dood. En je jongens overleven het echt wel, geef ze het goede voorbeeld.’ Daar had ze natuurlijk gelijk in.
 

Stoer gevoel

Ik vond een baan hier in de buurt. Daar mag ik mijn handen om dichtknijpen. Als je er zo lang uit bent geweest, staan bedrijven niet bepaald om je te springen. Ik werk tijdens schooluren en heb gelukkig geen opvang nodig. ‘s Avonds ben ik doodmoe, ik doe vrijwel niets meer op school, maar ik ben blij dat ik deze stap gezet heb. Dat ik het in mijn eentje red, geeft me een stoer gevoel en ik heb het erg naar mijn zin met mijn collega’s. Als ik niet was gaan werken, was ik misschien wel helemaal weggekwijnd in zelfmedelijden.”
 

Relaxed leventje

Sandra (40) is getrouwd en moeder van Fiene (6) en Evi (4). Ze werkt parttime als interieurstylist.

“Ik had de afgelopen jaren best wel een relaxed leventje als ik zo terugkijk. Ik zorgde voor onze twee kinderen en volgde voor mijn persoonlijke ontwikkeling hier en daar een cursus. Na de geboorte van onze oudste dochter vond ik het geen probleem mijn baan op te zeggen, ik was het bedrijf waar ik werkte spuugzat. De sfeer was er al jaren verziekt door een compleet verknipte baas. Na mijn zwangerschapsverlof gooide ik met een big smile mijn ontslagbrief op zijn bureau.

Mijn leven bestond de afgelopen jaren vooral uit koffiedrinken en lunchen met vriendinnen, sporten, naar de speeltuin met de kinderen. Ook richtte ik met militaire precisie ons huis in. Er is geen woonblad dat ik niet heb gelezen. Mijn beste vriendin zei: ‘Als ik net zoveel tijd had als jij, zag mijn huis er ook zo perfect uit.’ Ik vond het maar een jaloerse opmerking.
 

Hakken in het zand

Vorig jaar liet mijn man doorschemeren dat hij het verstandig zou vinden als ik ook weer eens iets ging doen als onze jongste dochter naar school ging. Ik stak in eerste instantie mijn hakken in het zand; ik zou me echt niet gaan vervelen. Hij opperde het idee dat ik iets zou gaan doen met mijn voorliefde voor interieur. Geen slecht plan. Ik werd steeds enthousiaster.

Een baan werd mijn nieuwe doel, hoewel ik het ook eng vond actief op zoek te gaan. Wat als niemand mij wilde? Ik voelde me op voorhand al een mislukkeling. Gelukkig lukte het. Ik werk sinds een halfjaar twee dagen per week bij een grote woonwinkel waar ik de styling doe. Dit had ik eerder moeten doen, pas nu merk ik wat ik gemist heb. Mijn man zei pas nog dat ik nu een vrolijker en leuker mens ben.”
 

Sabbatical na mijn bevalling

Geke (38) woont samen en is moeder van Lotte (2). Ze is werkzoekend.

“Ik zou een jaar voor onze dochter zorgen en daarna weer aan het werk gaan. Inmiddels zit ik al ruim twee jaar thuis en solliciteer ik zelfs op functies die ver beneden mijn opleidingsniveau liggen. Ik werkte in de marketing en had het er prima naar mijn zin, maar wilde dolgraag een sabbatical na mijn bevalling. Als ik van tevoren had geweten dat ik zo veel moeite zou moeten doen om weer aan de slag te kunnen, had ik geen ontslag genomen.
 

Enthousiaste jonge honden

Hoewel; ik kon in mijn functie niet minder dan vier dagen per week werken en dat vind ik echt te veel. Ik ben op zoek naar een baan voor maximaal drie dagen per week, maar heb het idee dat alle leuke banen door enthousiaste jonge honden worden ingepikt die wel fulltime aan de slag willen. Ik ben een paar keer ergens op gesprek geweest en iedere keer wordt er gevraagd of ik kinderen heb. Als je het mij vraagt zitten werkgevers niet te springen om moeders. Als Lotte ziek wordt, zal ik een vrije dag moeten nemen. Of mijn man, maar ik weet dat dit bij hem echt heel lastig ligt.

Ik geef de moed niet op en blijf fanatiek solliciteren. Het lijkt me heerlijk me weer een paar dagen per week tussen volwassenen te begeven. Ik kan inmiddels alle afleveringen van Peppa Big en Pieter Konijn wel dromen.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 11-2017.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >