‘Als ik wegga, huilt en brult Milo alsof zijn wereld vergaat’

Thuis is hij het stoere binkie. Die zonder angst overal op klimt, bepaalt waar zijn broertje en hij mee spelen en op straat alle kanten op rent. Milo, de grootste en oudste van de tweeling. Maar zodra we het kinderdagverblijf binnenkomen, klampt hij zich aan mijn been vast. Als ik wegga, huilt en brult hij alsof zijn wereld vergaat.
 

‘Het is een fase’

Het breekt mijn hart iedere keer weer. Met buikpijn verlaat ik ’s ochtends de crèche. Ik weet dat het een fase is, en dat ‘het erbij hoort’. En dat het écht over is zodra ik om de hoek van de straat ben. Want dan krijg ik allerlei leuke foto’s, in de app van het kinderdagverblijf, van een breed lachende, blije Milo en Oliver. Dan ben ik meteen weer gerustgesteld.
 

Lees ook
Zo ga je om met verlatingsangst bij peuters >
 

Leukste momenten van de dag

De jongens ophalen van de crèche blijft een van de leukste momenten van de dag. Die blije gezichten als ze zien dat ik binnenkom. Dan roepen ze: ‘Mama!’ en rennen met hun armen in de lucht naar me toe, klaar voor een knuffel. Van de leidsters hoor ik dat ze het heel goed doen in de groep: de jongens zijn vrolijk, spelen met de andere kinderen en eten goed.
 

Drama

Maar de volgende ochtend is het afscheid nemen van Milo weer een drama. Alsof hij vergeten is hoe leuk hij het gedurende de dag altijd heeft, en dat mama (of papa) hem echt wel weer komt halen. En Oliver? Die kijkt als ik wegga even op, zwaait flauwtjes (als ik mazzel heb) en richt zich dan meteen weer op zijn belangrijkste doel: het speelgoed. Natuurlijk ben ik blij dat hij het zó naar zijn zin heeft. Maar stiekem denk ik soms: lieve Ollie, je mag het ook wel een béétje erg vinden dat mama weggaat…

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!