Airen Mylene: ‘Ik ben nu ook zo’n moeder die trots naar haar kind staat te wijzen’

“Het gaat lekker, heel lekker.” Ontspannen slentert Airen Mylene door het dorp waar ze sinds kort woont. Met de komst van zoon Bodhi, een verbouwing, de verhuizing uit Amsterdam, en o ja, nog een stuk of vier programma’s om te presenteren, was het bepaald geen saai jaar. Maar nu lijkt de rust voor zover mogelijk teruggekeerd. 
 

Verhuizen

“We zijn eindelijk gesetteld en gewend aan het leven met een kind. Het was best een grote stap om Amsterdam te verlaten; Taeke en ik zijn nachtvlinders, we houden van reuring en de kroeg in duiken. We moesten eerst echt erváren dat het klaar was.” Dat inzicht ontstond tijdens Airens zwangerschap. “Driehoog wonen met een bejaarde hond die de trap niet meer op kan, een buggy die niet in het trapgat past, een baby op je arm en dan nog een tas met boodschappen – ik begon er toch wel tegen op te zien. Misschien was het tijd om de stad uit te gaan.”

Toen de makelaar kort daarop dit huis vond, stortte Airen zich halsoverkop en hoogzwanger op de verbouwing. “Het was hectisch, maar dat past bij me. Ik ben niet iemand die alles vooraf uittekent, ik duik liever ergens enthousiast in en neem de consequenties voor lief. Het was even aanpoten, maar nu wonen we hier, in een huis dat ons een permanent vakantiegevoel bezorgt omdat het aan het water ligt, met een steiger. Een droomhuis waarvan ik altijd dacht: misschien later, als ik groot ben.”
 

Avontuur

Het nachtvlinderen is door de slapeloze nachten waarop Bodhi zijn ouders de eerste maanden trakteerde, inmiddels minder. Airens behoefte aan onvoorspelbaarheid is echter onveranderd. “Elke ochtend denk ik: zo, wat is de bedoeling vandaag? Natuurlijk heb ik afspraken voor mijn werk en moet Bodhi eten en slapen, maar alles daartussen ligt wat mij betreft open. Ik laat me graag verrassen. Dat hoeft niet groots en meeslepend, het mag ook klein zijn. Ik zoek elke dag naar avontuur, door met hond en baby naar een onbekend bos te gaan bijvoorbeeld, of een nieuw recept klaar te maken.”

Een dag geen avontuur is een dag niet geleefd, roept Airen dan ook regelmatig. Taeke kan er wel om lachen. Zoals de keer dat Airen spontaan besloot dat ze diezelfde dag nog wilde leren surfen. “Hup, we gaan. Eenmaal op het strand bleek de lesschool nog niet geopend en zaten alle strandtenten potdicht. Daar stonden we dan. Op zo’n moment lacht Taeke de ballen uit z’n broek. ‘Een dag geen avontuur is een dag niet geleefd, hè schat?’ Ik hoor het nog vaak.”
 

Lees ook
Fotoserie: 7x ouders voor én na de komst van hun kinderen >
 

Alles op eigen tempo

Een duidelijke kinderwens had Airen nooit, totdat ze in 2016 tijdens de opnames van Wie is de mol? oud­hockey international Taeke Taekema ontmoette. Taekes gevoel voor humor de zweem van vrijheid die om hem heen hangt en dat hij iedereen met respect behandelt – Airen vindt het allemaal woest aantrekkelijk. “Bovendien had ik nog nooit zo’n lieve jongen ontmoet. Taeke is attent, bedachtzaam en zachtaardig. Maandenlang wachtte ik op het addertje, ik dacht: niemand kan zo lief zijn.” Het kwartje viel toen Airen Taekes familie ontmoette. “Stuk voor stuk fijne, stabiele mensen: ineens zag ik in dat Taeke echt zo is.”

Na een halfjaar verkering zei Airen tijdens een ongedwongen avond in de kroeg: ‘Weet je, met jou wil ik wel een kind.’ “Hij leek me zo’n leuke, vrolijke vader, het begon ineens te kriebelen. Gelukkig dacht Taeke er hetzelfde over. Omdat ik PCOS heb – een aandoening aan de eierstokken die bevruchting kan bemoeilijken – hielden we er rekening mee dat het lang zou kunnen duren of misschien niet eens zou lukken. Dat het vrij snel raak was kwam dan ook als een totale, zeer welkome verrassing.”

Ze was de laatste van haar vriendinnengroep die moeder werd. “Niemand verwachtte het, waarschijnlijk omdat ik zo aan mijn vrijheid hechtte. Die rol van laatbloeier past me wel. Wat werk betreft, een grotemensenhuis, het moederschap: ik loop nooit voorop, maar doe alles lekker in mijn eigen tempo.”
 

“Ik vond het doodeng”

Echt zin in het moederschap had Airen niet, met name omdat ze huizenhoog opkeek tegen de bevalling. “Ik kon er niet overheen kijken. De bevallingen van mijn moeder waren horror, veel complicaties, bloedverlies. Ik dacht: dit wordt de hel. Dat mijn schoonmoeder constant herhaalde hoe gigantisch de benen van Taeke bij zijn geboorte waren, hielp ook niet. Ik vond het doodeng.” Gelukkig viel de bevalling mee, voor zover een bevalling mee kan vallen.

“Wel schrok ik enorm van de extreme striae op mijn buik. Littekens op een donkere huid, geen fijne combi. Ik wist zeker dat mijn tijd in bikini voorgoed voorbij zou zijn, maar Taeke stelde me gerust: ‘Joh, je bent net bevallen, geef het tijd.’ Nu, een jaar later, ben ik ouderwets trots op mijn lijf en wat het heeft bereikt, compleet met striae. Hallo, ik heb een kind gemaakt, gedragen en gebaard, mag het?”
 

Moederlijk enthousiasme

Het meest verbaast ze zich over haar eigen moederlijke enthousiasme. “Ik vind het ontzettend grappig dat ik nu ook zo’n moeder ben die trots naar haar kind staat te wijzen dat op een kleedje feitelijk niks bijzonders ligt te doen. Had ik niet verwacht. Maar het klopt wel, ik hou van mensen die gepassioneerd in het leven staan en niet zielloos hun pad bewandelen. Mensen die er vol voor gaan. Zoals een kind. Bodhi gaat uit z’n dak als hij een rietje op de grond vindt, fantastisch toch.”

Alles leuk en aardig, maar de beginperiode was desalniettemin behoorlijk wennen. “Het gevoel dat ik thuis vastzat, met borstvoeding, zere tepels, slapen, niet slapen, krampen en geen idee waarom Bodhi huilde, vond ik heel intens. Net als de twijfel die een kind met zich meebrengt. Als Taeke, meedenkend en oplossingsgericht als hij is, in de stad op zoek ging naar het perfecte speentje, en maar liefst twee uur wegbleef, werd ik helemaal gek: speen of geen speen, kom terug.”
 

Het hele interview staat in Kek Mama 04-2019.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >