29 Dingen die ik denk bij de tandarts

01.10.2018 08:03

Beeld: 123RF

Er is maar één telefoontje dat Jorinde enger vindt dan een belletje van de juf, wanneer ze denkt dat haar kinderen gezond en veilig in de schoolbanken zitten: een berichtje van de tandarts.

Wat bedoel je, “iets gezien” op de röntgenfoto’s bij de mondhygiënist?
En dat de kinderen meteen mee kunnen voor controle? Hoezo? We zijn pas nog geweest!
Een jaar geleden? Niet. Echt? Tjonge, de tijd vliegt hè.
Goed. Diepe zucht: het is maar een controle. We hebben alle drie nul vullingen (oké, als ik die ene die ik op mijn negende kreeg niet meereken, omdat ze niet zeker wisten of het een gaatje was en cealings op dat moment dé nieuwste rage uit Amerika waren – en ik nu dus acht kiezen heb met opgevulde kauwvlakken die vegetariër zijn meer noodzaak maken dan idealisme). Niet zeuren en gewoon rustig gaan liggen, dan vinden de kinderen het ook de normaalste zaak van de wereld.
Ja, ik weet inmiddels dat we al een jaar niet geweest zijn.
En dat je een kindergebit goed moet onderhouden, ja. Ik poets ze elke avond na, hoor.
Nou ja, bijna elke avond.
Ten mínste één keer per week. Met van die roze poetsverklikkers. Soms dan. En hallo zeg, ze zijn tien en twaalf. Alsof ze inmiddels zelf niet kunnen poetsen. Ze hebben nog nooit een gaatje gehad. Praat me even een schuldgevoel aan hier.
O god. Waarom zit ‘ie zo lang met dat haakje in de kies van jongste te porren?
Straks moet ‘ie boren. Of trekken. Arm schaap. Zie je, had ik toch braaf zes maanden geleden ook even moeten komen. Ik zie de assistent wel kijken. ‘Ontaard mens’, denkt die natuurlijk. Ben ik ook. Door mijn laksheid moet mijn kind nu geboord worden.
O, wat? Beide jongens piekfijn in orde?
(Zie je wel: onzin, napoetsen op deze leeftijd.)
Goed, mijn beurt. Kom maar op met die gruwelijke diagnose. En je apparaten.
“Dit kan wat gevoelig zijn”???
Nou, ik voelde er niks van. Zie je: zenuw dood. Zover is het al.
Nu moet ik ophouden: ik heb potdorie twee kinderen gebaard in mijn eigen bed. Ga ik nu een beetje lopen piepen over wat gepiel in mijn mond.
Oké: ontspan.
Eh wat bedoelt ‘ie daarmee, “Derde molaar rechts? Twee-een”? Heb ik een gaatje? Moet ik een wortelkanaalbehandeling? Nee, alsjeblieft geen wortelkanaaldingen!
Waarom spreekt ‘ie eigenlijk in geheimtaal tegen zijn assistent? Hij kan toch ook gewoon zeggen: “Kies rechtsboven: vullen”?
Kan dit eigenlijk onder narcose?
Niet dat ik het kan vragen. Zeg maar eens iets terug met vijf instrumenten in je opengesperde mond.
Huh? Niks aan de hand? En daar laat je me vierentwintig uur voor in totale paniek verkeren? Weet je het wel zeker? Je zag toch wat op de foto’s?
Die me trouwens een godsvermogen kostten, dus yep, doe dat happen voor bleekbitjes ook maar meteen. Failliet ben ik nu toch al.
Ze doen dit expres hè, tandartsen. Vragen stellen terwijl ze weten dat je niks terug kunt zeggen. Gaat ‘ie vragen of we nog gaan skiën.
O, want hij gaat zelf voor de zesennegentigste keer naar dat luxe huis op de berg. Met zijn PC Hooft-tractor die te groot is voor de Nederlandse wegen. Waardoor hij nu ook maar een elektrische Smart heeft gekocht. Waar alle buren rond de praktijk steen en been over klagen, omdat ‘ie er zo aso mee parkeert. ‘Ja, maar ik heb ook ruimte nodig, want het is wel een klein karretje, maar hij heeft héél grote deuren.’
Shit. Niet lachen. Dan passen mijn bitjes straks never nooit.
Ook niet huilen. Omdat hij dat natuurlijk allemaal betaalt van de exorbitante rekening die morgenochtend op mijn deurmat ligt voor een diagnose ‘drie maal gezond, vals alarm’.
Nou ja, en voor dat bleken natuurlijk.
Ach, de kinderen zijn gezond. Ondanks de gemiste halfjaarcontrole. Gaan we nu eerst een zak toffees scoren om dat te vieren. Poets ik ze vanavond wel een keertje na. Denk ik.