Do over Expeditie Robinson: ‘Toen ik de stemmen van mijn kinderen hoorde, brak ik in tweeën’
Wát een prestatie: zangeres en Kek Mama-columnist Do schopte het tot de finale van Expeditie Robinson. Hoe kijkt ze terug op dat avontuur? En hoe was het om haar kinderen weer te zien?
We belden haar op.
De finale werd zondag uitgezonden op tv. Hoe heb je dat beleefd?
‘Mijn mailbox is gewoon ontploft door zoveel lieve berichten, echt ongelofelijk. Mensen schrijven dat ik zulke mooie dingen heb gezegd en dat ik een voorbeeld voor ze ben. Dat is een hele eer. Tegelijkertijd vind ik het gek dat het programma afgerond is. Ik val nu wel in een zwart gat, haha. Tijdens het kijken van de afleveringen beleefde ik alles weer opnieuw. Dan zie je ook tot in detail wat er allemaal op de andere eilanden gebeurde. Elke keer zat ik vol spanning te kijken, terwijl ik al wist hoe het zou eindigen. Het was een heel bijzondere tijd waarin ik mezelf weer heb hervonden.’
Wat heb je geleerd over jezelf?
‘Ik ontdekte hoe sterk ik eigenlijk ben, iets waar ik net als iedereen weleens aan twijfel. Ik ben me ook bewust geworden van mijn mentale flexibiliteit. Fysiek ben ik natuurlijk geen Anouk (Maas, red.), maar de grap is dat het dus helemaal niet alleen daarom gaat. Je bent continu strategisch bezig. Oké, deze proef ziet er zo uit, waar moet ik tijd winnen, op welk moment geef ik alles in de expeditie en wanneer kan ik wat gas terugnemen, omdat ik niet al mijn kruit wil verschieten? Wat ook hielp, is dat ik comfortabel in de groep lag. Dat ze op mij konden steunen en vice versa.’
Tien jaar geleden deed je voor het eerst mee. Inmiddels ben je moeder van Jip en Loulou. Zag je expeditie er daardoor anders uit?
‘Ja, zeker. Maar de eerste expeditie was ook anders, omdat ik toen net aan het scheiden was. Ik stond er mentaal heel anders in. Als ik even niets te doen had, dacht ik: thuis heb ik veel op te lossen, maar nu zit ik hier te niksen. Daardoor voelde ik op een gegeven moment dat ik terug naar huis moest. Daar heb ik altijd spijt van gehad. Nu dacht ik: ja, het is superheftig om die kids achter te laten, maar ik hoef me totaal geen zorgen te maken. Stiekem vond ik het wel lekker, even wat me-time. Even niet die werkende moeder zijn die zichzelf in duizend bochten wringt om oppas te regelen, lunchtrommels te maken of cadeautjes te kopen voor klasgenoten. Ik hoefde niet eens na te denken over het eten, want dat was er niet op het eiland, haha. Maar ik heb mijn gemis van thuis ook wel geblokt op het eiland, hoor.’
En toen kwam die proef, waarbij je de stemmen van je kinderen hoorde. Hoe was dat?
‘Ja, op dat moment brak ik echt in tweeën. Het was de zwaarste dag van mijn expeditie, omdat ik extreem op mijn emoties werd teruggeworpen. Tijdens het puzzelen hoorde ik out of the blue mijn dochter ‘lieve mama’ zeggen. Ik begon meteen te huilen en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Heel even liet ik het over me heenkomen, want door mijn tranen kon ik de cijfers van de puzzel niet meer zien. Het was bitterzoet: aan de ene kant vond ik het fijn om hun stemmen weer te horen, maar tegelijkertijd was het verschrikkelijk. Ik wil dit helemaal niet, dacht ik. Dat gemis had ik 29 dagen geblokkeerd en nu werd ik er op een onverwacht moment ineens mee geconfronteerd. Maar dat ik me daarna kon herpakken én de proef won, gaf me zoveel zelfvertrouwen. Eenmaal terug op het eiland koos ik ervoor om het filmpje van mijn gezin te bekijken. Dat gaf me gelukkig veel rust en energie. Op zo’n eiland besef je weer dat familie het allerbelangrijkste is.’
Hoe was het om je gezin na zo’n lange tijd weer te zien?
‘Dat was zo intens, zo mooi. De eerste keer dat ik ze via FaceTime zag, toen ik net van het eiland kwam, moest ik heel hard huilen. Jip schrok daarvan en dacht: mam, waarom huil je zo? Eenmaal thuis heb ik geprobeerd om die emoties een beetje te beperken, omdat hij dat niet zo goed begreep. Toen ik mijn kinderen weer zag, heb ik ze een uur lang vastgehouden. Ik had allemaal spulletjes van het eiland meegenomen, zoals mooie schelpen en de immuniteitsringen die ik heb gewonnen. Mijn klamboes en slaapzakken komen straks in een boomhutje in onze tuin te liggen. Dat vinden ze fantastisch.’
Je bent uiteindelijk vierde geworden. Daar baalde je flink van, hè?
‘Ja, ik had heel graag willen winnen. Mijn grootste frustratie zat ‘m in het feit dat ik wel vijf minuten aan de verkeerde schroef heb staan draaien, waardoor ik veel tijd verloor. Tijdens de speluitleg zit je vol adrenaline, waardoor je soms nét even niet goed oplet. En dat gebeurde nu toevallig tijdens de finale. Dus toen ik eruit lag, heb ik bovenop dat platform een paar keer flink moeten slikken. Maar na vijf minuten balen, dacht ik: het is oké. Dit hoort ook bij het spel. Maar ik had mezelf echt zien winnen, ik had het zelfs gemanifesteerd in mijn hoofd. Nu moet ik wel eerlijk zeggen: al had ik een uur voorsprong op Robbert (Rodenburg, red.) gehad, ik had die bijlen nooit raak gegooid. Dat was een schrale troost, haha.’
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
