Zwangerschapsmasker: hoe ontstaat het en kun je het voorkomen?

Tijdens je zwangerschap kan je huid nogal veranderen. Je kunt bijvoorbeeld last krijgen van pukkeltjes, striae of spataderen.

Misschien merk je dat je in de loop van je zwangerschap – meestal in het tweede of derde trimester – ook last krijgt van wat bruine vlekken in je gezicht of hals: het zogenoemde zwangerschapsmasker.

Hoe ontstaat het?

Je raadt het al: de hormonen spelen hierbij een rol. Door de combinatie van de vrouwelijke hormonen oestrogeen en progesteron én zonlicht dat op je huid schijnt, ontstaat het zwangerschapsmasker. De kans daarop is het grootst halverwege je zwangerschap of richting het einde.
In die negen maanden maakt je lichaam door je hormonen meer pigment aan en ben je dus gevoeliger voor zonlicht.

Wat merk je ervan?

De pigmentvlekjes zijn meestal bruin van kleur en komen vaak voor op het voorhoofd, de kin en de bovenlip. Soms komen ze ook voor in de hals.
De vlekjes hebben niet allemaal dezelfde kleur, maar variëren van licht- tot donkerbruin.
 

Lees ook:
Zo verandert jouw huid tijdens je zwangerschap >
 

Kunnen ze kwaad?

Nee, een zwangerschapsmasker is onschuldig en de vlekjes doen ook geen pijn. Wel kan je je er onprettig door voelen omdat ze op een opvallende plaats zitten.

Wat kun je eraan doen?

Eigenlijk hoef je niets te doen, want de pigmentvlekken verdwijnen na je bevalling geleidelijk. Meestal binnen een paar maanden, soms duurt het een jaar.

Als dit je te lang duurt, kun je make up gebruiken ter camouflage of na je zwangerschap crèmes gebruiken of voor een chemische peeling kiezen. Daarbij wordt de pigmentatie van de huid behandeld en worden oppervlakkige huidlagen verwijderd. Doe dit wel altijd in overleg met je huisarts.

Kun je het zwangerschapsmasker voorkomen?

Ja, en uiteraard is voorkomen beter dan genezen. Dus ben je zwanger, pas dan altijd op met de zon. Ga niet uitgebreid liggen bakken en bescherm je gezicht met een petje. En natuurlijk: blijf smeren, smeren en nog eens smeren met een hoge factor.
 

Bron: Huidhuis