‘Op de verjaardag van mijn kind word ik wakker in een leeg huis, en voel me geamputeerd’

“Weet je het zeker?” Ik trek Merlijns jas recht onder zijn bomvolle rugzak en kijk hem nog één keer diep in zijn ogen. “Ja mam”, zegt hij – en ik zie hoe hij zich vermant: borst vooruit, kin omhoog. “Ik wil het echt een keer proberen, wakker worden bij papa op mijn verjaardag.”

Dit was niet de afspraak, toen Tim en ik het ouderschapsplan met horten en stoten in elkaar draaiden, nu bijna drie jaar geleden. We besloten flexibel om te gaan met het plan, en het bij te stellen naarmate de kinderen ouder werden en de behoeften veranderden. Dat ik nu wakker word naast een lege kinderkamer, op de dag dat ik mijn zoon op de wereld zette, behoort nou net níet tot die flexibiliteit, wat mij betreft. Maar Merlijn wil het graag, en hij lijkt vastberaden.

‘Voor papa is het ook zielig’

Diep van binnen ben ik blij dat Tim na dik twee jaar desinteresse in onze kinderen en gebrek aan contact tussen ons, zijn vaderrol weer oppakt. Mijn emotie zegt ondertussen iets heel anders. Ik voel me geamputeerd. Dat scheiden met kinderen ook een beetje scheiden ván je kinderen betekent, wist ik. Maar alsjeblieft niet op deze, ene dag in het jaar.

“Voor papa is het ook zielig als hij alleen wakker wordt op mijn verjaardag”, had Merlijn gezegd, toen het onderwerp een week geleden op tafel kwam. “Het kon hem de afgelopen jaren anders barstens weinig schelen”, dacht ik, maar beet op mijn tong. Alles deed ik alleen, in de afgelopen jaren. De zorg, de verjaardagen, de kinderfeestjes, doktersbezoeken en Sinterklaas. Het is goed dat daar nu verandering in lijkt te komen, maar het voelt onrechtvaardig dat ik steeds maar degene ben die inschikt. Maar: alles in het belang van de kinderen – dat voel ik tot in mijn tenen.

Loyaliteitsconflict

“Jouw gevoel doet er ook toe, hè”, zei mijn vriend Ben toen ik hem mijn moeite met Merlijns voorstel voorlegde. “Je zet jezelf altijd op een tweede plan, maar het kan geen kwaad Merlijn uit te leggen hoe het voor jou voelt.” Dat wist ik zo net nog niet. Ik wil Merlijn niet in een loyaliteitsconflict duwen. Of hij het nu helemaal zelf bedacht heeft of niet, dat wakker worden bij zijn vader op zijn verjaardag: hij wil het graag. Wie ben ik dan om het te verbieden, alleen maar omdat ík het niet aankan?

Na een halfslachtige poging hem op andere gedachten te brengen – “De traditie is natuurlijk dat je op je verjaardag wakker wordt bij mij, en in de middag kun je iets leuks doen met papa” – laat ik het voor wat het is. Ík wilde scheiden, dít is één van de consequenties.

Lees ook:
‘Sinterklaas na de scheiding – daar had ik nog niet over nagedacht’ >

Geen kind, wel liefde

“Go”, zeg ik, en geef Merlijn een tik tegen zijn billen. “Mama belt je morgenochtend meteen om zeven uur, en na school gaan we zoveel taart eten als we op kunnen.” Merlijn lacht dapper, een beetje geforceerd. Komend weekend vieren we zijn grotemensenfeest én kinderfeestje, zo erg is het nou ook weer niet om morgenochtend niet met hem samen te zijn, spreek ik mezelf toe.

Wanneer ik de voordeur achter hem sluit, rinkelt mijn telefoon. Ben. “Vanavond om zeven uur ben ik bij je”, zegt hij. “Ik neem boodschappen mee: we ontbijten morgenochtend samen.” Het is een schrale troost maar wel een héél fijne. Ik heb dan misschien mijn kind niet bij me op zijn verjaardag, maar wel een andere heel grote liefde om dat leed te verzachten.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >