‘Mijn man geeft de helft van ons boodschappenbudget uit aan zijn aquarium’

Anjani: “Zijn ‘bakkie’, noemt ‘ie het. Nou, laat die verkleining maar achterwege: achter onze bank staat een tank van tweehonderdvijftig liter, die de woonkamer ’s avonds in TL verlicht. Onze kinderen, nu twee en vijf, vinden het geweldig. Ze hebben allebei hun eigen anemoonvis, die om de zoveel tijd het loodje legt. Niet dat zíj dat weten; mijn man vervangt ze stilletjes voor nieuwe. Van twintig euro per stuk. Een stukje biefstuk voor het hele gezin is goedkoper – en ondertussen bid ik keer op keer dat hij de kinderen voor blijft, als er ’s ochtend weer eens één ondersteboven aan het wateroppervlak drijft.

Ieder zijn hobby. Dus toen Vincent zeven jaar geleden bij me introk en zijn nano-aquarium mee zeulde, vond ik dat helemaal prima. Het zag er zelfs wel gezellig uit, zo’n wit designaquarium op het dressoir, met een paar felgekleurde guppen. Eens in de zoveel tijd veranderde hij van samenstelling – ‘bestand’ heet dat dan officieel – en zwom er opeens een school kardinalen of platy’s rond. Maar zo lang dat geen ingrijpend effect had op mijn interieur, kon dat mij gestolen worden.
 

Dichtbij de natuur

Er kwam een tweede ‘bakkie’ bij. Met biotopen. Nou, dat is een wetenschap op zich, want het ‘brengt de natuur zo lekker dichtbij’. Maar dan wel die uit de Amazone. Maak dat maar eens na, in je Nederlandse Vinex-woning. Elk weekend zat ‘ie in de speciaalzaak, waar hij tientallen euro’s uitgaf aan pompen, filters en bodembedekking. Geen probleem zo lang er nog geen kinderen waren; we hadden allebei ons eigen inkomen, en besteedden dat buiten de gezamenlijke huur naar eigen goeddunken.

Maar toen ontdekte hij dus het zoutwaterleven. Zo ongeveer tegelijk met de geboorte van onze tweede. Luiers en flesvoeding kosten een flinke duit, maar neem er eens zo’n miniatuur-oceaanleven bij. Alsof je een heel gezin extra onderhoudt. Ons boodschappenbudget is vijfhonderd euro per maand, maar alleen al naar die vissen verdwijnt zeker een slordige honderdvijftig.
 

Blauwe nachtlamp

Het is niet dat we erdoor in de problemen komen, en ik heb ook de nodige uitgaven die in zijn ogen nutteloos zijn. De nagelstudio bijvoorbeeld, elke drie weken, en het straighten van mijn haar. Wat ik irritanter vind, zijn alle uren die hij doorbrengt op internetfora over vissen. Dat is een wereld apart; ik versta de helft niet van wat ze er schrijven. Als ik ’s avonds naar bed ga, en het aquarium op blauwe nachtlamp zet, schijnt uit de werkkamer nog het licht van het computerbeeldscherm. Dan weet ik dat ik de volgende dag weer een nieuwe huisgenoot kan verwachten. In de vorm van een Amphiprion Clarkii, Hemigymnus Melapterus, of een ander waterdier met een onuitspreekbare naam.
 

Lees ook:
‘Soms lijkt het wel of mijn vriend een relatie heeft met zijn moeder, in plaats van met mij’ >
 

Legertentje aan een slootje

Voor hetzelfde geld had Vincent in de hondentraining gezeten, met een kennel die de hele tuin beslaat, en drie bloeddorstige herders. Of zocht ‘ie de vissen liever in het wild, hele weekenden in zo’n legertentje aan een slootje – terwijl ik alleen met de kinderen zit. Het kan altijd erger. Ondertussen hoop ik maar dat dat aquarium nooit lek raakt. En dat de buurman onze buurman blijft, want hij is de enige die Vincent het toevertrouwt om tijdens onze vakantie de boel in leven te houden. Als het ooit aankomt op een keuze tussen het gezin en de vissen, is de beslissing natuurlijk zo gemaakt. Maar zo ver zou Vincent het nooit laten komen, want als ik eerlijk ben, is ons gezin juist compleet met elkaar, de kinderen én al die peperdure waterdieren.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.