‘Mijn Indonesische man zorgt voor een kalme balans in huis’

“Twintig jaar geleden liep ik voor mijn studie pedagogiek stage in Indonesië. Vanaf dag één at ik elke avond met mijn buurjongen Irwan. Aanvankelijk had ik niet door hoe verliefd ik was. Of misschien wílde ik het niet zien. Een verre liefde, bovendien een halve kop kleiner dan ik, dat is toch niet handig? Maar de liefde liet zich niet wegrationaliseren. Ik vond het vreselijk om na negen maanden weer naar huis te moeten.

Na een paar maanden liefdesverdriet schreef een vriendin een brief naar All you need is love, waardoor Irwan drie weken naar Nederland kwam. Daarna was er gevoelsmatig geen weg meer terug, we regelden dat Irwan bij de TU in Delft zijn studie architectuur kon afmaken en gingen samenwonen in een klein, tochtig flatje in Den Haag, een behoorlijk contrast met het zonovergoten Jogjakarta. Toch voelde Irwan zich direct thuis: als Chinees-Indonesische jongen was hij in zijn eigen land gewend om gediscrimineerd te worden, hier werd hij behandeld als ieder ander.
 

Indonesische invloed

Van een culturele botsing was in ons huishouden geen sprake. Ik stond hooguit vreemd te kijken toen Irwan, op verzoek van zijn moeder, een paar knoflooktenen in de wieg van ons pasgeboren zoontje legde om ‘de boze geesten’ te verdrijven. Maar ik respecteerde die overtuiging, het kon geen kwaad en verder omarmde ik zijn Indonesische invloed juist.

Omdat Novan veel huilde, lieten we hem graag op onze kamer slapen. Daar was het consultatiebureau het niet mee eens. Zeker in die tijd waren zij nog heel leidend: als kersverse ouders had je je maar te houden aan hun richtlijnen. Terwijl je in Indonesië een pasgeboren baby de hele dag dicht bij je draagt in een slendang, moet een kind in Nederland zo snel mogelijk onafhankelijk worden. Waarom moet een baby alleen slapen, vroeg Irwan zich af, dat doen wij toch ook niet? Dat inzicht vond ik een verrijking. Langer dan ‘normaal’ sliepen onze beide zoons dan ook op onze kamer. Zonder Irwan had ik me nooit tegen de terror van het consultatiebureau durven keren, dan had ik braaf de stappen gevolgd.
 

Lees ook
Mama is zus, papa is zo: deze ouders zijn heel verschillend >
 

Eigen rust en ritme

Door zijn andere perspectief ging ik op zoek naar wat ik zelf goed vond voor onze kinderen. Tevreden zijn met je situatie zit in Irwans cultuur gebakken. Hij laat zich niet gek maken, wat zorgt voor een kalme balans in huis. Ik zie hoeveel ouders zichzelf overwerken, met een drukke baan én een moordend schema voor de kinderen. Kinderen van amper vier jaar die al van hockey en judo naar drumles en piano worden gesleept. Wij wilden dat niet. Wij wilden onze kinderen hun eigen rust en ritme laten ontdekken, ze zelfs leren zich te vervelen, waardoor we het aantal buitenschoolse activiteiten beperkten.

Het voelt goed, al krijg ik af en toe een paniekaanval: doe ik ze niet tekort? Met een Nederlandse man naast me, had ik me er sowieso in laten meezuigen. Maar omdat Irwan die externe druk totaal niet voelt, kan ik ook weerstand bieden: we doen wat ons past. Irwans natuurlijke rust maakt mij minder vatbaar voor overspannenheid.
 

Vloeibaar

Irwan moest wel wennen aan de Nederlandse neiging om alles overmatig te overleggen met kinderen; in Indonesië gaat een kind nooit in discussie met volwassenen. Moeten we niet strenger zijn, wij waren toch de ouders? vroeg hij zich af. Daarover hebben we uren gepraat. Inmiddels vinden we allebei dat we het beste van twee werelden hebben: wij bepalen, maar geven de jongens wel tekst en uitleg zodat ze begrijpen waarom we die keuze maken.

Het is fijn dat Irwan heel ‘vloeibaar’ is; hij kijkt naar wat hem goed past, ongeacht de cultuur. Op sommige vlakken is hij zelfs te veel ingeburgerd naar mijn smaak: Irwan kan echt heel Hollands, op maat, boodschappen inkopen. Terwijl ik juist zo gecharmeerd ben van de Indonesische stijl: als er visite komt, zorg je voor eten in overvloed en kook je voor iedereen. Tussen de middag eten we noedels of nasi goreng, daar genieten de kinderen ook echt van. De Indonesische eetcultuur vind ik misschien nog wel de mooiste verrijking; eten staat voor gemoedelijkheid.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2021.